Knijp me even, ik denk dat ik droom

Vorige week werd ik 41. Vreemd getal, niet bepaald een mijlpaal en natuurlijk vooral een getal. Mijn veelal jonge collego's zeggen altijd gekscherend dat ik 26 ben, wat natuurlijk een compliment is voor een vrouw van mijn leeftijd. Om eerlijk te zijn is het niet werkelijk een punt voor me, nooit geweest ook. Ik denk dat ik altijd een soort leeftijdskameleon geweest ben, ik pas me moeiteloos aan aan mijn omgeving en vind dat iedere leeftijd op een bepaalde manier z'n charme heeft. 

Sinds kort merk ik echter dat ik me wel heel erg senang voel met mijn leeftijd. Ik vind het fijn om veertiger te zijn. Ben je rond je veertigste bedaagd, middelbaar, of is het juist voortgezet ? Ik heb juist het gevoel dat het een soort nieuw begin is. Hoe dan ook, ik heb nog nooit zo goed in m'n vel gezeten en ik voel me fantastisch. Het is prettig om veertiger te zijn. De twijfel is weg en je bent in je leven niet meer zo voorwaardenscheppend bezig. Alles heeft een beetje z'n plek gekregen en mag tegelijkertijd nog alle kanten op. Het is echter niet meer zo'n rattenrace. Veel mensen waar je vijftien jaar geleden nog zo tegenop keek, tobben met op de klippen gelopen relaties, te hoge hypotheken of algehele misere. Je hebt beetje bij beetje ontdekt waar het in het leven werkelijk om gaat en telt je zegeningen. Tenminste, dat geldt voor mij. Bofkont. 

Door onze verhuizing naar München heb ik op de carriereladder een stap terug moeten doen en waar ik dat het eerste halfjaar telkens meende te moeten verantwoorden, is die drang nu verdwenen. Het is niet meer belangrijk. Dit is wat ik nu doe en het maakt me momenteel gelukkig. Door die stap terug te doen heb ik zoveel stappen vooruit kunnen zetten op persoonlijk vlak. Ik voel me stabieler en fijner dan ooit. Ik werk om te leven in plaats van andersom. Ik doe bijna uitsluitend dingen die ik leuk vind. Stress ken ik alleen nog als ik 's ochtends niet weet wat ik aan moet trekken of wat ik zal gaan koken. Ik ben een weg ingeslagen waarvan ik weet dat die een juiste voor me is. Ik voel me bevoorrecht in de overtreffende trap om de dingen die in mijn leven gebeuren. Een gevoel van dankbaarheid dat rondzingt in m'n buik en zich een weg zoekt naar mijn hart en m'n hoofd. Zo voel ik me de laatste maanden. Ik weet welke mensen belangrijk voor me zijn en heb durven breken met mensen die niet goed voor me waren. Ik vind dat ik deug en krijg die bevestiging regelmatig, zonder deze te zoeken. (Sta stil en doe een dansje). 

Wel merk ik dat ik ineens ontzettende drang heb om het merg uit het leven te zuigen. Door de vroege verliezen in m'n leven heb ik me jarenlang deels onschendbaar gevoeld, alsof de hoop waarop de duivel poepte wel groot genoeg was en mij dus niets kon gebeuren. Ik ging slordig met mijn tijd om. Daarentegen ben ik nog altijd degene die acht keer naar links en rechts kijkt voor het oversteken, me nog altijd te zeer bewust van het ongeluk dat je plotseling kan treffen. In mijn directe omgeving zie ik de laatste jaren meer en meer dat mensen worden getroffen door ziekte, relatieproblemen, pech of een combinatie uit die drie. Het is of naarmate ik me fijner voel, de angst dit kwijt te raken weer toeneemt. Mijn moeder werd weduwe op haar 43e. Niet dat ik daarover pieker maar nu ik die leeftijd nader schiet het wel eens door m'n hoofd. Terwijl ik dit typ zie ik trouwens dat het de sterfdag is van m'n vader, al zou je het in zijn geval beter bevrijdingsdag kunnen noemen, na zijn slopende ziekte. 

Ik voel in ieder geval een soort haast om alles wat ik leuk vind te verwezenlijken en de behoefte om mezelf regelmatig even te knijpen. Dat deed ik dit weekend dus ook weer even. We hadden redelijk spontaan besloten om mijn verjaardag Thuis in Nederland te vieren. Het werd een onvergetelijke dag, een onvergetelijk feest, een onvergetelijke week. Een week met allemaal mensen die me dierbaar zijn. Ik kreeg liefde, ik kreeg tijd, ik kreeg warmte, waardering en hartelijkheid. Ik kreeg oude vriendschappen terug en nieuwe erbij. Met een schat aan mooie waardevolle herinneringen reden we weer terug naar München. Acht uur de tijd om te beseffen hoe mooi het leven is, met nog twee file-bonusuren erbij. Knijp me even, ik denk dat ik droom.