Tussen plannen en werkelijkheid....

Ken je dat gevoel? Van die kriebels in je buik? Een permanent gevoel van onrust? Het idee dat je energie hebt voor tien. Je wil op minstens zes nieuwe sporten, denkt erover te gaan solliciteren of een leuke cursus te gaan doen, maar dan moet je kiezen uit wel acht verschillende dingen die je allemaal even boeiend vindt. Je wilt ieder vertrek in je huis restylen en het liefst zou je in twaalf verschillende boeken tegelijk beginnen. Misschien moet je ook eens een aanvang maken met een autobiografie en wat je blog betreft, je kunt er zo vijftien in het voren schrijven want je hebt een grenzeloze inspiratie. Je weet al voor de rest van de maand wat je wilt gaan koken. Misschien wordt het ook eens tijd voor een tuinplan en de ideeën die je hebt voor je komende vakantie wil je ook het liefst zo snel mogelijk uitwerken. 's Avonds heb je het gevoel dat de dag pas begonnen is en naar bed gaan vind je zonde van je tijd. Het liefst zou je een hele week in één dag stoppen maar dan nog zou je tijd te kort komen. 

Is het het feit dat het langer licht blijft, de naderende lente? Of misschien dat we geen echte winter hadden of is het een soort van verliefdheid? Wat het precies is weet ik niet, maar ik heb voortdurend gevoel dat ik wil zingen. Met lichte tred begeef ik me door het huis. Een glimlach van oor tot oor die niet lijkt te willen wijken. Niet dat ik daar moeite voor doe. Dit gevoel is heerlijk! Zoveel energie, zoveel doelen, zoveel plannen. Het leven lacht me toe! Ik sta te trappelen van ongeduld. Waar zal ik eens mee beginnen? Wat pak ik het eerste aan? 

Dit vroeg ik me veertien dagen geleden af. De realiteit is dat alles er hier in huis bijna nog net zo bij ligt als twee weken geleden. Ik heb in februari nog geen boek uit gelezen en de ramen moeten ook nog steeds gezeemd. Onze glasbak puilt uit, evenals de oud papierdoos en de kat kwam gisteren persoonlijk vragen of ik nu toch eindelijk zijn bak eens wilde verschonen. De vakantiefoto's moeten gesorteerd al zijn ze echt de moeite waard om een boek van te maken. Het bereiden van een gezonde maaltijd dat gaat nog net en ik ga uiteraard naar m'n werk maar verder komt er bedroevend weinig uit m'n handen. Nooit eerder was het verschil tussen intenties en feitelijke opbrengsten zo groot. De oorzaak?

De Olympische Winterspelen. Mijn achilleshiel. Ik kijk bijna alles. Het is een verslaving. Twee weken lang kan ik nauwelijks aan iets anders denken. De ongeschreven regel dat de tv hier overdag niet aan gaat wordt stelselmatig genegeerd. De tv gaat aan voor ik mijn ochtendplas heb geplast en pas weer uit na het laatste tandenpoetsen, zelden voor de klok van één. Ik kan de matroesjka's op m'n wallen zetten. Het probleem: ik vind alles leuk. Nou ja, op curling na dan. Maar ook dat kijk ik. Daarvan vind ik het dan weer fascinerend hoe mensen zo'n stupide spel met zoveel ernst kunnen beoefenen. Terwijl ik me verbaas over de clownsbroeken van de Noren en me peinzend afvraag waarom zo'n mooie kerel kiest voor een sport als curling, wil ik uiteindelijk toch weten wie er gaat winnen. Ik ben genoodzaakt om de dweilpauzes bij het schaatsen letterlijk te nemen omdat ons huishouden anders zou verslonzen. 

Ik pleit voor een nieuw onderdeel bij de volgende Spelen: olympisch comakijken. Ik denk dat ik daar kanshebber ben voor het goud. Maar vooralsnog is het maar goed dat het allemaal bijna voorbij is en ik m'n leven weer kan oppakken.

Erger u niet, verbaas u slechts...

Steeds vaker valt het me op dat er zoveel mensen gefrustreerd zijn, ontevreden, bozig. In het verkeer, in de supermarkt, op tv, social media en ga zo maar door. Veel mensen hebben last van lange tenen of hun zeurkous. De rijdende rechter, dat is een televisieprogramma bij de publieke omroep, vaart er wel bij. Ik kijk er nooit meer naar want ik word erg droevig over onze samenleving als ik dergelijke programma's bekijk. Het niveau van veel van de buren die hun geschillen schreeuwend proberen op te lossen bij de ietwat tuttige Mr. Frank Visser is vaak bedroevend laag. Dit is niet arrogant bedoeld maar het stemt me somber dat dit soort dommigheid en onverdraagzaamheid inmiddels kennelijk behoren tot vermaak. Bovendien sta ik zelf anders in het leven. Ik vind het gewoonweg zonde van m'n tijd om zuur te doen en ik vind andere mensen te waardevol om onverdraagzaam te zijn. 

Vandaag beleefde ik zelf weer iets, wat ik met ongeloof heb gadegeslagen. Ik had een vrije dag en het was heerlijk buiten. Om zoveel mogelijk van de zon mee te pikken, besloot ik tot een extra lange wandeling met Pelle, onze Golden Retriever. Ik was op de Hundemeile, een groot uitlaatgebied vlakbij ons huis, onder de rook van München. Ik liep al een tijdje op met een wat oudere dame, type krasse knar zullen we maar zeggen. Ze vertelde trots over haar Engelse setter die ze uit een Spaans asiel had gehaald. Ze had hem nog niet zo lang maar het was de perfecte opvolger van haar oude Labrador die ze 14 jaar had gehad. Het was een leuk beest en terwijl Pelle aanhoudend achter de raven aan zat, liep Nico, want zo heet de Engelse setter, voortdurend te snuffelen op zoek naar een eventuele prooi, zo'n setter is immers een jachthond bij uitstek. Maar het beest was ook goed gesocialiseerd. Toen we bij de beek waren aangekomen, waar Pelle altijd fanatiek z'n baantjes trekt, ging hij voorzichtig tot aan z'n knieën mee het water in, maar toen er vervolgens een tiental andere honden een bad wilde nemen, vergat Nico z'n vrees en speelde enthousiast met de andere honden mee. Het bazinnetje was verguld want ze had hem nog nooit zo in het water gezien. 

Toen we weer op de terugweg waren, rende Nico enthousiast met z'n kwispelende staart op een tegemoetkomende pup af, die vervolgens luid begon te piepen. De oudere dame type krasse knar reageerde kordaat, na tevergeefs roepen haastte zij zich naar haar hond om hem snel aan te lijnen. Ineens verdween de zon achter de wolken en begon het te onweren. Niet in het echt natuurlijk. Dat waren de baasjes van de pup. Die gingen zo tekeer tegen het bazinnetje van Nico de setter, dat de (andere) honden er geen brood van lustten. Tja, en in dergelijke situaties komt ondergetekende in actie, want ik kan niet zo goed tegen een slechte sfeer en al helemaal niet tegen onrecht. 

Ik zei tegen de mensen dat ze het best wat rustiger hadden kunnen zeggen, zo'n toon toch niet nodig was, dat het toch zo'n mooie dag was, de dame meteen ingreep en het uiteindelijk allemaal goed was afgelopen. Nou, dat had ik allemaal beter niet kunnen zeggen! De meneer vloog me na een enorme scheldkannonade bijna aan en ik denk dat hij even niet eens meer wist waarom het nou eigenlijk ging. Z'n vrouw vulde hem fanatiek aan, met een enorme tirade aan mijn adres. Inmiddels werd de oudere dame, hevig hyperventilerend, opgevangen door een aantal andere hondenbezittters terwijl ik de verbale strijd met zorgvuldig geformuleerde zinnen en een zelfverzekerde enigszins hautaine blik probeerde te winnen. Uiteindelijk bleek ik alleen de morele winnaar. 

Verder wandelend met de andere drie baasjes en onze vijf honden concludeerde een van ons in onvervalst Bayrisch (dat was ik dus niet) dat er honden in veel verschillende soorten en maten zijn, maar dat dat ook geldt voor hun baasjes. Tevreden stelden we vast dat wij gelukkig tot een soort van verstandigere, intelligentere hondenbezitters behoren. 

Glimlachend reed ik weer terug richting huis, Pelle tevreden hijgend op de achterbank. Terwijl ik bij een verkeerslicht stond te wachten, wurmde een hevig gesticulerende Duitser z'n Mercedes naast mijn C1-tje... Meteen besefte ik dat ik over het hoofd had gezien dat er twee stroken waren en ik van beiden een helft innam. De man keek van me weg en om z'n aandacht weer te trekken reed ik een stukje naar voren, waarop ik met een verontschuldigende grimas gebaarde dat het allemaal niet zo bedoeld was en we er het best om zouden kunnen lachen.... We spraken echter beiden een andere taal. Hoofdschuddend en met een glimlach reed ik verder. Erger u niet, verbaas u slechts....