22 dagen zonder Facebook: XXL-blog of een mislukt 99-dagen-dagboek

Het knaagde al een tijdje aan me. Mijn Facebook-gedrag begon enigszins ongezonde vormen aan te nemen. Het was een soort beest dat me in z'n greep had. Ik had 's ochtends geen moeite meer met wakker worden omdat ik zodra ik de wekker, op m'n iPhone natuurlijk, uitzette en ik bedacht had welke dag het was, al met Facebook in m'n hoofd zat. Een soort misplaatst 'ik ben jarig, mag ik al uit bed-gevoel'. In plaats van dat ik de kans greep om nog lekker even te snoozen, pakte ik m'n bril en ging naar de Facebook-app. Even kijken of er nog likes waren en wie er allemaal al iets gepost had. Mijn jarige Facebook-vrienden even feliciteren... Meteen even de krantenkoppen snellen en niet onregelmatig las ik iets wat een originele post in me deed opwellen. Ook maar even een statusupdate doen dus. Als ik ging douchen, legde ik mijn iPhone op de rand van het bad. Terwijl ik me stond af te drogen keek ik of ik al reacties had op mijn post. Nadat ik mijn haar had geföhnd ging ik naar beneden om het ontbijt klaar te maken. Terwijl ik stond te wachten tot het theewater zou koken en havermout stond te maken, ging ik weer naar Facebook.... Zo had ik vaak voordat ik een hap van mijn ontbijt had gehad, al een half uur op Facebook doorgebracht. En dit was nog maar het begin van de dag. Het werd steeds erger. Op Facebook zelf was ik denk ik best geliefd met mijn gevatte humoristische posts maar ook met mijn leuke foto's en meelevendheid naar anderen toe. Toegegeven, ik vond mezelf ook leuk op Facebook. Ik gaf mijn echtgenoot tips om z'n Facebook-likablilty te verhogen. Ik heb zelfs overwogen om een account aan te maken voor onze hond Pelle. Zijn foto's en de dingen die ik met hem beleefde leverden immers ook altijd veel likes op.

Er waren genoeg dagen dat ik mezelf onuitstaanbaar vond, vanwege de overkill aan posts en likes die ik op anderen afvuurde. Maar ja, dan kreeg ik weer die leuke inval of kon ik m'n mening over iets weer eens niet voor me houden. Mijn kracht was denk ik wel dat ik weliswaar kritisch maar nooit negatief was op Facebook, en ik deed alles met een knipoog. Die knipoog deed het ook lijken, dat ik er ook makkelijk zonder zou kunnen. De waarheid is echter dat ik zelfs ben gestopt om met de fiets naar mijn werk te gaan, zodat ik 2x 30 minuten extra tijd had voor social media. Oei. 

Het facebooken had dus echt verslavende vormen aangenomen, mijn Facebook-gedrag, al klinkt dat weinig geruststellend. Ik schaam me er een beetje voor dat te zeggen. Hoewel het wellicht niet eens een verslaving is, want verslaafden ontkennen altijd dat ze een probleem hebben en ik onderken het. Ik sloeg dagenlang het schrijven in mijn dagboek over, kwam niet meer toe aan de krant en zelden las ik nog een boek in een ruk uit. Telkens liet ik me afleiden door die blauwe app op m'n iPhone. Tijdens het kijken van een film, tijdens het eten, wat hier thuis 'verboden' is maar ik had er graag een woordenwisseling voor over om toch gauw even mijn iPhone erbij te pakken. Mijn concentratie nam gaandeweg af. Zelfs de volledige aandacht voor mijn werk, mijn partner en de hond verslapten. En dan speelde ik nog niet eens spelletjes als Candy Crush et cetera. Iets waar ik altijd zo trots op was maar ondertussen had ik wel een probleem voor mezelf gecreëerd. Ik schrijf een blog over goed en mindfull leven, maar meer en meer besefte ik dat deze kant van mezelf niet helemaal strookte met hoe ik eigenlijk wil leven. Ik ben een mensenmens, maar de virtuele wereld is toch wel een beetje anders dan het echte leven. Het moet aanvullend blijvend. Iedere keer als ik weer een blog schreef over hoe je goed in het leven kunt staan, bedacht ik dat ik zelf ook niet helemaal de wijsheid in pacht had. Ik begon een beetje een hekel aan mezelf te krijgen maar goed, het was sterker dan ik. Met mijn partner sprak ik af dat ik 's ochtends pas mijn mobiel mocht pakken als ik een bepaalde takenlijst had afgewerkt. Ook in de badkamer en tijdens de maaltijden werd mijn iPhone taboe. Maar geslepen als ik was, omzeilde ik alle versperringen en verbeterde de situatie helemaal niet.

Goed, ik denk dat je met recht kunt stellen dat ik met een heuse Facebook-verslaving te kampen had. Het gaf me een arm gevoel, een gevoel van leegte. Maar ik wist niet zo goed hoe ik ermee om moest gaan. Meerdere keren heb ik overwogen om resoluut mijn account op te heffen maar dat vond ik zonde. Ook wilde ik de contacten niet kwijt. Ik moet er gewoon gedoceerd mee om leren gaan, dat is alles.

Vanochtend las ik een artikel over 99 days of happiness. Een soort experiment waarbij je 99 dagen een pauze neemt van Facebook. Er komt een soort teller op je profiel, die de dagen aftelt en tussendoor krijg je via je email vragen over hoe je je voelt. Dat gebeurt na 33 en 66 dagen. Je kunt tips over hoe je de leemte invult, delen met andere mensen die ook meedoen. Er wordt onderzocht wat voor invloed deze stop heeft op je geluksgevoel. Ik denk dat ik er al wel een goede voorspelling over zou kunnen doen.

De eerste stap die ik neem om de leegte te vullen, is het bijhouden van een dagboek. 99 dagen lang zal ik schrijven over hoe ik me voel tijdens deze social media-detox. 

Dag 1 Mijn profielfoto vervangen door de 99 of happiness-foto. Voor de zekerheid in een status-update uitgelegd dat ik een pauze neem. Mijn emailadres erbij gezet, zodat mensen me wel kunnen bereiken mocht dat nodig zijn. Ik denk dat veel van mijn Facebook-vrienden zullen schrikken van deze stap. Zeker nu. Gisteravond was ik nog actief met allerlei posts naar aanleiding van de 7-1 van de Duitse Mannschaft tegen de Brazilianen. Vanavond speelt Nederland de halve finale tegen Argentinië en dat levert natuurlijk genoeg inspiratie op. Mijn filosofie is echter altijd, dat als je iets echt wilt, je niet moet nadenken over het tijdstip waarop je eraan begint, omdat het dan nooit schikt. Zo gaat het ook met diëten, hardlopen et cetera. Iedere dag is er wel een aanleiding om je goede voornemen uit te stellen. Ik besloot ook om full-time vegetariër te worden met het barbecue-seizoen voor de deur maar dat maakt niet uit. Je moet gewoon een knop omzetten. Gelukkig is mijn telefoon leeg. Ik laad hem nog even bewust niet op, om de kans dat ik toch naar Facebook wil te minimaliseren. Terwijl ik dit dagboek op de iMac zit te tikken, word ik echter voortdurend geprikkeld. Ik weet niet hoe je de meldingen stop moet zetten dus om de haverklap doemt er een Facebook-melding van een van m'n vrienden op in de rechterbovenhoek. Met de billen bloot dus. Ik heb nog een klein beetje vals gespeeld omdat ik de blog die ik vandaag heb geschreven nog via Facebook gedeeld heb. Dat maakt het voor de belangstellenden makkelijker om deze te lezen, omdat ze alleen op de link hoeven te klikken. De meeste mensen die mijn blog volgen, doen dit via Facebook, dat kan ik zien in mijn statistieken.  Ik ga echter niet op Facebook zelf kijken of ik er reacties op krijg. Dat mag immers niet meer. Voor die blog moet ik maar gauw een oplossing zoeken. Mijn eerste dag zonder, of bijna zonder Facebook dus. Het voelt in ieder geval goed om erover te schrijven. Ik voel me op dit moment vooral opgelucht. Ik probeer even niet te denken aan wat ik allemaal ga missen. Het is de bedoeling dat dit experiment me iets gaan brengen, in ieder geval een boek, in de vorm van een dagboek. We moeten de verandering zijn die we willen zien. Een citaat van Gandhi.

De hele dag voel ik iets van bevrijding. Alsof ik een knoop, nee een strop heb doorgehakt. De eerste problemen komen 's avonds als we hier in een kroeg in München naar de halve finale van Nederland tegen Argentinië gaan kijken. Voordat de wedstrijd begint, zit echt iedereen om me heen met zijn iPhone of mobiel. Omdat het weinig zin heeft iedere minuut m'n mail te checken, laat ik mijn iPhone in m'n tas. Ik merk dat ook de behoefte om foto's te maken kleiner is want ik kan de foto's toch niet posten. Ben zo ontzettend benieuwd hoe al m'n Facebookvrienden de voorpret beleven. Maar goed, dat blijft gissen natuurlijk. Met mijn man heb ik afgesproken dat hij me ook niet via zijn Facebook laat mee gluren omdat ik anders voor mijn gevoel niet helemaal eerlijk speel. Ik zie er weer geweldig uit met m'n oranjekroon op m'n hoofd. Mensen die naast me zitten zie ik stiekem foto's van me maken en posten.... Ik ben dus toch nog ergens op Facebook te vinden, op een of ander Duits account vermoed ik. Er zitten wat Duitse 'Oranje' fans bij me aan tafel, maar uiteraard niet in het oranje gehuld, zoals echte Nederlanders dat kunnen. Als we de wedstrijd na strafschoppen verliezen en we de finale aan onze neus voorbij zien gaan, kan ik m'n oppervlakkige voetbalverdriet niet delen met al m'n vrienden in Nederland. Ik verdrink in zelfmedelij en pak jankend de metro naar huis. Tja, het is maar een spelletje dat voetbal... maar wat kan het je in z'n greep hebben. Slik.

Dag 2. Wat een kater. Dat van het voetbal was dus echt. Dat van Facebook ook. Ik kan niet even checken hoe mijn vrienden hun teleurstelling digitaal verwerken. Tegen m'n gewoonte in, slaap ik uit, lang. Pas als ik de hond hoor blaffen stap ik uit bed en neem een douche. Het loopt al tegen de lunch. Schandalig. In het bos kom ik gelukkig niemand tegen. Ik heb ook helemaal geen zin om mensen te zien vandaag. De Duitsers staan wel in de finale en wij dus niet, hoewel ik het zo verdiend had gevonden. Ik had me gewoon erg verheugd op een finale tegen Duitsland. Als ik weer thuiskom, pak ik meteen het boek dat ik aan het lezen ben. Ik heb afleiding nodig. Verder besluit ik weer te gaan schilderen. Ik had al een begin gemaakt met twee doeken maar ik besluit dat ik iedere keer als ik onrustig word, de penselen ter hand te nemen. 's Avonds stelt mijn man voor mijn lievelingsfilm te gaan kijken. Ik merk dat ik de concentratie bijna niet op kan brengen, hoewel het een film is die het verdient om al je aandacht te krijgen. Het is gek om niet steeds met mijn iPhone in mijn hand te zitten. Ik waardeer het gebaar van m'n man en probeer van het moment te genieten. Als ik ineens het geluidje van mijn mail hoor, sprint ik naar de tafel om m'n iPhone te pakken. Echt goede vrienden sturen me gelukkig gewoon emails. Dit is een hele welkome.

Dag 3. Vandaag begint erg goed. Ik moet naar m'n werk en in de S-Bahn lees ik een boek. Ik geniet ervan om gewoon de hele tijd in dat boek te lezen, zonder me te laten afleiden. Ik behoor nu tot de groep mensen in de S-Bahn die ik de afgelopen tijd zo benijdde, mensen die met uitsluitend een boek in hun handen zich van A naar B laten vervoeren. Kort vraag ik me af hoe het met een aantal van m'n actiefste Facebook-vrienden gaat maar eigenlijk kan ik bijna voorspellen wat voor soort posts ze hebben geplaatst de afgelopen dagen. Nee, ik denk dat ik andersom misschien wel harder gemist word. Ik zorgde toch voor de nodige sjeu in mijn netwerk. Ik glimlach bij de gedachte aan mijn onverwachte en daadkrachtige zet om een tijdje de digivasten. Ik heb tot nu toe van vier mensen een mail of What'sApp gehad. De reactie was iedere keer dat mensen het sterk vonden, jammer ook maar dat ze ervan overtuigd waren dat ik het tot een goed einde zal brengen. Dat ben ik zelf eigenlijk ook. Voor nu dan. Het voelt goed. M'n collega's zijn enerzijds bezorgd om me omdat ze weten dat ik erg op die Holland-finale gehoopt had. Ze zijn vreselijk lief. Anderzijds zijn ze in totale shock dat ik een tijdje van Facebook ben. Iemand vertelde dat ze al op zoek was geweest naar een huilende oranje-supporter-selfie maar dat ze in plaats daarvan zo'n gekke blauwe 99 in haar scherm zag. Ik grijns bij het besef dat ik in ieder geval heb weten te verrassen.

Dag 4. Werken is een goede afleiding. Na m'n werk gaan we eten bij ons favoriete Japanse restaurant. Mijn man had daar bewust gereserveerd om de wedstrijd om de derde plaats niet te hoeven zien. Aan de wand blijkt echter een groot scherm te hangen dat op voetbal gaat zodra er wordt gefloten. Mijn sporthart is te groot om niet toch te kijken. Samen met alle overgebleven gasten, allemaal Japanners en vrienden van de chef. Al na twee minuten scoort Nederland. Ik klap trots en alle Japanners draaien zich naar ons om en knikken en lachen goedkeurend. Meteen gaat het geluid van de televisie aan en draaien ook de anderen hun stoel richting het scherm. Bij de tweede goal voor Nederland klappen ze mee en we krijgen allemaal beleefde knikjes toegeworpen. Ik zou hier dolgraag een foto van maken en op mijn Facebook posten. Dit is zo'n andere voetbalbeleving dan ik gewend was maar misschien voor vanavond wel precies de juiste. Ik kom tot de conclusie dat ik tijdens het eten en de wedstrijd mijn telefoon de hele tijd in mijn tas heb gelaten. Ik ben trots op mezelf.

Dag 5. Zondag. Ik krijg een mail van '99 days of happiness'. Hun site werkt en we kunnen nu daar ons gal spuwen en andere mensen leren kennen. De grap is dat ik helemaal niet die behoefte voel. Waarom me weer aanmelden bij een nieuw forum, als ik zo m'n best doe even vakantie te nemen van mijn vertrouwde. Ik gebruik hier nu het woord 'vakantie' maar het Duits heeft hier een veel mooier woord voor, namelijk 'Auszeit'. Ik neem dus een 'Auszeit' van Facebook. Ik ben even weg maar kom terug. In de hoop dat ik daar dan nog vrienden heb. Ik heb de afgelopen week het boek Waarover ik praat als ik over hardlopen praat van Haruki Murikami gelezen. Het gaat niet alleen over hardlopen maar over zelfdiscipline en doelen stellen. Ik vind het erg leerzaam en het heeft me geholpen de stap te zetten mee te doen aan het experiment. Eigenlijk wil ik nu ook proberen iedere dag te gaan hardlopen, net als de schrijver zelf doet. Normaal wordt er altijd gezegd dat het slecht is voor je spieren maar ik heb al geconcludeerd dat het allicht gezonder is voor je spieren dan de hele dag gebogen over je iPhone te zitten. De tijd heb ik nu wel, want het scheelt me zeker twee uur per dag. Ja dat lezen jullie goed, ik besteedde zeker twee uur per dag aan Facebook. Dat is 14 uur per week, een kleine 60 uur per maand. Die tijd wil ik in ieder geval nu goed gaan benutten maar ik zit nu nog even in de ontwenningsfase. Als ik me in iets nieuws stort, wil ik dat in ieder geval weloverwogen doen. Dus niet voor dag 7. Ik neem voor het hardcore afkicken een week en ik vind dat ik het tot nu toe niet onaardig doe al check ik nu wel ieder half uur m'n mail, wat nergens op slaat omdat de input via mijn mail beduidend kleiner is dan die via Facebook, is, wat logisch is natuurlijk. Maar vooruit, het heet niet voor niets afkicken en dat moet ik tijd en ruimte geven... Het kost me trouwens al moeite eens per week te lopen dus laat ik nou maar geen al te idiote nieuwe doelen gaan stellen.  Vandaag is de grote voetbalfinale tussen Duitsland en Argentinië. Ik merk dat ik het vandaag voor het eerst echt heel prettig vind even van Facebook verstoken te zijn. Hoewel mijn Duitse vrienden een stuk minder actief digitaal voor- en nabeschouwen, zullen zij zich inmiddels wel roeren. Ik zeg de hele tijd dat ik natuurlijk voor Duitsland ben. Voor het eerst in m'n leven, dat wel. Hoewel als kind altijd al de tranen in m'n ogen sprongen bij het horen van het Duitse volkslied, vanwege de prachtige melodie, gecomponeerd door Haydn. Dat is trouwens nog steeds zo. Zodra ik de Duitse Hymne hoor, krijg ik een brok in m'n keel, zo groot als het hoofd van Helmuth Kohl. Terwijl ik buiten een boek zit te lezen, vang ik een gesprek op van onze buren met hun bezoek. De man van het bezoek laat geen spaan heel van Arjen Robben en zijn Schwalbe-praktijken. De pot weldadige kruidenthee, het fijne boek dat ik lees en dit leven in het nu-moment kunnen niet verhinderen dat ik ziedend word. Als de man tenslotte zegt: "wenn ich den scheisse-Robben sehe mit seinem theatralischen Spiel dann krieg ich so ein Hals", moet ik me inhouden om niet richting het hek dat onze tuinen scheidt te stappen en te zeggen dat dankzij diezelfde Arjen Robben waarover de man zo respectloos spreekt, Bayern München dit jaar wel weer kampioen geworden is! Stomme Duitsers. Mijn buurman gaat er niet eens tegenin. Dat valt me van hem tegen. En meteen voel ik enkele anti-Duitse sentimenten die ergens diep in mij verstopt lijken te zitten. Wat is dat toch? Ik schaam me ervoor. De mensen die ik hier in m'n directe kring heb leren kennen zijn stuk voor stuk aardige mensen, ook al zijn ze Duits. Ik stel mezelf gerust met het feit dat dit vast niets te maken heeft met Duits-Nederlandse ressentimenten. Ik ben gewoon allergisch voor dit soort types. Die heb je in Nederland ook en daar zijn het ook niet mijn vrienden, ook niet op Facebook. Later op de avond wordt Duitsland na een zinderende verlenging wereldkampioen. Het is niet meer dan terecht maar toch ben ik blij dat ik alle elektrische apparaten uit kan zetten en alleen nog maar het vuurwerk buiten hoor. Even geen nabeschouwingen of feestgedruis voor mij. En goddank, geen Facebook! Ik voel me op de verkeerde tijd op de verkeerde plek. Gauw naar bed. Het voetballen heeft me de afgelopen maand genoeg tijd gekost. Maar ik ben oprecht blij voor de Duitsers. Heus.

Dag 6. Ik betrap me erop dat ik in plaats van meteen op te staan nu ik niet meer eerst mijn Facebook hoef te checken, tien keer alle kranten die ik op m'n iPhone heb wil lezen. Ik wil het nieuws net zo binnen zien rollen als de nieuwe statusupdates, likes en reacties van mijn vrienden. In de kiem smoren! Weg die foon... Misschien gaat dit een beetje een lastige dag worden. Ik ben vrij dus ik heb veel tijd. Ik moet dus zorgen dat ik bij de computer uit de buurt blijf. Tijd voor een grote schoonmaak wellicht, dan snijdt het mes sowieso aan twee kanten. Tijdens het ontbijt ga ik eerst verder in mijn boek. Hoe meer ik in het verhaal van dit lijvige boek kom, des te meer afleiding het me zal brengen. Als ik 's avonds thuis kom en uit de auto stap, stuit ik op een auto naast ons huis met een hele grote sticker op het raam. (zie afbeelding) 

Je kunt tegenwoordig gewoon niet meer om Facebook heen, al zou je het willen. Ondertussen blijf ik het gewoon proberen.

Dag 7. Vandaag gewerkt. Sinds ik niet meer op Facebook vertoef, houdt de batterij van mijn iPhone het veel langer uit. Ik hoef niet meer iedere dag bij te laden. Het is al een automatisme om onderweg naar mijn werk een boek te lezen in de S-Bahn of U-Bahn. Dat kan ik een heel duidelijke stap in de goede richting noemen. Nu nog een nieuw zadel kopen, zodat ik gewoon weer op de fiets naar m'n werk kan.

Dag 8. Een week niet op Facebook. Mijn eerste mijlpaal is een feit!  Daar mag ik met recht een beetje trots op zijn vind ik zelf. Hoewel het me eigenlijk reuze is meegevallen afgelopen week. Uiteraard had ik mijn moeilijke momenten, maar de rust overheerst. Het zadel voor mijn fiets is een geheel nieuwe fiets geworden. Typisch Trijn. Ach, je moet het leven vieren nietwaar, helemaal als je al een week aan Facebook-detox doet zonder ook maar een keer terug te vallen! Dat mag best even vermeld. Het is zo'n mooie retrofiets geworden, een Belgische. Ze heet Saar. Niet in facebookblauw maar turquoise. De fiets komt pas over een maand, maar het was een leuke afleiding om hem uit te zoeken op internet en via de mail contact te hebben met Johannes, de Groninger die de fiets via zijn winkel (fietsje.nl) in de binnenstad van Groningen gaat leveren, gewoon in München. Niet alleen de fiets zorgt voor een gevoel van nostalgie, mijn gedachten gaan ook terug naar de tijd dat ik in Groningen woonde. Voor het eerst op kamers, studeren, een heel leuk vriendje die nu mijn man is..... En een Facebook-loos leven. Mijmer.... Ik kan Johannes z'n Groninger tongval bijna tussen de regels door lezen. Ik voel me heerlijk. Oh, en heb ondertussen nog steeds geen zadel voor op m'n mountainbike. Ik ben te kritisch, heb een te goede en vooral dure smaak die ervoor zorgt dat ik de komende weken waarschijnlijk nog afhankelijk ben van het openbaar vervoer, tenzij ik gewoon eens de zadelknoop doorhak. 's Avonds hoor ik voor het eerste deze dag het nieuws. Een vliegtuig van Malaysian Airways dat vanuit Amsterdam vloog is neergestort. Er is nog niets zeker over de oorzaak, maar er zouden erg veel Nederlanders onder de slachtoffers zijn. Jemig..................... En ik zat een stomme fiets uit te zoeken... Ik schrik me wezenloos van dit verschrikkelijk nare bericht. Gauw zet ik de televisie aan. Als ik nog op Facebook had gezeten, was ik waarschijnlijk een van de eersten geweest die dit nieuws had gehoord, maar zulk nieuws wil je eigenlijk helemaal niet horen. Met tranen in de ogen kijk ik naar de beelden. Wat triviaal allemaal. Mijn Facebook-experiment is op slag vergeten. Ik voel mee met de slachtoffers en nabestaanden. Wat is er in vredesnaam gebeurd daar in de Oekraïne? Al gauw begrijp ik dat het weinig met vrede te doen had. Ik ben oprecht aangeslagen.

Dag 9. Ik word wakker met de gedachte aan het nieuws over het neergestorte vliegtuig, alle slachtoffers en de mensen die hen zullen missen. Wat een afschuwelijk bericht. Op zich zijn 300 slachtoffers 300 slachtoffers, stuk voor stuk onnodige slachtoffers, ongeacht nationaliteit maar het feit dat er zoveel Nederlandse slachtoffers te betreuren zijn, doet toch iets met je. Het laat me maar niet los. Toch ben ik blij dat ik nu niet op Facebook zit, want ik vrees dat ik daar dingen zou lezen die ik liever niet lees, zoals op Twitter. Ik twitter trouwens ook niet deze periode maar dat las ik dan weer in de krant. Bepaalde onnozele mensen denken dat er superlatieven voor rouw bestaan. Ik lees het nieuws over de ramp het liefst gewoon in de krant, al zou ik er uiteraard natuurlijk het allerliefst überhaupt niets over lezen, ik zou willen dat het niet gebeurd zou zijn. De realiteit is helaas anders.

Dag 10. Het doet me goed te merken dat een aantal van mijn 'Facebook'-vrienden me nu via de mail opzoekt. Inmiddels hebben al vijf mensen me gemaild. Van een Facebookvriendengroep van 297 mensen toch een heel aardige score. Automatisch schiet het door m'n hoofd dat dat neergestorte vliegtuig evenveel passagiers had. Die zijn nu allemaal dood. Maar terug naar de onnozele realiteit van mijn leven zonder Facebook. Van mijn man kreeg ik vanochtend al het commentaar dat ik nu ook veel later reageer op mail- en What's App-berichten. Ik moet toegeven dat dat wel enigszins klopt. Toen ik na een wandeling met de hond na 2,5 uur weer thuiskwam, had ik vijf gemiste oproepen en 18 gemiste berichten, waaronder 7 van hem. Variërend van: 'wat doe je?', 'waar zit je'? kom Trijn" 'nou vind ik het niet leuk meer'? 'gaat het wel goed?', 'bel me'!! 'hup hup', 'vergeet je die golfafspraak niet'? 'kun je mijn kleding klaarleggen'? 'laat je Pelle nog even uit'? Tja, dat laatste was ik dus aan het doen. Zonder iPhone, de hond, de natuur en ik en mijn gedachten.... Dan heb je dus geen iPhone nodig. Als je dat twee weken geleden tegen me gezegd zou hebben, zou ik je hebben uitgelachen maar zo doe ik het nu en zo vind ik het fijn. Ik kan het zelf ook nog maar nauwelijks bevatten. In mijn mail zie ik dat ik 13 nieuwe berichten op Facebook heb. Uiteraard open ik het bericht niet, maar je kunt het eerste deel van het bericht lezen. Ik zal vast mensen teleurstellen maar ik grijns richting de iMac. Ik lijk de boel hier weer zelf te gaan bepalen! Tenminste, op het microniveau van m'n eigen leven. Als ik de krant lees, kan ik wel janken.

Dag 11. Op mijn werk klaagt mijn bazin dat het op Facebook een beetje saai is zonder mij en dat ze er niets meer aan vindt. Ik moet lachen. Zij wilde nooit Facebookvrienden worden met de mensen in haar team, wat ik overigens volledig begrijp maar in een nieuwsgierige bui nodigde ze me een jaar geleden toch uit. Iets wat haar een inkijk in mijn leven gaf en een andere kijk op mij, een positieve geloof ik, dat dan weer wel. Ik feliciteer een collego met z'n verjaardag maar ik blijk een dag te vroeg. Tja, die verjaardagboekhouding gaat sinds mijn afwezigheid op Facebook echt grondig de mist in. 's Avonds om twaalf uur toch nog maar een felicitatiemail verstuurd, bleek de eerste te zijn maar in ieder geval ben ik zijn verjaardag niet vergeten. Een heleboel andere tussen elf dagen gelden en de komende 88 dagen wel. Mea culpa....

Dag 12. Terwijl ik ontbijt sta te maken vraag ik me af wie er allemaal een foto van hun ontbijt hebben gepost. En hoe het met m'n dierbaarste Facebookvrienden gaat. Zijn ze op vakantie? Waar? Gaat het goed met hen? En met hun kinderen, hond of kat? Ik mis de posts van allerlei boekensites en over mindfull leven. Nou ja, deze actie is in ieder geval meer mindfull dan ik ooit van Facebook zou kunnen leren dus ik prijs me gelukkig.

Dag 13. Hoe laat moest ik ook alweer beginnen vandaag? Normaal gesproken staan mijn weekroosters in een speciale groep van m'n werk op Facebook maar daar mag ik natuurlijk niet kijken. Stiekem kijken gaat niet, want op Facebook kun je zien wie wanneer voor het laatst online was. Bovendien ben ik daar te sportief of fanatiek voor. Als ik iets doe, wil ik het goed en dus eerlijk doen. Gelukkig blijk ik ergens in m'n iPhone een foto van het werkrooster te hebben. Kennelijk in alle hectiek toch een vooruitziende blik gehad. Gelukkig hoef ik pas laat te beginnen dus ik besluit op mijn gemak een kop thee te maken en met een tijdschrift in de zon te gaan genieten. Het is alsof de duivel ermee speelt, maar zelfs het label van mijn biologische thee herinnert me aan Facebook. Het adviseert om dit speciale Original Fairtrade Moment op Facebook te delen. Nou, het had zeker een speciaal moment moeten worden dat ik normaalgesproken, mezelf een beetje kennende, meer dan graag met mijn Facebookvrienden had gedeeld maar dat gaat nu dus even niet! Ik sla de thee te snel achterover, laat het tijdschrift voor wat het is. Sinds het nieuws van de vliegramp kan ik me slecht concentreren. 

Dag 14. Hoe zal het m'n vrienden vergaan? Moeilijk moment. Ik kom niet in de verleiding maar mis ze gewoon. Ik stort me op de strijk. Ik doe sinds kort aan 'mediterend strijken'. Ik heb altijd een enorme hekel gehad aan strijken en meestal moest mijn man zijn shirts ongestreken uit de kast halen om die vervolgens 's ochtends vroeg zelf nog gauw te strijken. Sinds ik niet meer op Facebook zit is strijken echter mijn ultieme afleiding en het biedt talloze voordelen. Allereerst doe ik het nu vaker waardoor ik er beter in word en het meer voldoening biedt. Ik geniet van de geur van wasmiddel en strijk de plooien van het shirt glad. Indirect zijn het ook de plooien van mijn leven, die van de ietwat verstrooide, snel afgeleide huisvrouw. Tijdens het strijken zie ik alles mooier worden, niet alleen de te strijken kledingstukken maar ook mijn leven want in gedachten laat ik me meevoeren naar de heerlijke wereld van Face....eh van de fantasie. Ik reis in mijn gedachten, er komt niets virtueels aan te pas en ondertussen zie ik het tastbare resultaat in onze kledingkast en op het gezicht van mijn man, die me na een relatie van 20 jaar steeds leuker gaat vinden. Ik mezelf ook trouwens. Tijdens het strijken kom ik volledig tot rust. Een oase is het! Goed, misschien is de huishouding dus wel het gebied waar ik mijn aandacht ter afleiding nu vaker op moet richten. En ik lees inderdaad meer boeken nu ik me niet telkens laat afleiden. Die voorspelling en tevens wens is dus al uitgekomen. Dat alleen maakt dit experiment de moeite waard.

Dag 15. Dat afkicken lijkt eigenlijk al gelukt. Maar op de een of andere manier lukt het me maar niet om een blog te schrijven. Ik weet dat de laatste dagen aan alle leed in de wereld, had een soort gevoel van Welschmerz. Van alle berichten in de krant word je zo ontzettend somber, De Oekraine, de strijd op de Gazastrook, Ebola, malafide idioten, overal. Ik wil wel schrijven maar alles wat ik schrijf lijkt telkens zo onbeduidend dat ik het meteen weer delete. Inmiddels zijn er al enkele weken verstreken en ik heb totaal geen inspiratie. Ik ben veel op de golfbaan want ik probeer eindelijk serieus mijn golfvaardigheidsbewijs te halen. Het heeft even geduurd maar nu ben ik bijzonder gemotiveerd. Het mooie aan golf is, dat je je van alles af kunt sluiten omdat het 100% concentratie vergt. Ik blijk trouwens niet bepaald baat te hebben bij mijn hockeyervaring. De pro zegt dat ik golf als een hockeyster. Hij maakt steeds filmpjes van me, die hij me vervolgens laat zien, zodat ik inzicht krijg in mijn fouten. Ik vind mezelf best knap op die beelden maar constateer ook dat m'n swing er nog niet echt uitziet als die van Tiger Woods. Tja... Maar ik facebook in ieder geval niet meer! Wel vind ik mezelf de laatste week wat uit balans. Ben rusteloos, twijfel aan dingen, denk steeds dat ik m'n leven moet omgooien terwijl ik me een maand geleden nog behoorlijk gelukkig voelde, op al het 'ge-facebook' na dan. Het is net of er iets ontbreekt. Ik krijg m'n vinger er niet op. Niet teveel nadenken! Gewoon genieten van alles waar ik zelf invloed op heb.

Dag 16. bloemen geplukt 

Dag 17. gekampeerd

Dag 18. pizza gegeten

Dag 19. gewandeld

Dag 20. gedagdroomd

Dag 21. gelezen

Dag 22. Ik merk ineens dat ik het de afgelopen dagen zo druk heb gehad met leven, dat ik zelfs mijn Facebook-detox-dagboek helemaal vergeten ben. Veel samen gewandeld in de bergen, heerlijk Italiaans gegeten en wijn gedronken. Een korte tussenevaluatie laat zien dat mijn experiment eigenlijk al geslaagd is. Ik ben van m'n Facebook-verslaving af. Dagenlang heb ik niet aan Facebook gedacht, zelfs niet aan dit dagboek. De maand juli is bijna voorbij en ik heb nog niet eens een nieuwe blog geschreven. Mensen vragen me bezorgd of ik gestopt ben met bloggen. Ik ben zeker niet gestopt maar ik kon het gewoon even niet. Bovendien denk ik, dat Facebook misschien wel een beetje een soort inspiratie voor me is, in indirecte zin dan. Veel van de mensen die mijn blogs lezen zijn Facebook-vrienden. Doordat ik geen direct contact met hen heb, lijkt de noodzaak om te blijven bloggen misschien onbewust ook een beetje verdwenen. Ik weet het niet. Het kan ook zijn, dat ik niet vals wil spelen. Ik deel mijn nieuwste blog altijd via Facebook en dat kan ik nu niet. Hoe zal het toch met m'n Facebook vrienden gaan? Van een aantal weet ik het wel, omdat ze zo aardig waren me te mailen. Maar verder lijk ik van alles vervreemd, heel raar. Ik mis m'n vrienden op Facebook! Zou dat dat knagende gevoel van de laatste week zijn geweest? Hoe belangrijk is het eigenlijk om die 99 dagen vol te maken? Waar was het me om te doen? In de eerste plaats om afstand te nemen, eine Auszeit. Een Auszeit hoeft toch niet perse 99 dagen te duren? Ik heb m'n punt gemaakt, ben afgekickt en weet nu dat ik ook zonder Facebook kan. Ik kan me weer veel beter concentreren en heb veel meer tijd om andere dingen te doen. Dat wil ik zeker zo houden. Ik besluit mijn actie voortijdig als geslaagd te verklaren en ga weer terug. Wel zet ik de Facebook-app niet terug op mijn iPhone, want ik wil niet meer dat het m'n leven gaan beheersen nu ik dat weer helemaal leef zoals ik het wil. Dit dagboek wordt dus minder dik dan ik had voorzien. Misschien moet het maar een xxl-blog worden. Dan heb ik in juli toch nog iets geschreven... Ik heb Facebook niet gemist, maar mijn vrienden wel. Je kunt goede vrienden hebben die toevallig ook je Facebook-vrienden zijn maar je kunt ook goede Facebookvrienden hebben. Ik heb ze allebei, veel, en ik prijs me gelukkig! Bedankt dat jullie zijn gebleven. Fijn om weer terug te zijn! Grouphug, vind ik leuk!  :-)

99 dagen van vrijheid

Ken je dat gevoel, dat je verlangt naar vroeger toen alles nog zo lekker overzichtelijk was. Je luisterde naar Hilversum 3, op televisie had je de keuze uit Nederland 1 en 2 en keek je thuis gericht met het hele gezin naar De fabriek of Koot en Bie. Als je muziek wilde luisteren, zette je een lp op, wat zo lekker knetterde en waarbij je weliswaar altijd te snel de plaat moest omdraaien, maar dat hoorde bij het ritueel. Muziek was nog geen behang, je luisterde er echt naar. Als kind van een jaar of zeven had ik op mijn kamer maar twee stopcontacten, een voor mijn bureaulamp en een voor mijn cassetterecorder. Jarenlang heb ik iedere zondag, de dag waarop ik vaak mijn kamer opruimde of veranderde, gesmeekt om een extra stopcontact. Misschien was dat wel het begin van het einde, wie zal het zeggen. 

Toen ik tijdens mijn studie op de zaterdagen en in de zomers postbode was, zei mijn vriendje dat ik zijn Nokia-koelkast mee moest nemen op m'n postrondes, voor het geval ik een lekke band zou krijgen. Na talloze tegenwerpingen stopte ik het ding gegeneerd in m'n fietstas. Het heeft me toch een aantal keren gered, als ik in de stromende regen met een lekke band in Groningen-Zuid stond, zonder bandplakspullen. 

Ik weet ook nog goed dat ik op de Pabo samen met een studiegenoot een hotmail-account voor mezelf aanmaakte. Hij beweerde dat ik echt niet meer zonder kon, waardoor ik me liet overhalen. Ik moest een wachtwoord bedenken. Een wachtwoord... ik wist op dat moment maar nauwelijks wat dat was en bedacht iets idioots. Jaren later, we liepen al tegen de dertig, trof ik hem op een feestje en vroeg hij me of mijn wachtwoord nog altijd 'edoscopie' was. Toen ik dat bevestigde, konden we hem afvoeren omdat 'ie niet meer bijkwam van het lachen. De dag erop heb ik dat wachtwoord toch maar eens vervangen. 

Ik nam uiteindelijk een iPhone, omdat mijn man, die een fervent Apple-freak is, daarop stond. Ik deed het dus voor hem, echt... om van het gezeur af te zijn. 

Dat waren mijn eerste schreden in de wereld van de mobiele telefonie en internet. Jullie begrijpen, ik was bepaald sceptisch. Op een gegeven moment ging ik op Hyves, een soort online-vriendenclub. Dat werd al gauw vervangen door Facebook, iets waar ik in het begin de ballen van snapte. Maar toen ik verhuisde naar München, ontdekte ik dat het een ideale manier was om iedereen wat op de hoogte te houden van het wel en wee van Trijn in het Bayrische. Ik vond oude vrienden terug, klasgenoten, de buren van vroeger. We zaten niet meer vriendschappelijk naast elkaar op de stoep na een potje blikspuit maar liketen de foto's van elkaars kinderen, hond, vakanties en de gevatte opmerkingen tijdens het kijken van bijvoorbeeld sportwedstrijden.

Allemaal hartstikke leuk en gestaag groeide m'n virtuele vriendengroep. Ik merkte de voordelen van Facebook, want ik hoefde mensen niet meer uitgebreid bij te praten als ik hen trof en ook het maken van afspraken was zo gepiept. Gaandeweg werd Facebook een onderdeel van m'n leven. Ik stond er mee op en ging ermee naar bed. Nog even checken hoeveel likes ik op die ene opmerking had. Deed die ene foto het eigenlijk goed? Het even lezen voor het slapengaan schoot er steeds vaker bij in. Als ik een film zat te kijken, zat ik ondertussen melige dialogen te voeren met mensen. Wat een lol! Van de film kreeg ik weinig mee. Als ik een boek las, pakte ik om het hoofdstuk mijn iPhone erbij om te kijken of er een rood cijfertje bij m'n blauwe Facebook-App stond. Als ik een boek las............

Ineens besefte ik, dat ik als ik me minder met Facebook bezig zou houden, ik zeker twee boeken extra zou kunnen lezen in een week, waarschijnlijk wel drie, of meer. Het zette me aan het denken. Hoeveel van mijn kostbare tijd slorpte het blauwe monster eigenlijk op? Teveel, dat zeker. Steeds vaker luisterde ik maar met een half oor naar mensen omdat ik constant met mijn mobiel aan m'n hand geplakt zat. Ik was inmiddels al niet meer in staat om in de trein mijn iPhone in m'n zak te laten. Ik raakte in paniek als mijn telefoon leeg dreigde te raken omdat ik bang was dat ik teveel zou missen. Het begon allemaal een beetje uit de hand te lopen. Nooit ben ik in m'n leven verslaafd geweest. Geen sigaret heb ik gerookt, ik hou van een glas wijn maar ook die kan ik moeiteloos laten staan als ik dat zou willen. Ik ben zeer gedisciplineerd als het om gezond leven gaat. Maar dat stomme Facebook..... Ik denk dat ik daaraan toch wel een beetje -understatement- verslaafd ben geraakt. Erg ongezond en niet zo passend bij hoe ik wil leven. Het is me gaan beheersen en ik vind het niet meer leuk. Ik wil weer creatief zijn, weer gaan schilderen, schrijven, lezen, lezen en nog meer lezen, hele boeken in een ruk uitlezen. Ik wil weer toekomen aan de krant en niet slechts de koppen snellen. Ik wil m'n leven terug. Even die stekker eruit. Rust, overzicht en vooral even geen likes. To like or not to like, that's the question. 

Vanochtend las ik een artikel over een experiment om 99 dagen zonder Facebook te leven. Een uitgelezen kans. Dit is mijn kans en die pak ik met beide handen aan.  Begrijp me goed, ik hou van jullie allemaal en van ons contact, ook het contact via Facebook. Nooit heb ik dingen mooier gemaakt dan ze zijn en mijn reacties waren altijd oprecht. Ik heb met en van jullie genoten. Mijn digitale contact met jullie heeft me bovendien door lastige tijden geholpen, toen ik net nieuw was in een ander land, een vreemde stad. Ik stop er ook zeker niet mee, maar ik wil het beter onder controle krijgen en daarvoor is een stop van drie maanden nodig denk ik. Een digitale detox. Ik zal een soort dagboek schrijven over mijn ervaringen en uiteraard hou ik jullie op de hoogte via mijn blogs. Heb het goed! 

Mens, durf te leven!

In onze maakbare samenleving hebben we vaak de neiging alles naar onze hand te willen zetten en te overtreffen. Alles moet altijd maar groter, duurder, beter. Ik heb daar al eerder over geschreven in een van mijn blogs. Het blijft me fascineren. In een soort opportunistische zoektocht naar geluk zien we vaak niet dat het ware geluk pal voor ons ligt, vlakbij. Zelf heb ik de neiging redelijk on the edge te leven. YOLO, you only live once. Ik wil het merg uit het leven zuigen. Dat heb ik me ooit voorgenomen na het zien van de film Dead Poets Society. Ik was toen 16. Je leeft maar een keer, misschien te kort en dan moet het wel een beetje leuk zijn geweest. Vandaar dat ik bijvoorbeeld altijd in de weer ben met mijn Bucketlist, een lijst met dingen die ik in mijn leven gedaan wil hebben. Die lijst vormt een soort rode draad in mijn leven. Een maand niets afgevinkt, is een maand niet geleefd zeg maar. Het helpt me mijn doelen helder te houden en de kwaliteit van leven, althans, wat ik daaronder versta, te bewaken. Op mijn lijst staan verre reizen maar ook redelijk eenvoudige dingen als zelf yoghurt maken of naaktzwemmen bij volle maan. 

Ik ben als de dood dat ik ooit zal leven om te werken. Dat doet mijn man al, tenminste, als ik hem niet geregeld aan de haren die hij niet meer heeft van achter zijn werktafel wegtrek. Hij is me daar trouwens altijd achteraf wel weer dankbaar voor. Ora et labora, hoewel ora volgens hem vooral uren maken betekent. Van bidden komt al jaren weinig terecht. Zelf maak ik op mijn werk braaf mijn uren, wel met plezier overigens maar haast me vervolgens om alle leuke dingen weer op te pakken, waarvan er vele zijn zoals lezen, schrijven, sporten, reizen, films kijken, concertbezoek, muziek luisteren, de krant lezen, op een terras zitten, wijn drinken, theedrinken, koken, wandelingen maken met de hond, de bergen in trekken, mensen ontmoeten en noem maar op. Ik krijg daar energie van. En van alle indrukken groei ik, word ik een completer mens. Dat maakt me gelukkig. En ik prijs me gelukkig dat ik in de situatie verkeer dat ik op dit moment zo kan en mag leven. Als ik ooit aan de hemelpoort sta, wil ik dat mijn rugzak zo gevuld is, dat ik er niet doorheen pas en terug word gestuurd. 

Soms voel ik echter ineens de behoefte om terug te gaan naar de basis. Even geen afspraken, geen mensen om me heen, even helemaal niets. Bijtanken met een kop kruidenthee, met stilte en rust. Geen sociale media, geen iPhone en vroeg naar bed. Iedere keer als ik dat doe, neem ik me voor dat ik dat vaker zou moeten doen. Ik doe dat dus te weinig. Ik zie op zulke momenten alles veel beter in perspectief. Doordat ik erg de neiging heb mijn leven te regisseren, zie ik de gewone geluksmomenten wel eens over het hoofd. In het nu leven en al je zintuigen goed laten werken. Vaak ligt het ware geluk gewoon voor je. Het is goed om daar regelmatig bij stil te staan. Ook is het van wezenlijk belang om het geluk dat op je pad komt, ook de grotere dingen, niet te zeer te relativeren of kapot te denken. Het komt je toe! Koester het, want het is niet iedereen gegeven. Kleine dingen, grote dingen, vaker immaterieel dan materieel, want het ware geluk zit niet in geld of goed, hoewel dat voor velen nog een misverstand is. Natuurlijk bieden geld en mooie spullen bevrediging. Dat vind ik zelf ook en daar ga ik niet hypocriet over doen. De invloed is echter vaak maar beperkt en van korte duur. De mensen om je heen, iemand die je kunt helpen, ervaringen die je opdoet, een compliment dat je krijgt, iets leuks dat iemand tegen je zegt, het genieten van het wonder van de natuur. Dat zijn de dingen die echt van waarde zijn, vind ik. Als je dan toch iets van je leven wilt maken, wat an sich natuurlijk ook de bedoeling is, maak je leven dan leuk! Dan wordt het alleen nog maar leuker, want zo werkt dat. 

De afgelopen week zei een collego iets tegen me dat ik erg leuk vond. Een student architectuur, 20 jaar, type hipster, zoals je dat tegenwoordig noemt, hoewel hipsters al bijna weer oldschool zijn las ik vandaag in een of ander opinieblad. Hij zei tegen me: "Trijneke, ik zou wel eens met jou op vakantie willen. En dan zouden we de hele dag wijn drinken, lekker eten en boeken lezen". Die jongen had technisch gezien mijn zoon kunnen zijn bedacht ik 's avonds verschrikt. Ik kon een glimlach maar nauwelijks onderdrukken. Ik begreep hem wel. Ik zou ook wel eens met mij op vakantie willen....