Mysteries die je raken

Soms maak je dingen mee, die - hoe klein ze ook lijken - zo'n indruk kunnen maken dat ze je even helemaal van je stuk brengen. Je kunt dan zelf nog op zo'n wolk zitten, in een split second word je daar keihard vanaf geknikkerd. Het lastige is als het om een situatie gaat die je eigenlijk niet zo goed kunt duiden maar die zo bizar toevallig lijkt, dat het je raakt.  

Vorige week wandelde ik met de hond. Het was de dag voordat we naar Nederland zouden gaan, en vol van dat vooruitzicht wandelde ik wat dromerig langs het spoor, waaraan wij wonen. Het was een zonnige ochtend en alle mensen leken zich terug te hebben getrokken in hun tuinen of ze waren natuurlijk gewoon aan het werk. Ineens ontdekte ik een vrouw, in donkere kleding. Ze stond op een wat rare manier direct aan het spoor, wat mij bevreemdde. Het is niet direct een plek waar je je ophoudt, behalve poepende viervoeters dan. Het schoot vagelijk door m'n hoofd dat ze wellicht voornemens was om een eind aan haar leven te maken maar dat wist ik natuurlijk helemaal niet en wat ging het me aan. In een slappe machteloze poging haar door mij ingebeelde lot te beïnvloeden, groette ik haar vriendelijk. Ze groette terug en dat leek me een geruststellend teken. Toen ik later op de dag mijn man erover vertelde, zei hij nuchter dat ze waarschijnlijk kruiden had gezocht of iets verloren was. Ik accepteerde zijn oordeel dat ik dingen zag die er niet waren, ging verder met mijn bezigheden en vergat het. 

Vanochtend liep ik voor het eerst weer dezelfde route, zonder me daarvan verder bewust te zijn. Terwijl de hond een geschikte plek vond om zijn behoefte te doen, zag ik een kleine gedenkplek met kaarsen en bijna dode bloemen. Exact op de plek, waar ik ruim een week geleden de dolende vrouw had gezien. Mijn wereld stond even stil. Ik kreeg het ijskoud en mijn hart bonsde in mijn keel. Verdwaasd wandelde ik verder met een hoofd vol vragen. Vragen waarop ik natuurlijk geen antwoord krijg. Het is niet iets dat je even kunt googelen. Het dient natuurlijk ook niets en niemand om conclusies te trekken die je eigenlijk niet kunt staven. Maar ik vond het zo'n bizar toeval, dat ik even aan niets anders denken kon. Wat er precies gebeurd is en met wie, dat weet ik natuurlijk niet. Ik hoop dat mijn voorbarige conclusie ook helemaal niet klopt. Het deed me echter wel nadenken over zelfdoding en mensen die hiervoor kiezen. 

Ik vind het zo triest als iemand niet op z'n plek is in dit leven en zich genoodzaakt voelt eruit te stappen. Je laat de mensen die je na zijn en wellicht hun uiterste best voor je hebben gedaan vertwijfeld achter. Maar wellicht had je niet eens van die mensen, die er voor je waren terwijl je dat zo nodig had. Ongelukkig vind ik de wijze waarop, waarmee je dan derden ook wel zoveel leed berokkent. Een machinist die het trauma van iemand die voor zijn trein springt nooit meer kwijtraakt. Voor de persoon in kwestie zal het rust brengen en toch blijft zelfmoord een ongrijpbaar iets. 'hoe vreemd kan het gaan, de ene valt om en de ander blijft staan' zong Jeroen Zijlstra in zijn ontroerende lied 'Tot slot'. Ach, ik wil er ook eigenlijk helemaal niet over nadenken. Ik schrijf het van me af en ga een kop koffie drinken bij de buurvrouw. Daarna ga ik lezen in een mooi boek, waarvan ik in dit leven nog vele van plan ben te lezen.