Laatst moest ik om de een of andere vage reden voor een boodschap bij het Kruidvat zijn. Omdat ik weinig tijd had, wilde ik even snel. Die twee dingen blijken niet samen te gaan, ontdekte ik al gauw. Ik was er al in geen eeuwen geweest en wist meteen weer waarom. Het was er bomvol, overal stonden rommelige rekken en ik kon werkelijk niets vinden. Ik zag dat de Elmex in de aanbieding was dus als rechtgeaard Nederlander zag ik m'n kans schoon. Er was een of andere gecompliceerde actie waarbij je van goede huize moest komen om te begrijpen wat je precies moest doen om die tube tandpasta werkelijk goedkoper te krijgen. Het kostte wat studie maar uiteindelijk kwam ik met datgene waar ik in eerste instantie voor kwam, twee pompjes Unicura handzeep, die ik op dat moment helemaal niet nodig had en mijn afgeprijsde tandpasta bij de kassa. Voortaan betaal ik met liefde het driedubbele voor de Elmex, als dit soort exercities me maar bespaard blijft.
Verhit en enigszins opgefokt kwam ik later in de Albert Heijn, mijn all time favourite supermarkt. Doordat we tegenwoordig hoofdzakelijk in München wonen kom ik hier natuurlijk ook niet meer zo vaak. Ik zag dat de bosbessen in de aanbieding waren, een grote bak van 400 gram. Vooruit, ik moest nog langs de groenteboer maar dit leek me wel wat. De aanbieding behoorde echter tot een 'Jackpot-actie' en gold alleen als je nog twee andere Jackpot-actie-aanbiedingen nam. Uiteindelijk kwam ik dus met drie Jackpotactie-produkten, waarvan ik er twee helemaal niet nodig had, bij de kassa. Op dat moment voelde ik me zelf een beetje de joker, die op alle Jackpot-actie-produkten afgebeeld stond. Meteen nam ik me iets voor. Als je je leven een beetje stressloos probeert te leven, moet je je niet inlaten met dit soort stupide kortingsacties. Dan betaal ik liever wat meer. Dit was dus de laatste keer dat ik in de listige verkoopstrategieën van onze grootgrutter, hoe dierbaar hij me ook is, trap. Ik doe het niet meer.
En dat, terwijl ik me in deze blog eigenlijk sterk wil maken voor de plaatselijke middenstand. Ik fietste gistermiddag na een bezoek aan de groenteboer weer gelukzalig naar huis, met in m'n rugzak allemaal verse eerlijke producten, waarvan ik precies weet waar ze vandaan komen. Geen premature komkommers in plastic verpakt of geschrapte wortelen die naar chemicaliën smaken. Hier in het dorp koop ik het vlees bij Johannes, die zijn koeien aan de rand van het dorp in de wei laat grazen. Groente en fruit koop ik bij Marco en het brood bij Tineke, nou ja, de collega van Tineke dan. De andere boodschappen halen we bij de familie Wassenaar, die de mooiste Albert Heijn-winkel van het noorden runt, ondanks de komkommers dan.
In München kopen we bij Herr Huplepup en Frau Dingbums. Tja, daar valt nog wat winst te behalen maar er wordt aan gewerkt. Mensen zijn daar een stuk formeler dus die noem je niet zomaar bij hun voornaam. Maar, ze herkennen ons wel als we er komen, omdat we hen trouw zijn. Ze hebben daar trouwens ook de mooiste biologische winkels. Met, vreemd genoeg, voornamelijk producten uit Nederland. Ach, daardoor voel ik me er nog wat meer thuis. Belangrijk is dat we allemaal dit soort winkels, de kleine zelfstandigen, blijven koesteren, want voor je het weet kunnen ze het niet meer bolwerken. En als we ze kwijt zijn, komen ze nooit meer terug. Uiteraard hangt er een prijskaartje aan maar als het dan allemaal wat duurder is, soi, dan koop je toch wat minder? Kwaliteit voor kwantiteit, zoals met alles in het leven.
Spinazie of snijbonen? Koffie of thee? Fijn, zo'n dag waarop je alleen maar dat soort keuzes hoeft te maken. Ik volg sinds een week een literaire schrijfcursus. Sinds ik deze blog heb, is het me duidelijk geworden dat ik echt graag schrijf. Aarzelend heb ik me ingeschreven. Naast leuk vind ik het doodeng.
Gisteren heb ik de hele dag zitten broeden op m'n eerste opdracht, resulterend in vijf zinnen. Ieder woord gewikt en gewogen. Het schrijven van fictie is toch wel andere koek dan het je gedachten van je afschrijven in een blog. Ik zit in een groepje met vijf mensen die allemaal de droom hebben dat ze ooit in een fijne boekhandel en natuurlijk bij mensen thuis in de boekenkast zullen staan.
Een van de elementen van de cursus is dat we elkaars werk beoordelen. Iets dat in het begin niet geheel zonder schroom gaat, omdat we natuurlijk slechts beginners zijn. Gelukkig zijn we ons daar allemaal terdege van bewust. Deze gêne heeft wel iets moois vind ik. Ik hou van het kwetsbare in mensen. We zijn echter allemaal mensen met een duidelijke mening en kwijten ons dapper van onze taak. Eerst de opdracht, dan het oordeel van het werk van de anderen, dat is de volgorde.
Als je een dag doet over het schrijven van vijf zinnen, vraag je je als beginnend 'schrijver' af hoe dat moet als je wilt dat er ooit een heel boek van jouw hand komt. Niet aan denken, je leeft in het nu. Het begin is er, denk ik vastberaden. Gespannen lever ik m'n eerste opdracht in. Uiteraard vlak voor de deadline, want zo ben ik. Met buikpijn van de ongezonde spanning, besluit ik tot een wandeling met de hond. Het voelt of de rollen zijn omgekeerd, de hond laat mij uit. Ik heb geen moeite met naakt, maar met deze vorm van naaktheid wel. Mensen kijken recht in m'n ziel. Zelden heb ik me zo kwetsbaar gevoeld. Adem in, adem uit. De zinnen verzetten, in figuurlijke zin dan. De buitenlucht doet me goed. "Piiieeep".
Het handige aan interactief onderwijs is dat m'n iPhone een zacht piepje geeft, als er feedback is van de docent. "Het eerste dat opvalt, is je verfijnde, poëtische stijl".... Ik lees niet verder maar slaak een vreugdekreet. Lachend kijk ik naar mijn hond, die kort daarvoor net uitgebreid een bad heeft genomen in een enorme modderpoel. De bruine spetters zitten op mijn bril, broek en jas. Verfijnd. Hahaha! De dag kan niet meer stuk. Mijn eerste vijf gelezen zinnen zijn een feit.
De afgelopen week sprak ik een goede vriend. We hadden elkaar lang niet gesproken maar toch beschouw ik hem als dusdanig. Hij heeft een ziekte aan zijn ogen waardoor hij geen kleuren kan zien. En toch ken ik veel mensen die de dingen veel zwart-witter zien dan hij. Het leven ging voor hem, net als voor zovelen, niet altijd over rozen. Zijn tulpenkwekerij ging failliet en het gezin zat behoorlijk aan de grond. Hij besloot zijn studie aan het conservatorium weer op te pakken en ging gitaarles geven. Geplaagd door faalangst is hij ooit gestopt met z'n studie om vervolgens in een heel andere sector te belanden.
Het werd zo'n avond waarin de tijd leek stil te staan en de wijn rijkelijk vloeide. We pakten het gesprek op, waar we ruim twee jaar geleden een komma hadden gezet. Beiden zonder schuldgevoel naar elkaar toe. Als je elkaar echt de moeite waard vindt, weet je elkaar altijd weer te vinden, stelden we tevreden vast. Op die momenten geldt maar een ding, namelijk dat je blij bent elkaar weer te zien. Beiden zijn we in die jaren een stuk verder gekomen qua persoonlijke ontwikkeling. We voelden dat aan elkaar en we waren blij voor elkaar. Inmiddels is hij bezig aan zijn master en heb ik voorzichtig mijn eerste kleine stappen gezet richting het schrijverschap. Hij combineert het studentenleven met het vaderschap van 4 deels studerende kinderen. Zijn echtgenote steunt hem in zijn keuzes en hij bloeit mooier dan zijn tulpen in hun beste dagen.
Van dit soort verhalen word ik ontzettend blij. Je zou eruit kunnen concluderen dat het nooit te laat is om andere, nieuwe wegen in te slaan. Of om de draad van contact of niet afgemaakte zaken weer op te pakken. Het gaat ook over het volgen van je passie. Het allermooist eraan vind ik echter het relationele aspect van gunnen en vertrouwen. Dingen liggen nooit vast. Ook niet in relaties. Als je echt van elkaar houdt, gun je elkaar het beste. Dan zoek je samen naar datgene dat jou en je partner laat bloeien. Ik denk dat liefde daarover gaat. Daarbij moet je out of the box denken. Iets dat veel mensen eng vinden. En kijk eens waar dat toe leidt. Talloze mensen die ongelukkig zijn in hun werk, er ziek van worden. Mensen die niet meer blij zijn met het leven dat ze leiden, zich vertwijfeld afvragend of dit alles is. Mensen die als versteend vastzitten in een huwelijk, dat ze nauwelijks nog op waarde kunnen schatten, omdat ze de waarde van hun relatie niet meer zien. Te vaak resulterend in onnodige scheidingen die zelden slechts bevrijdend werken, maar ook veel leed kennen.
Praten met elkaar, echt luisteren naar elkaar, ondersteunen, gunnen en vertrouwen. Het zijn sleutelwoorden in een relatie. Luisteren naar jezelf, behoort tot de kern van het leven. Je zit nooit vast. Het roer kan altijd om. Als het maar goed doordacht en besproken is. Doe nooit iets onbesuisd maar durf los te laten en nieuwe wegen in te slaan. Het leven is prachtig en zelfs in het grauwste grijs, valt altijd wel kleur te ontdekken. Droom, durf, doe, om altijd weer terug te keren naar datgeen dat goed is. Naar thuis, naar goede vrienden, naar je vaste waarden. Jij bent dat waard. En zij eveneens.
Iedere dag is het wel een dag. Ja, logisch, zullen jullie denken. Vandaag is het zondag, morgen maandag en voor je het weet is het weer zo'n dag, zondag. Dat is echter niet wat ik bedoel. Bijna iedere dag is het wel de dag van een bepaalde doelgroep. Een van de eerste dagen waar ik me van bewust was, was de dag van de leraar. Toen ik nog voor de klas stond kregen we op die dag altijd gebak op school, als kleine blijk van waardering voor het werk dat we deden. In een tijd waarin we voor alles te weinig tijd lijken te hebben, schiet het aantal dagen als paddenstoelen uit de grond. We mogen wel 600 dagen in een jaar stoppen als we alle thema's en (beroeps)groepen willen eren met een dag. Op veel dagen worden echter meerdere groepen bediend. Er is een dag voor tandartsassistenten, een dag van de luchtkwaliteit, een dag van de beroerte en - erg belangrijk - een dag van de schildpad. Er is zelfs een dag van de linkshandigen. Geen idee wanneer het de dag van de rechtshandigen is maar het lijkt me goed alvast een dag vast te leggen voor de discriminatie van mensen zonder dag.
Vandaag is het 4 mei. In Nederland herdenken we alle oorlogsslachtoffers en omgekomenen sinds de Tweede Wereldoorlog. Deze dag is onlosmakelijk verbonden met 5 mei, Bevrijdingsdag, de dag waarop we onze vrijheid mogen vieren. Terwijl ik vanochtend het Lied der achttien doden van Jan Campert op Facebook postte, om even extra stil te staan bij het verleden en de betekenis van deze dag, viel ik bijna van m'n stoel. Wat schetste mijn verbazing: Hugendubel, een grote Duitse keten van boekhandels, liet weten dat 4 mei de Dag van de Lach was... Al scrollend zag ik dat ook de Süddeutsche Zeitung hiervan melding meende te moeten maken, begeleid door de meest banale lachfilmpjes. Als je bedenkt dat de Süddeutsche een kwaliteitskrant is, het Duitse equivalent van het NRC, dan begrijp je m'n verbazing. Peinlich, zo vond ik. Uiteraard besef ik dat 4 mei een Nationale herdenkingsdag is. Maar juist zulke berichten uit het land van onze voormalige bezetter... Wellicht ben ik wat overgevoelig maar het voelde niet goed. Ik heb al moeite met het feit dat May the 4th de internationele Starwarsdag is, bijna niet te negeren als je in een speelgoedwinkel werkt maar ik doe m'n best. Vanwege de woordspeling May the force kan ik dit nog een beetje begrijpen. Waarom het vandaag ook de dag van de brandweer is, terwijl er in juni nog wat ruimte is in de agenda... Sommige dingen moet je misschien niet willen begrijpen.
Goed, als wij nou gewoon afspreken dat we tot in lengte van dagen op 4 mei blijven herdenken wat er in die akelige oorlog is gebeurd, er films en documentaires over te blijven kijken, boeken over te blijven lezen, ook als er straks geen overlevenden meer zijn. Om de dag daarna, op de 5e mei vooral en oprecht onze vrijheid te vieren. Het maakt niet uit waar of hoe. Je mag de vlag uithangen, naar een bevrijdingsfestival gaan, ga dansen, druk je geliefde nog eens extra stevig tegen je aan, rook een joint, maak een mooie fietstocht, ga naar het museum, geniet van een copieuze maaltijd, drink een paar goede glazen wijn, voor mijn part ren je in je blote kont een rondje over het dorpsplein maar VIER! Vier de vrijheid, want die is niet vanzelfsprekend. Dat leert de actualiteit ons dagelijks. Wanneer begrijpen de machtswellustelingen verspreid over de wereld dat nou ook eens?
