Writer's blog

Daar ben ik weer. Na ruim anderhalve maand afwezigheid. Op 5 december hadden we heel gezellig samen pakjesavond gevierd en terwijl we alle inpakpapier aan het opruimen waren piepten onze iPhones met het breaking news dat Nelson Mandela was overleden. Over een anti-climax gesproken. We stonden na ons heerlijk avondje meteen weer met beide benen op de grond. Zo'n groot man. Zo iemand ga je altijd missen, ook al had hij nog zo'n respectabele leeftijd bereikt. Een gevoel van dankbare weemoed overviel me. 

Uiteraard dacht ik meteen dat ik er iets over zou moeten schrijven, Nelson Mandela, sinds jaar en dag een van mijn helden. Maar natuurlijk deed iedereen dat al. In kranten, op Twitter, in blogs. Het voelde alsof alles wat ik probeerde te schrijven al geschreven was en mijn woorden er niet meer toe deden. Ook de dag erna wist ik niet wat te schrijven. De dag daarop ook niet. Terwijl er kranten volgeschreven werden bleef mijn beeldscherm maagdelijk wit. Het voelde alsof ik een zelfgecreëerde concurrentiestrijd was aangegaan. Het schrijven lukte niet meer. Ook niet over andere onderwerpen. Mijn digitale pen bleek leeg. Want wie was ik nou eigenlijk en wie zit er te wachten op mijn woorden. Ik voelde me heel klein. M'n slechtste score ooit bij het Groot Dictee hielp ook niet echt. Daar was 'ie dus: mijn eerste writer's block, of 'writer's blog' zoals ik het zelf gekscherend noem. Een heuse 'blogkade'. Ikzelf vormde een blog aan m'n eigen been, in de vorm van onzekerheid. Was het wel goed genoeg wat ik schreef ?! Die vraag zette een rem op het hele schrijfproces. En ik zat nog wel zo lekker in het ritme. 

Vorige week las ik dat ritme erg belangrijk bij het schrijven van blogs. Je moet jezelf een soort discipline opleggen. Ik heb dat ondervonden. Zodra je denkt even een paar dagen te stoppen worden die dagen al gauw een week en die week een maand. Iemand schreef dat ik alleen moet schrijven omdat ik het leuk vind en als ik er zin in heb. Dat is ook zo. Maar ik vind het juist zo leuk ! Toen iemand gisteren vroeg waar m'n blog gebleven was, merkte ik dat 'ie 'gemist' werd en dat zag ik als indirecte vorm van erkenning. Terugkijkend ben ik die persoon toch dankbaar. Het was misschien het bekende duwtje dat ik nodig bleek te hebben. 

Vanochtend waren ze ineens weer daar, de zin en de inspiratie ! En dat op Blue Monday, de dag waarop we min of meer gedwongen worden en masse depressief te zijn. Mijn eerste gedachte vanochtend was: Blue Monday ? Laat blauw nou net m'n lievelingskleur zijn ! Zingend ging ik onder de douche, waar gewoon weer heerlijk warm water uitkwam in de vorm van een harde straal. M'n shampoo schuimde als nooit tevoren. Terwijl ik sinaasappels stond uit te persen kwam er zoveel sap uit de vruchten, dat m'n glas, dat normaalgesproken in figuurlijke zin altijd halfvol is, letterlijk overstroomde. Dit moest wel een goede dag worden. Blue Monday, welke idioot heeft dit bedacht ? Met een glimlach maakte ik m'n havermout en deed er een extra handvol BLUEberries over. Mij krijgen ze niet klein. Tijdens mijn wandeling met onze hond Pelle zag ik buiten dat de lucht behoorlijk grijs was maar dat maakt toch verder niet uit ? Wij kleuren ons leven toch zeker zelf in ? 

Thuisgekomen maak ik een kop groene thee en ga verder met het pakken voor de wintersportvakantie. Voorpret, mijn favoriete vorm van plezier. Lekkere muziek op de achtergrond en genietend met volle teugen. Dat is nog iets dat ik jullie wil meegeven: geniet ook van de kleine dingen en geniet nooit met mate. Je zintuigen kunnen je daar goed bij helpen. Zorg dat je de dingen die je eet of drinkt echt proeft, dat je de muziek die je beluistert echt hoort. De dingen waarnaar je kijkt ook echt ziet, bijvoorbeeld in de natuur, maar het geldt ook voor je medemens. En luister ook eens echt naar de ander. Wellicht kun je de ander helpen, al is het maar met iets kleins. Een glimlach of wat vriendelijke woorden. Het kan zoveel betekenen. 'Random acts of kindness' worden ze tegenwoordig vaak genoemd, hetzelfde principe als het oude spreekwoord 'wie goed doet, goed ontmoet'. Het brengt je zoveel meer en het kost niets. En ook al doe je het zonder bijbedoelingen of om er zelf wat aan over te houden: je oogst wat je zaait. Dus het levert toch iets op. Mooi meegenomen toch ?!

Daar staat 'ie dan. Weer een blog van mijn hand. Wat een opluchting en wat voelde het weer prettig. Ik ben terug ! Dagelijks is wellicht een beetje veel maar ik ben er weer en hoop dat jullie me weer met plezier en enige herkenning zullen lezen. :-)