Krantenberichten waar je blij van wordt

We weten allemaal dat je vaak niet blij wordt als je het nieuws op de voet volgt, maar soms lees je een bericht in de krant dat spontaan een glimlach op je gezicht tovert. Vandaag las ik een dergelijk bericht. Het ging over een man die 2,5 miljoen euro had gewonnen in de staatsloterij. Van z'n gewonnen geld heeft hij onder anderen het volgende gedaan. De kinderen van 250 gezinnen die klant zijn bij de Voedselbank in z'n woonplaats mochten allemaal voor €150,- aan cadeaus uitzoeken. De kinderen tussen 12 en 17 kregen een laptop. 

De gulle gever, die anoniem wenste te blijven, vond het belangrijk dat de kinderen goed mee konden doen op school en wist hoe het was om als kind geen sinterklaascadeautjes te krijgen. Toffe kerel, dacht ik meteen. Ik werd oprecht blij door het bericht. Dat zijn toch mensen die de wereld een beetje mooier maken. Hoe vaak droom je er zelf niet van om een dergelijke prijs te winnen en bedenk je hoe je dat geld dan gaat verdelen. Hoe je het echt zult doen als je zo'n geldbedrag gewonnen hebt, blijft vaak een raadsel, omdat deze mazzel maar weinigen ten deel valt. Ik denk echter dat we er bijna allemaal wel eens over nagedacht hebben. 

Later op de dag zag ik een update van dit bericht in de krant. De man die voor Sinterklaas had gespeeld bleek een ex-crimineel, die ooit had gedeald in drugs en geweld niet schuwde... Grappig hoe dat met de media werkt tegenwoordig. Ondanks het verzoek van deze man om anoniem te blijven, wordt er net zo lang gegraven, tot ze z'n complete doopceel hebben gelicht. Wat ik me echter afvraag is of deze informatie ertoe doet. In de media leek het positieve bericht van vanochtend meteen gedevalueerd. Toch doet het niets af aan het gulle gebaar. Hij heeft de geschenken niet betaald van geld dat hij verkregen had uit z'n criminele activiteiten. Hij had het gewonnen. 

Ik word wel eens een beetje ziek van de huidige media. Alles wordt kapot geschreven of gepraat. Het lijkt soms of we elkaar het licht niet meer in de ogen gunnen. De kern van dit bericht is toch fijn ? Daarmee is de kous wat mij betreft af. Een mens met een groot hart en heel veel blije kinderen. Mooi toch ? 

Doelen stellen

Het begin van een nieuwe week. Terwijl jullie deze blog lezen is voor de meesten de kop er weer af. Ik vind het altijd prettig om voor mezelf een soort weekdoel te stellen. Dan heb ik iets om voor te gaan, kan me daarop focussen en als het lukt geeft het een goed gevoel. Zeker in november, een maand waarin je vaak meer dan anders geneigd bent om 's avonds voor de buis te gaan hangen. Zodra je op die bank beland bent, afstandsbediening en mobiel binnen handbereik, komt er vaak weinig meer uit je handen. Dat geeft op zich ook helemaal niets. Om echter te voorkomen dat je je zo nutteloos gaat voelen, of het idee krijgt dat je alleen maar leeft om te werken, is het goed zo'n doel te stellen. Het liefst een persoonlijk doel dat losstaat van je werk maar bijvoorbeeld betrekking heeft op je gezin, huishouding, of op jou als persoon.

Het kan iets heel simpels zijn. Als je er echter iedere week in slaagt een nieuw doel te bereiken, groeit het besef dat je niet stilstaat maar jij en je leven in beweging blijven. Hiermee bedoel ik niet letterlijk in beweging blijven, van mij hoef je echt niet te gaan hardlopen als je dat niet leuk vindt. Het kan een doel zijn als: 'deze week laten we de televisie uit of gebruik ik de televisie niet als behang maar kijk ik gericht tv, twee programma's per avond'. Een ander doel kan zijn: 'deze week eet ik iedere dag aan tafel' of 'geef ik elke dag een compliment aan iemand', 'neem ik de trap in plaats van de lift', 'zorg ik dat ik geen etensresten weggooi', 'eet ik geen vlees', 'fiets ik naar m'n werk' of 'bel ik iedere avond iemand die belangrijk voor me is'. 

Het moet wel een concreet doel zijn, zodat je ook kunt meten of je eraan voldaan hebt. Een doel als: 'deze week eet ik wat meer fruit' is veel te vaag. In de praktijk werken zulke doelen niet. Beter is dan om het als volgt te formuleren: 'deze week eet ik iedere dag twee stuks fruit'. Dit kun je desnoods met een lijstje bijhouden. 

Mijn doel voor deze week is: 'deze week kijk ik niet op m'n iPhone terwijl ik onderweg ben naar en van m'n werk'. Dat lijkt heel makkelijk, maar ik weet uit ervaring dat dat voor mij een hele opgave is. Ik ben altijd bang dat ik van alles mis, qua nieuws, social media, mail. Maar ik ben van plan om deze week het boek dat in m'n tas zit, daadwerkelijk op te diepen en erin te gaan lezen, of een gesprekje te hebben met medereizigers en niet als zombie gebogen over dat kleine maar oh zo verslavende apparaat te zitten. 

Ben benieuwd hoe het zal gaan en hoe je je erbij voelt. Als het goed is gegaan en het voelde ook goed, mag je dit behaalde doel uiteraard voortzetten en als gedragsverandering invoeren. Dat voelt nog veel beter !

Succes !

Met lach en rimpel

Laatst was ik bij de schoonheidsspecialiste. Ze leerde een stagiaire hoe je een bepaald gezichtsmasker moest aanbrengen, en ik hoorde haar tegen het meisje zeggen: "deze mevrouw heeft daar forse rimpels, maar dat zijn goede rimpels, want ze lacht veel". Ik schoot zo in de lach, dat het gezichtsmasker spontaan brak. Maar ik moet zeggen, dat ze gelijk had, in beide opzichten. Die rimpels heb ik. Ze lopen van m'n neusvleugels naar m'n mondhoeken. En ja, ik lach inderdaad veel. Denk dat het vooral in mijn genen zit. En zo raken we zomaar aan de nature-nurture discussie. 

Bij mensen die me niet goed kennen bestaat wel eens het beeld dat ik voor het geluk geboren ben. Niets is natuurlijk minder waar. Ik ben wel geboren met de intentie, in ieder geval bij m'n ouders, dat ik heel gelukkig zou worden. Dat is iets anders. Het leven had in m'n jeugd echter een aantal andere dingen voor me in petto. Genoeg om een leven lang te treuren. Ik besloot echter om datgene waar ik in mijn leven wel zelf invloed had, zo leuk mogelijk te maken. Geluk is dus zeker ook een keus. 

Als kind was ik ook altijd al het zonnetje, in huis en op school. Mijn lievelingslied op de lagere school was altijd 'blij blij, m'n hartje is zo blij'... Vol overtuiging zong ik dat lied vrolijk klappend, uit volle borst. Inmiddels is Jezus is niet meer per se m'n beste vriend maar het lied staat wel redelijk symbool voor mijn jeugd. 

Zowel de genen als opvoeding dus. Het is niet zo zwart-wit als vaak gedacht wordt. Daarbij hou ik van kleur, ik hou van zon, van optimisme en positiviteit. Mijn ervaring is dat je vaak oogst wat je zaait. Als je vrolijk bent, breng je dat op de mensen in je omgeving over. Dat is ook m'n doel. Er wordt zoveel gemopperd en negatief gedaan in de wereld. Ik ben er echter van overtuigd, dat je met een goed humeur en positieve levensinstelling meer bereikt. Laatst had ik een quote op m'n Facebook geplaatst met de tekst: 'be so happy, that when others look at you, they become happy too'. Iemand zei tegen me dat ze het zo mooi vond, om er vervolgens aan toe te voegen, dat het mij kennende waarschijnlijk mijn levensmotto was. Daarop antwoordde ik met een brede glimlach: "dat klopt "!

Zondagochtend, het rustpunt in je week

Het gebeurt regelmatig dat voor je goed en wel gewend bent aan het feit dat je weekend hebt, datzelfde weekend alweer bijna voorbij is. Velen van ons plannen hun weekend vol met de zaken waar door de week geen tijd voor was. Hoe begrijpelijk ook, het is wel belangrijk dat je bepaalde rustmomenten creëert in je weekend. 

Voor mij is de zondagochtend zo'n moment. Ik dek de ontbijttafel dan met wat extra aandacht. Het gaat er niet om dat die tafel volstaat met dingen om te eten maar dat de dingen die je kiest goed zijn. Genieten mag dus een lekkere croissant of een tweede glaasje vers vruchtensap kunnen gewoon. En natuurlijk een eitje. Ontzettend gezond en het ultieme onderdeel van een ontspannen weekendontbijt. Zelf varieer ik graag met de vruchtensappen die ik maak, maar een stukje gemberwortel erdoor ontbreekt zelden. En natuurlijk goede jams, lekkere honing... Misschien bak je zelfs je eigen brood. Je kunt uiteraard alle kanten op, maar probeer met aandacht je keuze te bepalen en op dezelfde wijze te eten en te drinken. Een pot goede Earl Grey thee erbij of een cappuccino. 

Op de achtergrond is radio 2 altijd prettig vind ik, maar wat ik ook fijn vind zijn de speciale sundaymorning muzieklijsten die je kunt vinden op Spotify. Of klassieke muziek. Als je toch graag de tv op de achtergrond aan hebt staan, dan is Nederland 1 altijd leuk met WNL, Vrije geluiden en daarna Boeken. Het is altijd lastig kiezen maar zelf ga ik zelden voor televisie overdag. Ik ben een radiomens. Zo'n zondagochtend is een rustpunt in de vaak zo drukke week. Koester dit moment. 

Je eet natuurlijk vaak wel iets meer dan die snelle kom yoghurt of de vlugge boterham aan het aanrecht. Daarom is het fijn om dat vollere gevoel er meteen weer een beetje af te bewegen. Niets is heerlijker dan een zondagse wandeling. Dat hoeft niet meteen een trekkingtocht van vijf uur te zijn. Een flink blok om volstaat. Daar hoef je uiteraard geen hond voor te hebben. Je haalt een frisse neus, geniet van de natuur, maakt een praatje met deze of gene en bent in beweging. Allemaal dingen die louterend werken en nog gratis zijn ook. En dat kopje koffie of de warme chocolademelk smaken daarna echt beter, met een gezonde blos op je wangen. 

Onthaast en geniet !

Een eenzame dood

Soms is het niet verstandig om nog even naar het Journaal te kijken voor het slapengaan. Herstel: vaak is het niet verstandig om nog even naar het Journaal te kijken voor het slapengaan. Soms is het onmogelijk in slaap te vallen nadat je nog even het Journaal hebt gekeken voor het slapengaan. Herstel: te vaak is het onmogelijk in slaap te vallen nadat je nog even het Journaal hebt gekeken voor het slapengaan. Zo ook vanavond.

Ik zag een item over een oude mevrouw die tien jaar dood in haar woning heeft gelegen. Dat was in Rotterdam. Niemand die haar in al die jaren gemist had. Wat een ontzettend schrijnend bericht. Ik word altijd heel erg triest van dergelijke berichten. Tegelijkertijd begin je in je hoofd de context van haar dood in te vullen. Ze was vast erg eenzaam. Ze is een natuurlijke dood gestorven dus zal ze waarschijnlijk niet echt geleden hebben. Maar je kunt toch ook lijden aan eenzaamheid ?  En hoe groot was die pijn ? Misschien wel groter dan een tastbare pijn ? Wellicht was ze ooit heel gelukkig samen met iemand. Hoe kan het dat niemand haar gemist heeft ? Hebben buren dan echt niets vreemds opgemerkt ? Was ze graag alleen of is het haar ooit min of meer overkomen ? Was het een aardige vrouw of een secreet ? En als ze dat laatste was, maakt dat dan verschil ? Niemand verdient het toch om in eenzaamheid te leven, laat staan te sterven... Ik dwing mezelf niet teveel vragen te stellen, er niet teveel over na te denken. Dat valt niet mee.

Geen verlangen, geen heimwee achterlatend. Dichters kunnen het vaak zo mooi beschrijven. Toch hoop ik dat het daadwerkelijk slechts een lichaam was dat deze mevrouw achterliet. Dat haar ziel al tien jaar lang ergens voortleeft, ergens waar het goed is, waar ze het fijn heeft. Wellicht is ze zelfs wel veel beter af dan wij.

Wees eerlijk, in wat voor maatschappij leven wij nu eigenlijk ? Aan de ene kant ligt onze privacy op straat en hebben we het gevoel massaal in de gaten te worden gehouden. Anderzijds horen we dit soort trieste berichten steeds vaker. We kunnen mensen de ruimte insturen, complete steden bouwen en ik weet niet wat, maar een oogje in het zeil houden lijkt een brug te ver. Ik ben niet iemand die aan Weltschmerz lijdt, maar ik wil m'n ogen ook niet sluiten voor het feit dat de wereld waar we in leven behoorlijk ziek is. Laten we alsjeblieft op elkaar blijven passen. Met die gedachte en de hoop op beter sluit ik m'n ogen. Morgen gezond weer op.

Het mysterie van de cirkels op mijn rug

Ouderdom komt met gebreken en hoe fit ik eigenlijk meestal ook ben, toch zit er af en toe even een kink in mijn kabels. Het euvel zit bij mij voornamelijk in mijn nek en schouders en soms gaat het eventjes helemaal mis. Zo schoot het er laatst onverwachts dusdanig in, dat ik niet meer uit het bad kon komen, waar ik op dat moment in lag. Gelukkig werd ik gered door m'n eigenste Superman. De volgende ochtend was ik bij de huisarts en die reageerde bezorgd. Maar kordaat als hij is wist 'ie precies wat hem te doen stond, want, Frau Stoe-iet, daar heb ik de perfecte behandeling voor, die een weldaad zal zijn voor uw musculatuur. 

Toen hij de naam van de behandelwijze noemde, verstond ik er niets van. Mijn Duits is prima maar zodra Duitsers Engels gaan praten, versta je ze niet meer. Maar goed, ik voelde me ellendig en kon zelfstandig geen kant op, dus ik liet me gewillig naar de behandelkamer leiden. Daar kreeg ik een soort kopjes op m'n rug en schouders, die een vacuüm creëerden. De behandeling duurde een klein half uur en moest de dagen daarna herhaald. 

Later die week, op een avond in de badkamer: Edo keek me geschrokken aan en zei: "Wat heb jij nou op je rug ?!". Nietsvermoedend keek ik in de spiegel en begreep de schrik in z'n ogen. Het leek alsof ik de megamazelen had, alsof ik was aangevallen door aliens, de elfde plaag ! Mijn rug zat verdorie vol met de zuigvlekken van een miereneter ! Nadat de ergste paniek weg was, bedacht ik dat dit het gevolg moest zijn van de alternatieve behandeling door m'n huisarts. Het zou wel weer wegtrekken maar ik kon nog steeds niet precies vertellen wat voor behandeling het nou geweest was. 

Tot ik stomtoevallig op een gezondheidssite die ik volg, een foto zag van het soort kopjes die ik ook op mijn rug had gehad. Vlug las ik het bijbehorende artikel. De methode blijkt - heel origineel - 'cupping' te heten. Het is een oude traditionele Chinese techniek, die echter ook in veel andere culturen wordt toegepast, vaak in combinatie met acupunctuur. De cups creëren een vacuüm boven de huid en verlichten op die manier de pijn die voortkomt uit stagnaties. Het wordt toegepast bij rug- en schouderklachten maar ook bij hoofdpijn, maag- en darmklachten, chronische verkoudheid en astma.

Het blijkt mateloos populair te zijn onder beroemdheden als Jennifer Aniston, Gwenyth Paltrow en Victoria Beckham en bijvoorbeeld ook sporters als tennisser Andy Murray, zo las ik in het artikel. 'Coconutwater is out, cupping is hot'. We kunnen dus stoppen met kokoswater, wat ik zelf ook trouw drink. Tja, je bent een celebrity of niet. Maar hoe gezond ook, ik stop er graag mee, want het smaakt naar zweetsokken. 

Dat die saaie Duitse huisarts van me zulke hippe trends blijkt te volgen, of volgt 'ie nou juist eeuwenoude alternatieve geneeswijzen ? Maakt niet uit, ik vind het op z'n minst opmerkelijk. Oh, of de methode ook geholpen heeft ? Geen idee. Maar het voelde wel heel lekker !

Hoe overleef je grijze novemberdagen ?

Ik hou erg van de jaargetijden die allemaal hun specifieke schoonheid bezitten. Zo vind ik de herfst ook erg fijn, met z'n kleurenpracht en bijzondere sfeer. De paddenstoelen, kastanjes, eikels en de bladeren, duizend kilo op een hoop. Wat ik echter lastig vind is het moment waarop de Indian Summer, zoals we de herfst van de mooie plaatjes ook wel aanduiden, weer voorbij is. De zon laat zich minder vaak zien en de bomen zien er kaal en troosteloos uit. Als het dan ook nog wat regent of mistig is, dan heb je soms zo'n dag dat je even niet zo himmelhoch jauchzend bent.... 

Dat geeft helemaal niets al moet je er natuurlijk niet in blijven hangen. Wat ik graag doe op zulke dagen is met extra aandacht een grote pot thee zetten. Ik heb de onhebbelijke gewoonte om soms te dure thee te kopen, omdat ik hem erg lekker vind of vanwege de mooie verpakking, maar vaak valt dat samen. Ik maak er dan een heel theeritueel van. Zorg dat alles er extra feestelijk uitziet, neem een mooi schaaltje met een paar blokjes pure chocola of een plakje koek, laat de thee extra goed trekken. En dan installeer ik me aan tafel, met de theepot, de lekkernijen en een tijdschrift of een fijn boek. Als je de thee heel bewust drinkt, met smaak en concentratie, ontspan je meteen en vergeet je de grijze buitenwereld. Simpel maar doeltreffend...

Zelf heb ik een voorkeur voor groene thee of een goede Earl Grey. Ik hou van het accent van bergamot dat de thee een frisse toon geeft. Naast de groene thee die ik los koop in theewinkels drink ik graag thee van Twinings (de Lady Grey is een aanrader), Kusmi, Numi en Löv. Groene thee wordt al duizenden jaren gebruikt vanwege de grote voordelen. Net zoals bessen, heeft groene thee een rijk aan anti-oxidanten, aminozuren en L-theanine, en dat verbetert je stemming. Het zorgt ook voor het toenemen van aandacht, geheugen en mentale alertheid. Uiteraard wil ik jullie niet m'n dure theesmaak opdringen, genieten kan ook met een zakje Pickwick natuurlijk maar maak er een bewust moment van en geniet !

Selfies en zelfzorgen

Vanochtend hoorde ik dat het woord 'selfie' is gekozen tot Brits woord van het jaar. Een selfie is een foto die je van jezelf maakt, meestal met een smartphone of webcam. Het woord is zo snel in populariteit gestegen, vanwege het veelvuldig gebruik op socal media zoals Facebook en Twitter. 

Ik herinner me nog goed dat ik voor het eerst een foto van mezelf maakte, samen met Pelle, onze Golden Retriever. Drie jaar geleden, thuis in Friesland. Pelle was nog niet een jaar. We zaten in de kamer voor de iMac en ik probeerde een foto te maken met PhotoBooth. Het kostte me vele hondensnoepjes en een paar diepe afdrukken van Pelle's scherpe puppytanden in m'n vingers, die bijna meer vereeuwigd leken te zijn dan ons portet op dat digitale beeld. 

Maar ik moet zeggen dat het nog altijd een favoriete foto is, die het ook goed deed op Facebook. Dat ik er een kleine drie jaar later achter moet komen dat zo'n kiekje de naam 'selfie' draagt... Ach, ik kijk niet zo snel op van dingen. Of we meer verguld zouden moeten zijn met het Nederlandse woord van het jaar. Ik waag het te betwijfelen. Dat is namelijk het woord 'participatiesamenleving'. Er gaat een deprimerende gedachte achter schuil. Die aan een regering die haar verantwoordelijkheid niet wil nemen, waardoor burgers het zelf maar uit moeten zoeken. De verschraling van voorzieningen die ouderen en zieken noodzaken een beroep te doen op goedwillende familieleden. 

Nee, dan liever het woord 'selfie'. Van een selfie word je tenminste blij. Tenminste, als je niet toevallig een bad hairday hebt, een puist op je kin of commentaar van Facebook-vrienden krijgt op het feit dat je foto in spiegelbeeld is. Selfies dragen uiteraard het risico dat ze ongepast zijn, als ze in overmoedige of dronken bui op social media worden geplaatst. Maar ach, voorlopig zie ik het vooral als onschuldig tijdverdrijf voor mensen met een licht narcistische inslag. De echte narcisten zitten immers in Den Haag. 

Rampen die ons wakker (zouden moeten) schudden

Vandaag is de landelijke actie voor de slachtoffers van de tyfoon in de Filipijnen. Een ramp van ongekende grootte, nauwelijks te bevatten. Op het eiland Leyte is de provinciehoofdstad Tacloban volledig weggevaagd door een tornado die met een snelheid van zo'n 360 kilometer per uur rondraasde. Er zijn talloze slachtoffers te betreuren, zeker meer dan 4000 doden en dan nog alle mensen die hun familie, huis en haard zijn kwijtgeraakt. Op deze ramp volgt de onvermijdelijke volgende ramp, want er is een tekort aan water, voedsel, dekens, daken boven hoofden et cetera. 

We lijken soms murw te worden voor al het leed in de wereld. Elke ramp, op welk niveau dan ook, is er echter één. Regelmatig verzuchten we dat we wel eens een tijdje zonder het nieuws zouden willen leven omdat we van al het slechte nieuws in de wereld alleen maar depressief worden. Hear no evil, see no evil... Wegkijken dus... Of we daar nou werkelijk beter van worden. De wereld zeker niet en bovendien, schijngeluk dat je ervaart door door een roze bril te kijken is mijns inziens geen echt geluk. Het is immers gebaseerd op iets anders dan de werkelijkheid en de werkelijkheid stop je niet weg. Alsmede de verantwoordelijkheid voor je medemens, die op z'n minst uit compassie en medeleven zou moeten bestaan. 

Zelf heb ik 9 jaar geleden een merkwaardige ervaring gehad. We waren in Zuid-Afrika om te gaan trouwen. Het was eind 2004, Tweede Kerstdag, de avond voordat we in het Sabi Sands reservaat zouden gaan trouwen. We hadden een traditionele braai ergens middenin de bush. We leefden die dagen alleen maar voor elkaar en de prachtige natuur. Een Zuid-Afrikaanse tafelgenoot vertelde tussen neus en lippen door dat er een vloedgolf was geweest in de Indische Oceaan en dat er waarschijnlijk veel doden te betreuren waren. Uiteraard hoorden we het wel, maar het bericht drong amper tot ons door, vol als we zaten van elkaar, ons huwelijk de volgende dag en al het moois dat we beleefden in deze voor ons nieuwe wereld. 

Vijf dagen later waren we in Swaziland om oud en nieuw te vieren. Het was het eerste relatieve rustmoment in ons volle programma. Edo zette de tv even aan en daar zagen we het nieuws over de Tsunami. Voor het eerst hoorden we meer over deze catastrofale natuurramp die op Tweede Kerstdag had plaatsgevonden, vergezeld van de meest vreselijke beelden. De wereld stond even stil. Kippenvel. De landing vanaf onze roze wolk was hard. De tranen sprongen in onze ogen en samen hebben we zitten janken. Uiteraard werd er die avond niets gevierd. Ziek waren we ervan en ook de dagen erna, tijdens onze huwelijksreis. De mooie natuur had een andere betekenis gekregen. De natuur is zoveel machtiger dan wij. De zee waar we die dagen in zwommen, de Indische Oceaan, was dezelfde zee als waar de vloedgolf ook in plaats had gevonden. Terwijl ik aan het strand lag, besefte ik wat er gebeurd was aan de andere kant van dit water, weliswaar heel erg ver weg maar toch zo dichtbij. 

Nu is er dus de ramp op de Filipijnen. Natuurlijk moeten we iets doen. Uiteraard is er een landelijke radio-en tv-actie. Noodhulp. Het is altijd te laat en te weinig en er zijn de laatste jaren kritische stemmen die zich hardop afvragen of de gedoneerde gelden wel op de juiste plek terechtkomen. Wellicht een terechte twijfel maar doneer nou maar gewoon ! Natuurlijk moeten we geld overmaken zonder ons af te vragen of het goed terechtkomt en of het geen druppel op de gloeiende plaat is. Het is het enige dat we als mensen voor onze medemens kunnen doen. Crisistijd ? Laat me niet lachen.... Als we dit jaar met Kerst nou eens massaal aan de Hollandse Pot gaan, op Eerste Kerstdag stamppot zuurkool en de dag erop erwtensoep. Dan hebben we nog steeds twee keer een koningsmaal en kunnen we onszelf recht in de spiegel aankijken. Doe geen gekke dingen maar DONEER ! 

Een waslijst aan lijstjes

Ik herberg een aantal tegenstrijdige en elkaar tegenwerkende eigenschappen in me. Zo ben ik heel heel chaotisch in m'n hoofd, een slechte planner maar ben ik tegelijkertijd perfectionistisch. Chaos en orde. Hoe op aarde krijg je die twee karaktereigenschappen verenigd ?!

Al jaren probeer ik dit na te streven door middel van lijstjes. Lijstjes als houvast en hulpmiddel om mijn leven enigszins overzichtelijk te houden en m'n perfectionistische kant te laten zegevieren. Ik moet hier trouwens aan toevoegen dat ik blij ben dat ik niet perfect ben. Maar ik vind het fijn om m'n leven wat te structureren voordat de chaos me verlamt. Hoewel, als ik er zo over nadenk, is het eerder m'n drang naar perfectie die me verlamt. Dit leidt alleen maar tot faalangst, het niet durven. Klinkt het bekend ? Zorg dan dat je daar snel mee afrekent want je hebt er niets aan. Zo zonde van je tijd en energie. Waarom schreef ik vanaf m'n 12e in ieder vriendenboekje dat ik schrijfster wilde worden, en begin ik pas op m'n 40e voorzichtig een blog ? 

De meeste van m'n lijstjes houd ik bij in van die Moleskine-boekjes maar op m'n iPhone/iPad etc werk ik graag met Wunderlist.  (www.wunderlist.com) Er is een gratis versie en je kunt hem tegen betaling upgraden. 

Uiteraard kun je lijstjes ook op een lege envelop maken of in een kladblok, je agenda, op een bierviltje, whatever. Maar lijstjes dus. Ben er dol op. Actielijstjes, lijstjes met mooie nummers, goede boeken, inspirators, films die ik gezien heb en wat ik ervan vond, m'n jaarlijkse top 2000-lijst, dingen waar ik gelukkig van word, lijstjes met mooie dromen, to-do lijstjes, lijstjes met bedpartners, lijstjes met troostrecepten, lijstjes met plekken die ik nog wil zien, verlanglijstjes, lijstjes met lekkere wijnen die ik gedronken heb, lijstjes met ingrediënten voor een gezond leven, een Sint-verlanglijstje en de Lijst der Lijsten: m'n Bucket List, een lijst met alle dingen die ik nog wil doen in m'n leven, van kleine wensen tot grootse plannen. 

Zo'n Bucketlist is een echte aanrader. Ik was er ooit aan begonnen en na het zien van de gelijknamige film met Jack Nicholson en Morgan Freeman werk ik er bewust mee. De film gaat over twee terminaal zieke mannen, die besluiten in sneltreinvaart nog zoveel mogelijk dromen waar te maken voor ze sterven. Een bucketlist of emmerlijst dus. Het brengt in kaart hoe je leven ervoor staat en wat je wensen en dromen zijn. Het helpt je bepalen wie je bent of wilt zijn, helpt je leven leuk en zinvol te maken en zorgt dat je plezier hebt. Het kan je zelfs helpen een 'beter' mens te worden. Niets smaakt zoeter dan het afstrepen van een van de punten op je Bucket List. En mocht je ooit terugkijken op je leven, dan weet je in ieder geval dat je er bewust naar gestreefd hebt er iets van te maken. 

Je bent vaak geneigd meteen aan grootse, levensveranderende dingen te denken. Dat is echter helemaal niet nodig want het grootste geluk zit vaak in de kleine dingen. Zo kan het invoeren van een vleesvrije dag op langere termijn meer voldoening geven dan die dure reis naar dat verre eiland. Het kunnen persoonlijke, sportieve of professionele doelen zijn. De lijst is niet statisch maar dynamisch, je kunt hem aanvullen wanneer je maar wilt. En het allerbelangrijkste, maak van je Bucket List geen doel op zich maar gebruik het als handleiding en LEEF !

Sinterklaas, wie kent hem niet (meer) ?

Sinterklaas is weer in het land. Uiteraard vervulde het mij met de trots van een aap of een pauw, of welk willekeurig trots dier dan ook, dat hij dit jaar in Groningen aan kwam. Als je ooit in Groningen hebt gewoond, laat die stad je nooit meer los. Eens een Groninger, altijd een Groninger en zo is het. Dat geldt ook als je in Friesland woont, of München. 

Iedere keer als ik hier in Duitsland probeer uit te leggen hoe we in Nederland Sinterklaas vieren, besef ik hoe zo'n bijzonder volksfeest het is. Het is een traditie waar ik bijzonder veel waarde aan hecht. Je merkt door de Zwarte Pieten-discussie die de afgelopen weken speelde ook hoe belangrijk Sinterklaas en dus ook Zwarte Piet voor velen van ons zijn. Het is zo'n oer-Hollandse traditie en zonder al te zwart wit te willen doen over de Pietenkwestie, ik hou van het Sinterklaasfeest. De eenvoud en sfeer van het feest bevallen me. Een traditie die generatie na generatie voortleeft. De aankomst per stoomboot, het schoen zetten, met een tekening, een wortel voor het paard, pakjesavond, gedichten en surprises. En tijd. Voor elkaar, met elkaar. Een heerlijk avondje, door elkaar. De voorpret bij het maken van de gedichten, de surprises. Even verplaats je je weer eens helemaal in de ander.

In een wereld waarin we steeds individualistischer worden en alles steeds meer maakbaar lijkt te zijn, breken we juist van alles af. In het bijzonder onze culturele waarden. We volgen Amerika klakkeloos en raken steeds verder verwijderd van wat werkelijk waarde voor ons heeft. We zien het vaak niet eens meer, hebben ons teveel laten beïnvloeden door de commercie. Er wordt massaal overgegaan op cadeautjes met Kerst, als het al bij cadeautjes blijft. Voor mij dus niet. 

Terwijl ik m'n verlanglijstje zit te schrijven, weet ik het weer. Lieve Sint, ik wens een letter, een boek en nog hele vele heerlijke avondjes.....

Wie kent... weekend !

Het weekend staat weer voor de deur. Ben jij ook zo iemand die geneigd is om alle zaken waar je door de week niet aan toegekomen bent, door te schuiven naar het weekend ? Dan kan ik je meteen vertellen, dat daar nog wel wat aan gesleuteld mag worden. Het weekend is namelijk om te genieten, om de batterijen voor de week die gaat komen weer op te laden en aandacht te geven aan diegene(n) die ertoe doet(n). In eerste instantie ben je dat ZELF. 

Ik had vaak een bepaalde denk-constructie in m'n hoofd als ik iets leuks deed. Dan dacht ik: "ik doe nu DIT maar ik MOET eigenlijk.............(vul maar in). Ik kan al zeggen, dat datgene wat tussen de haakjes ingevuld werd, zelden iets leuks was, iets waar je je op verheugde of wel eens even je tanden in zou zetten. Je had er bijvoorbeeld in kunnen vullen: de was opvouwen, grasmaaien, de vaatwasser uitruimen, studeren, die rekeningen betalen, m'n benen scheren, het oudpapier wegbrengen, stofzuigen, boodschappen halen. Kortom: niet de allerleukste dingen.  

De periode dat ik heel erg vaak op deze wijze dacht, was toen ik nog naar school ging. Dan zat ik bijvoorbeeld een film te kijken en dacht ik: "ik kijk nu deze heerlijke film, maar ik moet eigenlijk dat boekverslag afmaken". De tijden dat ik vooral vaak zo dacht, was tijdens vakanties. Hele vakanties verpestte ik daarmee. Ik dacht m'n quality-time kapot. Ik had namelijk de gewoonte om bepaalde zaken door te schuiven tot de vakantie, maakte dan een enorme to-do-list en dan moest het allemaal gebeuren. Om altijd op de zondagavond voor je weer naar school moest tot de conclusie te komen dat je weer niets had gedaan. Au. Spijt. Schuldgevoel... Een hele gemene, energievretende en totaal nutteloze energie, weg ermee. 

Terugkijkend had je eigenlijk een waanzinnig leuke vakantie gehad, waarin je vooral leuke dingen had gedaan maar zelf was je allang niet meer in staat om dat te zien. Eigenlijk heel erg jammer. Je had immers genoeg energie getankt om er weer volle bak tegenaan te kunnen en zelden kwam het voor dat je die to-do-list niet in een mum van tijd had weggewerkt. Ik had er acht jaar middelbare school en nog tien jaar levenservaring voor nodig om erachter te komen dat dit niet werkte en dat vakanties waren om te ontspannen. Net als weekenden dus. 

Daarom: GENIET met en van degenen van wie je houdt... en denk ook gewoon eens lekker aan jezelf... 

Dansend door het digitijdperk

Als moderne veertiger probeer ik een beetje met m'n tijd mee te gaan. Ik zit op Facebook, Instagram, ik twitter, doe aan telebankieren, koop wel eens iets in een webshop en sinds kort hou ik zelfs een weblog bij. Er zijn echter bepaalde grenzen. Zo weiger ik om een e-reader aan te schaffen of een boek te lezen op m'n iPad. De boeken die ik lees zijn gewoon van papier. Ik wil het boek kunnen ruiken, ik wil kunnen voelen hoe dik het is. Ik wil kunnen zien hoe ver ik nog moet en in een zwak moment zelfs stiekem de laatste bladzijde al kunnen lezen. Als het een beetje een pageturner is, wil ik die bladzijden ook daadwerkelijk om kunnen slaan, heerlijk tussen duim en wijsvinger, af en toe een ezelsoor op een belangrijke bladzijde of een aantekening makend met een oud potlood. Koffie- of theekringen op z'n tijd vind ik ook niet erg, het geeft het boek karakter. 

Sommige dingen zijn echter onontkoombaar en dan word je wel eens voor een dilemma gesteld. Wij wonen sinds een jaar of twee in München en hadden de keus om ofwel een Duitse krant te gaan lezen of vast te houden aan onze vertrouwde Nederlandse krant, zij het in aangepaste vorm. Kozen we voor het eerste, dan kleefde daar als hoofdzakelijk voordeel aan dat de krant gewoon iedere dag op de denkbeeldige mat zou vallen. Wil je een krant van een beetje niveau blijven lezen, dan is dat in een andere taal meteen een forse uitdaging, omdat het taalgebruik ook op een hoger niveau ligt, terwijl jouw eigen niveau in die taal die richting nog aan het gaan is. Bovendien mis je alle interessante zaken van eigen bodem, zoals boek- en filmrecensies, opiniestukken over binnenlandse aangelegenheden et cetera. 

Er bleek een oplossing voor ons probleem en dat was het buitenland-abonnement, waarbij we de iPadversie van onze vertrouwde krant zouden krijgen en dan op zaterdag per post een papieren krant met een samenvatting van het 'nieuws' van de voorgaande week. Omdat we ook wel inzagen dat dit het beste alternatief was in onze situatie, gingen we overstag. Uiteraard is het wennen, maar het voelt vertrouwd en goed om een beetje op de hoogte blijven van wat er 'thuis' in Nederland allemaal gebeurt en dat gewoon in je moerstaal en door journalisten die je een beetje 'kent'. 

Terwijl ik de kattenbak sta schoon te maken, kijk ik tevreden terug op hoe flexibel we zijn en hoe makkelijk we eigenlijk meegaan in alle nieuwe ontwikkelingen. Dat is voor de oudere generatie een stuk moeilijker. Voor ons is het immers al gecompliceerd genoeg, maar hoe leg je je 76-jarige moeder nou uit dat je de temperatuur in huis kunt regelen via je tablet ? Een tablet slik je toch gewoon met voldoende water ? Peinzend vraag ik me af in wat voor knotsgekke maatschappij we leven. Waar gaat het allemaal naar toe ? De voorspellingen in het boek 1984 zijn actueler dan ooit en dat maakt behoorlijk angstig. In het kader van mindfulness en leven in het nu besluit ik een kop koffie te nemen en nog even door de krant van vandaag te 'swipen'. M'n iPad blijkt echter onvindbaar. Tja, daar sta je dan. Na lang zoeken en grote consternatie vind ik hem.... onderin de kattenbak...

Ach, de liefde

Laatst waren we op een zondagmiddag aan het wandelen. Zoals meestal liep ik met m'n camera in de hand en probeerde de schoonheid van de natuur vast te leggen. Soms valt je oog echter ineens op iets anders. Het mooie van fotografie is dat je echt leert kijken. Door echt te kijken, ZIE je. 

Ik zag het beeld van een man en een hond, lopend naast elkaar. Meteen moest ik denken aan een tekening in een boekje van A. A. Milne over Winnie the Pooh. Piglet vraagt daar aan Winnie hoe je 'liefde' moet spellen. Winnie antwoordt dat je liefde niet spelt maar voelt. 

Ik zag liefde tussen deze twee mannen, mijn twee mannen. Ik voelde liefde voor deze mannen, mijn twee mannen. Verstild moment.. Onwillekeurig dacht ik aan alle keren dat je de liefde eigenlijk voor vanzelfsprekend houdt. Ze wordt vertroebeld door de waan van alle dag, door nietszeggende, praktische zaken die urgent doch zelden werkelijk van betekenis zijn. 

Op je levensweg zijn alle seizoenen vertegenwoordigd. Je vindt er lyrische lentes, zinderende zomers, dagen vol deining en winterstormen. Zorg ervoor dat je altijd in de richting van de zon zult lopen. Of je dat nou samen doet of alleen doet er in feite niet toe. Liefde is in eerste instantie een geestesgesteldheid in onszelf. Als je het met anderen kunnen delen, ben je een rijk mens. Besef dat en geniet ervan.

"Das ist das Wunder, dass jedes Mal denen passiert, die wirklich lieben, je mehr sie geben, desto mehr besitzen sie." - Rainer Maria Rilke -

Een mens lijdt het meest...

Mijn moeder zei altijd al: "een mens lijdt het meest, onder het lijden dat hij vreest". En dat klopt. Toen ik tijdens mijn studie sociologie een specialisatie medische sociologie volgde, moest ik een presentatie houden. Ik liep het hele studiejaar al op m'n tenen en kon het niveau maar nauwelijks aan. M'n zelfvertrouwen had het eerste studiejaar een fikse deuk opgelopen.Bij groepsopdrachten kon ik me nog achter studiegenoten verschuilen maar bij deze presentatie moest ik met de billen bloot. Ik herinner me nog goed, dat ik de nacht voor de dag des onheils in m'n studentenkamer zat, met allerlei sheets met statistieken die ik allemaal maar half begreep. M'n hersenen leken wel stroop en ik werd er steeds moedelozer van. In gedachten bedacht ik welke uitvluchten er eventueel nog waren, maar ik kon er niet meer onderuit, stond voor een voldongen feit. 

Al fietsend richting de universiteit hoopte ik stiekem dat ik zou worden aangereden ofzo. Dat leek in m'n wanhoop de enige uitweg. Heelhuids en in blakende onzekerheid aangekomen, bleek ik nog een uur te vroeg. M'n docent was aardig en haalde thee voor me. Ik had dus nog een uur om me nog wat voor te bereiden. Ineens maakte een vreemde rust zich van me meester. Ik bedacht dat als ik er zelf al niets van begreep, de anderen dat natuurlijk ook nooit zouden doen. Ik besloot alle statistieken te laten voor wat ze waren en er uit m'n hoofd een heel eenvoudig verhaal van te maken, in 'Jip en Janneke taal' zeg maar. M'n studiegenoten hingen aan m'n lippen en de docent zei na een lang en welgemeend applaus dat ik de eerste was die een begrijpelijk verhaal had verteld, zonder opsmuk en onnodige gecompliceerdheden (en ineens wist ik het, ik zou de PABO gaan doen). Er viel een enorme last van m'n schouders en het bleek die dag de eerste mooie lentedag. De zon die ik tijdens de heenweg niet had gezien, verwarmde op de terugweg m'n gezicht en mijn hart. 

"Een mens lijdt het meest onder het lijden dat hij vreest".... Ik deed mezelf die dag de belofte, dat ik mezelf nooit meer zo zou kwellen. Dat lukte nog niet altijd even goed. Maar de laatste tijd slaag ik er steeds beter in om meer in het nu te leven. Het is zo jammer van je energie om die te verpesten aan iets, dat in werkelijkheid vaak veel beter uitpakt dan jij vooraf denkt. Bovendien denk ik, dat als je overal onbevangen instapt en je dingen met de juiste intentie doet, je je nergens zorgen om hoeft te maken. Laat de schoonheid van het nu dus niet vertroebelen door negatieve gedachten, dat is ballast en zonde van je energie. En mocht iets in werkelijkheid in een later 'nu' eens anders gaan dan je zou hopen, dan leer je daar weer van en voeg je het toe aan je bagage, die je maakt wie je bent, namelijk JIJ, uniek, mooi mens...

Zonnige soep voor grijze dagen

Vroeger werd er in vele huishoudens op zondag soep gegeten. Dat was dan meestal groente- of kippensoep, de zaterdag daarvoor al klaargemaakt door -in de meeste gevallen- onze moeders. Bij ons thuis was het zo dat degene die het kleinste gehaktballetje in z'n soep had, de afwas moest doen. Aangezien ik niet zo'n enorme vleeseter was en m'n ballen vooraf vaak al over de andere borden verdeelde, ontsprong ik deze dans meestal. 

Ik vond het nooit een volwaardige maaltijd, soep. Na afloop had ik altijd nog trek in iets anders, maar pas op maandag werd er weer echt gegeten. Uitwijken naar vriendinnetjes hielp ook niet.

Ook daar werd er soep gegeten op de zondag. Bij m'n ene vriendin thuis gingen daar een soort gekke oogjes in, vluggort, zo leerde ik later. De buurvrouw van rechts deed er rijst door, iets wat ik ook maar moeilijk kon begrijpen. Als mijn moeder echt eens culinair wilde doen, maakte ze tomaten-groentesoep. Hoe exotisch... Voor mij was deze soep altijd het compromis van iemand die niet wist wat ze moest kiezen en de dubbele smaak kon me dan ook niet erg bekoren. Zelfs de letter-vermicelli maakte het niet echt feestelijk. 

In de winter was het beter. Dan had je tenminste nog soepen die enigszins vulden. De erwtensoep die op zaterdag al werd gemaakt van spliterwten en een verse worst en die een dag later pas lekker werd en dan ook ineens een andere naam droeg, snert. Ik begreep daar als kind maar weinig van, maar je raakte er tenminste vol van en die snert smaakte goed. Bovendien beviel de kleur me. 

Doordat diezelfde hoofdzakelijk fantasieloze soepen altijd maar weer op tafel kwamen, had ik er een hekel aan gekregen. Het was dan ook het eerste dat ik toen ik in Groningen op kamers ging uit mijn menu schrapte. Ik maakte tenminste echte maaltijden, die vooral bestonden uit pasta, pasta en..... pasta. 

Tot ik Edo, mijn man, leerde kennen. Een van zijn favoriete gerechten bleek soep, in drie varianten, Deense kalfs-, asperge- of ossenstaartsoep. Een beetje van Edo en een beetje van Honig zullen we maar zeggen. Met een enorme ouderwetse bruine soeppan onder z'n snelbinders fietste hij van z'n flat in Selwerd naar mijn studentenkamer in de Oosterpoort en vice versa. Ik besefte dat dit mijn nieuwe lot was maar ik moet toegeven dat die soepen helemaal niet zo gek smaakten. En bij Edo was soep een voorgerecht, ook al nam hij er zelf vaak vier kommen van. 

De laatste jaren ben ik min of meer gestopt met het koken met pakjes. In Duitsland noemen ze dat soort pakjes een 'Fix'. Zo zout heb ik het nog nooit gegeten. Zonder zulke troep fix ik het ook om mijn eten te laten smaken, zelfs beter en vooral minder zout. Ik ben van mening dat veel voedsel waar reclame voor gemaakt wordt toch minstens dubieus is en het liefst in beperkte mate gebruikt moet worden. De oranje pakjes van Honig hadden bij ons in de keukenkast toch al terrein verloren sinds we in München wonen. En dankzij het programma Keuringsdienst van Waarde, dat ons enkele weken geleden liet zien dat het venijn in de ossenstaart bleek te zitten, komt die (tr)soep er hier helemaal niet meer in. We willen niet weten wat voor rotzooi ze onder de naam 'ossenstaart' in die soepen stoppen, of het nou soep in een blik, een zak of een pakje van Honig is... En het feit dat er in Nederland weinig ossen meer leven, komt niet doordat die allemaal in die soep zijn verdwenen... 

Maar in het kader van gezond en bewust leven, heb ik ontdekt dat soep wel degelijk een zeer volwaardige, waardevolle maaltijd kan zijn. Makkelijk om te maken bovendien en superhandig als je onregelmatig werkt en alleen 'na' moet eten. En je kunt het natuurlijk zo hip maken als je zelf wilt. Soep biedt troost en geeft je een boost. Een van mijn favoriete soepen is pompoensoep. Pompoen is ondanks de belangrijke rol die het speelt in het helaas ook in Europa steeds populairder wordende Amerikaanse Halloween-feest een vergeten groente maar bijzonder waardevol. In ere houden dus en het seizoen is nog net niet voorbij. Pompoen is betaalbaar, zit vol anti-oxidanten en is ontzettend goed voor je weerstand. Hier volgt mijn recept voor meerdere kommen met troostrijk goud: 

Benodigdheden:

- hokkaido- of flespompoen, biologisch

- ui

- olijfolie

- groente- of kippenbouillon (potje of blokjes, vooruit...)

- peperoncino

- stukje gemberwortel

- creme fraiche

Koop een Hokkaidopompoen (zo'n Japanse fel oranje) of flespompoen. Liefst biologisch, dan kun je met een gerust hart ook de schil gebruiken, als je daarvoor kiest natuurlijk. 

Snijd de pompoen in niet al te grove stukken. Dan wordt het vruchtvlees sneller gaar en behoudt de pompoen meer van z'n voedingswaarde. Als je wat grote stukken vooraf even in de oven legt, wordt de schil zacht en zijn ze beter te verwerken, want een pompoen snijden blijft een hachelijke onderneming. 

Doe wat olijfolie in de pan, fruit de ui, de gember en doe de pompoen erbij. Braad alles kort aan en blus af met de bouillon. Met kippenbouillon krijgt je soep iets meer smaak. Gebruik ongeveer een liter bouillon per kilo pompoen. Zorg dat alle stukken onder water staan. Breng op smaak met de peperoncino, dat zijn van die gedroogde pepertjes. Nooit gewone peper gebruiken in je pompoensoep, je verpest er de smaak van je soep mee. Als de stukken pompoen zacht zijn en uit elkaar vallen, meestal na een minuut of twintig, alles goed pureren met een staafmixer en je soep is klaar. Ik doe er altijd een schep crème fraiche in. Als je van iets hartiger houdt en niet vegetarisch bent, kun je er een schep gebakken rookspekjes door doen. 

Deze soep is echt belachelijk eenvoudig te maken. Bedenk dat de Italianen ook met weinig ingrediënten de meest fantastische smaakvolle dingen op tafel toveren. Minder is vaak meer... geniet ervan, eet met smaak en aandacht.

Geluk zit echt in de meest eenvoudige dingen...zelfs in soep !

Welkom op mijn Blog

Vanaf vandaag behoor ik tot de toenemende schare bloggers... Ik merk de laatste tijd dat ik mijn Facebookvrienden vreselijk aan het vervelen ben met alles wat me bezighoudt, ik voel me soms bijna opgelaten als ik alweer een nieuwe post plaats. Maar ik heb zoveel interesses en ideeën die ik graag met jullie deel. Dit lijkt me de uitgelezen plek om dit te doen.  

In deze blog zullen vele onderwerpen aan bod komen, goede boeken die ik gelezen heb, filmrecensies, gezonde recepten, foto's, citaten en andere dingen waar ik gelukkig van word. Mijn doel is om jullie te laten zien wat mij allemaal bezighoudt en te inspireren om positief in het leven te staan en meer van het leven te genieten. Sinds ik twee jaar geleden met mijn man naar München ben verhuisd en qua carriere en sociaal leven een stap terug heb gedaan, heb ik nieuwe inzichten gekregen over wat leven is en hoe ik dat zelf wil doen. Ik wil niet gewoon een goed leven maar om met George Orwell* te spreken, een "doubleplusgood" leven. 

Doubleplusgood houdt niet in dat je ieder jaar drie keer met vakantie gaat en om het jaar een nieuwe auto koopt, maar dat je je bewust bent van hoe waardevol je bent en daarnaar probeert te leven. Dat je in harmonie komt met jezelf en je omgeving, met meer oog voor mens en natuur. Uiteraard inclusief alle struikelpartijen, die daarmee gepaard gaan. Die wijzen je alleen maar op het feit dat je mens bent en dat mag je ook zijn. Maar wat er ook gebeurt, zorg dat je glas altijd halfvol zal zijn. 

Ik hoop dat ik een inspiratie voor je kan worden...


*) "It's a beautiful thing, the Destruction of words. Of course the great wastage is in the verbs and adjectives, but there are hundreds of nouns that can be got rid of as well. It isn't only the synonyms; there are also the antonyms. After all, what justification is there for a word, which is simply the opposite of some other word? A word contains its opposite in itself. Take ‘good,’ for instance. If you have a word like ‘good,’ what need is there for a word like ‘bad’? ‘Ungood’ will do just as well – better, because it's an exact opposite, which the other is not. Or again, if you want a stronger version of ‘good,’ what sense is there in having a whole string of vague useless words like ‘excellent’ and ‘splendid’ and all the rest of them? ‘Plusgood’ covers the meaning or ‘doubleplusgood’ if you want something stronger still.