Ik ben niet bang voor stilte. Dat is het niet. Als ik alleen ben kan ik er zelfs intens van genieten. Het is voor mij ook de enige wijze om tot goede ideeën te komen. 'Stilte verlicht je levenspad. Door niet te spreken, zie je duidelijker'. Een citaat van Gandhi waar ik heilig in geloof. Ik vind stilte ook iets heel intiems en ik kan alleen stil zijn bij mensen die heel dichtbij me staan. Maar ik praat gewoon graag. En veel. Niet praten om het praten. Daar heb ik een afkeer van. Ik vertel graag wat ik beleef, wat er in me omgaat en wat ik vind. Ook ben ik erg geïnteresseerd in mijn medemens en luister graag naar wat die te vertellen heeft. Ik kan na een werkdag tijdens het eten een uur lang vertellen over wat ik die dag beleefd heb om vervolgens aan mijn man te vragen: "En hoe was jouw dag"? Daarop krijg ik regelmatig een antwoord in twee woorden. "Wel goed". Gefascineerd vraag ik me af hoe iemand zo bondig zijn werkdag kan samenvatten, om vervolgens driftig door te vragen om een wat duidelijker beeld te krijgen.
Ik heb een enorme hekel aan gezwets of dom gepraat. Dat zie je veel bij die voetbalprogramma's met uitgebreide voor- en nabeschouwingen door veelal domme ijdeltuiten. Ik vind het fijn als er daadwerkelijk iets gezegd wordt. Anders kun je je volgens mij sowieso beter stilhouden. Momenteel heb ik zelf echter te kampen met een gedwongen zwijgen. Ik heb al een tijdje problemen met m'n stem en moet nu van m'n arts een week lang zo min mogelijk (lees: niet) praten. Mensen die mij kennen schieten nu in de lach. Dat lijkt namelijk een onmogelijkheid. Of blijkt, zo heb ik inmiddels alweer geconcludeerd. Na een dag weinig praten kan ik je zeggen, dat dit soort zwijgen me he-le-maal gek maakt. Ik ben er niet geschikt voor. Ik voel me zo teruggeworpen op mezelf. Het voelt alsof ik mezelf niet kan zijn. Niet omdat ik nooit wil zwijgen maar omdat het een opgelegd zwijgen is. Ik voel me opgejaagd, ellendig en ik word er ontzettend onzeker van. En steeds als er weer een volzin uit mijn mond ontsnapt, denk ik dat ik faal, omdat ik de spelregels heb overtreden.
Een onmogelijke situatie. Ik vond mezelf na een dag zwijgen zo onuitstaanbaar dat ik blij was dat ik vandaag na m'n werk, waar ik uiteraard wel moést praten, werd uitgenodigd om met twee collega's nog een biertje te gaan drinken. Het was onze laatste gezamelijke werkdag voordat onze winkel een paar weken sluit vanwege een verbouwing. We zouden elkaar na vandaag dus enkele weken niet zien. Hier in München is het de gewoonte dat je dat 'biertje' gewoon buiten op straat drinkt of in een Biergarten. Mijn verstand dat nog wel gewoon spreekt en bijzonder helder klinkt ook, zei me dat ik het natuurlijk niet moest doen. Bier, buitenlucht tijdens een koude winderige avond, met een salade tijdens lunchtijd gegeten te weinig in m'n maag plus een sociale gelegenheid waar zwijgen sowieso een no-go is... Dub dub dub dub dub dub dub.... Tuurlijk zei ik "Ja, leuk"! Nu, een paar uur later, heser dan ooit en helemaal verkleumd op de bank met een kop hete gemberthee met honing, stel ik tevreden vast: soms moet je luisteren naar je innerlijke stem. Zwijgen kan morgen ook nog...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten