4 mei, niet zomaar een dag

Iedere dag is het wel een dag. Ja, logisch, zullen jullie denken. Vandaag is het zondag, morgen maandag en voor je het weet is het weer zo'n dag, zondag. Dat is echter niet wat ik bedoel. Bijna iedere dag is het wel de dag van een bepaalde doelgroep. Een van de eerste dagen waar ik me van bewust was, was de dag van de leraar. Toen ik nog voor de klas stond kregen we op die dag altijd gebak op school, als kleine blijk van waardering voor het werk dat we deden. In een tijd waarin we voor alles te weinig tijd lijken te hebben, schiet het aantal dagen als paddenstoelen uit de grond. We mogen wel 600 dagen in een jaar stoppen als we alle thema's en (beroeps)groepen willen eren met een dag. Op veel dagen worden echter meerdere groepen bediend. Er is een dag voor tandartsassistenten, een dag van de luchtkwaliteit, een dag van de beroerte en - erg belangrijk - een dag van de schildpad. Er is zelfs een dag van de linkshandigen. Geen idee wanneer het de dag van de rechtshandigen is maar het lijkt me goed alvast een dag vast te leggen voor de discriminatie van mensen zonder dag. 

Vandaag is het 4 mei. In Nederland herdenken we alle oorlogsslachtoffers en omgekomenen sinds de Tweede Wereldoorlog. Deze dag is onlosmakelijk verbonden met 5 mei, Bevrijdingsdag, de dag waarop we onze vrijheid mogen vieren. Terwijl ik vanochtend het Lied der achttien doden van Jan Campert op Facebook postte, om even extra stil te staan bij het verleden en de betekenis van deze dag, viel ik bijna van m'n stoel. Wat schetste mijn verbazing: Hugendubel, een grote Duitse keten van boekhandels, liet weten dat 4 mei de Dag van de Lach was... Al scrollend zag ik dat ook de Süddeutsche Zeitung hiervan melding meende te moeten maken, begeleid door de meest banale lachfilmpjes. Als je bedenkt dat de Süddeutsche een kwaliteitskrant is, het Duitse equivalent van het NRC, dan begrijp je m'n verbazing. Peinlich, zo vond ik. Uiteraard besef ik dat 4 mei een Nationale herdenkingsdag is. Maar juist zulke berichten uit het land van onze voormalige bezetter... Wellicht ben ik wat overgevoelig maar het voelde niet goed. Ik heb al moeite met het feit dat May the 4th de internationele Starwarsdag is, bijna niet te negeren als je in een speelgoedwinkel werkt maar ik doe m'n best. Vanwege de woordspeling May the force kan ik dit nog een beetje begrijpen. Waarom het vandaag ook de dag van de brandweer is, terwijl er in juni nog wat ruimte is in de agenda... Sommige dingen moet je misschien niet willen begrijpen.  

Goed, als wij nou gewoon afspreken dat we tot in lengte van dagen op 4 mei blijven herdenken wat er in die akelige oorlog is gebeurd, er films en documentaires over te blijven kijken, boeken over te blijven lezen, ook als er straks geen overlevenden meer zijn. Om de dag daarna, op de 5e mei vooral en oprecht onze vrijheid te vieren. Het maakt niet uit waar of hoe. Je mag de vlag uithangen, naar een bevrijdingsfestival gaan, ga dansen, druk je geliefde nog eens extra stevig tegen je aan, rook een joint, maak een mooie fietstocht, ga naar het museum, geniet van een copieuze maaltijd, drink een paar goede glazen wijn, voor mijn part ren je in je blote kont een rondje over het dorpsplein maar VIER! Vier de vrijheid, want die is niet vanzelfsprekend. Dat leert de actualiteit ons dagelijks. Wanneer begrijpen de machtswellustelingen verspreid over de wereld dat nou ook eens?