De glimlach van een kind...

Vanochtend kreeg ik een email van mijn moeder. Al doet de verpakking van het woord email meer vermoeden dan de inhoud. Die luidde: 'Trijneke, waar vier jij je birthday? In Duitsland of die Niederlande?' Ik moet altijd vreselijk grijnzen om zulke berichtjes. Het zijn namelijk een soort kattebelletjes in digitale vorm. Nooit langer dan twee zinnen en altijd afgesloten met 'mam'. Kort maar krachtig. Een dergelijk bericht wordt als ik niet binnen vijf minuten heb gereageerd meteen gevolgd door een tweede bericht. Andere woorden, dezelfde strekking, dezelfde vorm. Het tweede bericht vandaag luidde: 'Waar vier jij je verjaardag?' 

Ik vind dat mijn moeder al enorme stappen heeft gemaakt. Een jaar geleden schreef ze de volledige tekst van haar kattebelletjes in digitale vorm nog in de onderwerpbalk. De berichtjes hoeven nooit uitgebreid te worden beantwoord. Ze zijn namelijk een soort morsecode voor 'bel me even want we moeten nodig weer eens bijkletsen'. Ze zou mij niet gauw bellen. Ze weet dat ik niet van telefoneren hou. Bovendien is ze bang dat ze interrumpeert in ons 'ongetwijfeld drukke bestaan', zoals ze dat zelf altijd zo plechtig zegt. 

De telefoontjes die volgen op onze korte digitale woordenwisseling zijn allesbehalve kort. Wij bellen altijd minstens een uur met elkaar maar vaak langer. Tot mijn linkeroor even rood is als de roodste aardbeien of een Londense bus. Zelf zou ze me hier waarschijnlijk liever de vergelijking rood als karmozijn zien maken, want een bijbelse connotatie is voor haar als een kers op de taart. Rood dus. Soms breekt ze het gesprek haastig af. Dat doet ze alleen als de tuinman of de Thuiszorg ineens voor de deur staat, met de woorden: 'Trijn, ze hebben me nodig', mij glimlachend achterlatend vanwege het feit dat ze vergeet dat de mensen komen om haar te helpen. 

Ondanks mijn aversie tegen telefoneren, bel ik bijzonder graag met m'n moeder. Naast het feit dat je een afstand van 900 kilometer moeiteloos overbrugt, vind ik het denk ik prettig dat ik via de telefoon niet merk dat de tijd niet bepaald heeft stilgestaan. Het stelt me in staat om de sleet van haar ouderdom te negeren, haar gekromde gestalte, het getekende lieve gezicht. Mijn moeder is qua verstand en keuvelvermogen nog in topvorm. Godzijdank. Ik koester onze ongedwongen gezellige gesprekken. Nooit gespeend van de nodige humor. M'n moeder verstaat bovendien de kunst om te genieten van het moment en dankbaar te zijn in plaats van bitter door grote verliezen of gefrustreerde verwachtingen. Nooit zal ik haar horen klagen over het feit dat we zo ver weg wonen in een ander land. Zelfs als ik haar vertel dat er de komende 4 jaren waarschijnlijk geen verandering komt in deze situatie, is ze oprecht blij voor ons. Ze zal op een onbewaakt moment heus wel eens even moeten slikken, net als ik...  

Ik weet al wat ik voor mijn 64e verjaardag vraag: een korte email van m'n dan 100-jarige moeder: 'vier je je verjaardag in Sint Annaparochie of komen jullie bij mij op de thee? mam'...