Van oude mensen.... en de mensen die eraan voorbij gaan

Terwijl ik vorige week naar m'n werk fietste, maakte ik iets mee wat m'n ogen weer eens opende. Ik fietste door het bos en vanuit m'n ooghoek zag ik een oude mevrouw op een wat vreemde manier tegen een boom zitten. Ik kneep hard in m'n remmen en fietste terug. Ik vroeg of ik haar kon helpen. Ze vertelde dat ze gevallen was en ik hielp haar weer overeind. Voor de zekerheid bleef ik haar een tijdje vasthouden, omdat ik bang was dat ze wellicht duizelig was of onwel zou worden.

Ze vertelde me dat ze gestruikeld was over een tak en zelf niet meer overeind had kunnen komen. Haar blinde hond cirkelde wat om haar heen. In een aandoenlijke ijver pakte ze haar Nordic Walking-stokken en vertelde me dat ze twee dagen erna een nieuwe heup zou krijgen. Het ging verder prima met haar, zei ze, ik had haar gered, want ze was met geen mogelijkheid zelf weer overeind gekomen. Even twijfelde ik toch aan haar helderheid, want terwijl ze zich stevig tegen me aandrukte zei ze: "Sie sind ganz brav". Ik keek naar haar hond. Tja, dat arme beest had ook niet veel voor z'n baasje kunnen doen behalve een trouwe makker te zijn. Ik vroeg me af wie er eigenlijk meer bejaard was, de hond of het bazinnetje. Ik gaf hem de tak waarover z'n vrouwtje gestruikeld was. Het beest waggelde er dankbaar mee weg. De oude dame vertelde me dat ze daar zeker een half uur had gelegen en iedereen was doorgefietst. Mijn voldane gevoel maakte plaats voor onbegrip en een zekere mate van woede. Wat ik had gedaan was nauwelijks bijzonder te noemen. Maar wat al die anderen niet gedaan hadden, hoe noem je dat? Waar moet het heen met de wereld, als we in een meer en meer vergrijzende samenleving niet meer naar elkaar omkijken. Ervan uitgaande dat er een God bestaat, heb ik het ouder worden met gebreken als bijvoorbeeld dementie altijd al een ontwerpfout bij de schepping van het heelal gevonden. Dat de mens eindig is daar kan ik mee leven maar waarom gaat ouderdom zo vaak samen met verval? Een levensvraag die niet binnen een blog wordt beantwoord natuurlijk. Maar goed, er zijn dus mensen zat die baat hebben bij wat hulp en medemenselijkheid. Laten we met z'n allen oog houden voor elkaar en de ander ook daadwerkelijk zien. Dus ook de grijze en vergrijzende muizen. Aan een helpende hand heeft nog nooit iemand z'n vingers gebrand. 

Eén-één of scherven brengen geluk

Sinds gisteravond hebben wij een nieuw huisparfum. Chanel Egoïste Platinum. Ik weet niet hoe lang we ervan zullen gaan genieten. Tijdens het flossen en het reinigen van m'n huid tikte ik behendig tegen een parfumfles die vervolgens met een sierlijke salto, mortale helaas, kapot sloeg op de grauwe tegelvloer. Een fles van 75 mililiter. Had m'n man van Sinterklaas gekregen. Heerlijke geur. Tenminste, gedragen op de huid, zijn huid. Maar op zijn huid rest nog slechts een vage zweem van vanochtend. De rest van wat er in de fles zat, extra groot zodat 'ie er wat langer mee kon doen, zit nu dus in de voegen, in de badkamermat, in onze hond die er natuurlijk als de kippen bij was in de hoop dat het eet- of tenminste likbaar zou zijn, in de stofzuiger, in de dweil en vooral in onze neuzen. Vooruit, het was een wat onbeholpen klunzige multitask-actie van me. Angstvallig wachtte ik de reactie af. In plaats van ergernis, boosheid of lichte paniek zag ik daar op het gezicht van m'n eega een andere emotie: die van opluchting, met de begeleidende woorden: 'één-één'. We schoten beiden in een onbedaarlijke schaterlach.  

Flashback: zes jaar geleden in Toscane. Tijdens een zinderende zomerzondag sta ik zingend in de keuken van onze agriturismo een goddelijke risotto te bereiden. Ineens is daar die doffe dreun vanuit de badkamer. Tijdens het openen van een raampje stoot mijn echtgenoot een potje crème van de vensterbank, dat kapot valt op de terracotta vloer. Het was niet zomaar een potje crème maar een potje Crème de la Mer. Een rijk voedende wondercreme voor rijke of zich rijk voelende mensen. Botox in een potje zullen we maar zeggen. Ik had mezelf dat potje met de exorbitant dure crème ooit eens cadeau gedaan. Egoistisch? Welnee. Toen ik het kocht vond ik dat ik dat potje crème heel erg had verdiend. Het feit dat ik het salaris voor zulke potjes nooit heb verdiend mocht de pret niet drukken. Ik had er natuurlijk ook iets anders voor kunnen kopen. Een heeeeeeeele volle kar bij de Albert Heijn, drie heeeeeeeele volle karren bij de Aldi voor mijn part, 140 keer een schrift met potlood voor 8 schoolgaande kinderen in arme landen volgens Unicef, tig inentingen tegen de meest vervelende ziektes, zeep, voeding, medicijnen.... Slik. Waarschijnlijk rustte er gewoon geen zegen op deze aankoop en was dit mijn straf. Er gingen wat jaren overheen tot ik tot dat inzicht kwam. 

Dat kleine potje met die achterlijk exclusieve crème, dat me al meerdere keren zo intens gelukkig had gemaakt, met dat speciale spateltje waarmee je de crème op moest brengen. Mijn man kan heel wat potjes bij me breken, maar deze stommiteit heb ik hem nog lang nagedragen. Tot ik vorig jaar tijdens m'n verjaardag na het uitpakken van m'n cadeau nog een heel klein extra pakje kreeg met een deftige strik eromheen. Het was een potje Crème de La Mer. Daar was mijn huid inmiddels ook wel heel erg hard aan toe na al die jaren van smeren uit die goedkope en vooral veilige pot Nivea. Mijn laatste restje wrok verdween als het geld uit mijn hand. Het was één-nul en inmiddels staan we dus quitte. Ik denk dat ik morgen maar even langs de parfumerie ga om een nieuwe fles Egoïste te kopen, hoewel.... ik betwijfel of ik een van ons daar de komende weken echt blij mee maak. Ach, scherven brengen geluk zullen we maar zeggen. 

De grote voorjaarsschoonmaak van mijn lichaam: 28 dagen detox

Goed, het is bijna lente en de meesten van ons hebben al een echt voorjaarsgevoel. Ik in ieder geval wel, maar daar schreef ik eerder deze week al over. Wellicht behoor jij tot degenen die nog ouderwets een voorjaarsschoonmaak houdt. Zover ben ik nog niet. De zon kwam hier zo vroeg dit jaar dat het me bijna overviel en ik keer op keer verkoos om van die zon te genieten. Dat betekent trouwens niet dat het hier in huis een janboel is maar de ramen zouden wel weer eens gelapt kunnen worden. Waar ik begin maart wel mee ben begonnen is een veel belangrijkere schoonmaak, namelijk die van mijzelf. De maand maart gebruik ik om te detoxen. Andere jaren deed ik dit vaak door middel van een sapkuur maar dat vond ik toch vrij zwaar. Ditmaal heb ik gekozen voor een detoxmethode waarbij ik allerlei zaken weglaat in mijn voeding. Zo neem ik een maand lang geen suiker, vlees, cafeïne, alcohol en gluten. In plaats van melkproducten van de koe, kies ik voor geit en schaap. Ik gebruik het boek 'in 28 dagen van gifbelt naar tempel' van Jacqueline van Lieshout (www.detoxcoach.nl) daarbij als leidraad, maar ik volg dat niet blind.  

Inmiddels ben ik tweeënhalve week bezig en ik moet je eerlijk zeggen dat ik de tijd dat ik nog 'moet' niet eens bijhoud. Ik voel me er waanzinnig goed bij. De eerste twee dagen waren een redelijke hel. Ik had ontzettend last van hoofdpijn en voelde me slap. Logisch want alle suikers en aanverwante gifstoffen moesten mijn lichaam uit. Ook had ik spierpijn en voelde me erg moe. Vanaf de derde dag knapte het al op. Toen had mijn man al afgehaakt want die werd door het gebrek aan caffeïne zo chagrijnig dat ik hem bijna heb gesmeekt om weer koffie te gaan drinken. Al na een week was er een wezenlijk verschil in mijn welbevinden. Ik slaap heerlijk en word 's ochtends voor de wekker wakker, geheel uitgerust. Voordat ik ga douchen borstel ik mijn huid eerst om alle dode huidcellen te verwijderen. Het douchen eindig ik met een koude straal die ik in kleine rondjes over mijn huid beweeg. Dit is iets waarvan ik nooit gedacht had dat ik het zou kunnen maar ik kan het nu, zelfs zonder spastisch naar adem te happen en ik vind het heerlijk. Zodra je de douche uitzet, heb je het alweer warm. 

Voordat ik ga ontbijten neem ik eerst een glas warm gefilterd water waarin ik een halve verse citroen heb uitgeknepen. Na het drinken ervan spoel ik wel even m'n mond in verband met de werking van het zuur op mijn tandglazuur. Ik maak vers sap voor mezelf dat bestaat uit een mix van groente en fruit. Daarnaast meng ik wat schapenkwark met verse bessen, noten en wat powerfoods, zoals chiazaad en gojibessen. Goed, ik heb de discussie in de media over de zin en onzin van powerfoods ook gevolgd maar mijn mening erover is dat het altijd nog beter is dan suiker en het stimuleert je om een gezonde levensstijl te handhaven. Ik detox dus ook niet om af te vallen maar het is een cadeau aan mezelf, omdat ik van mezelf en m'n lichaam hou. De kilo's die ik kwijtraak zie ik als welkome bonus. Ik hoef niet te letten op hoeveel ik eet, als het maar uit het goede lijstje is. Op dat lijstje staan vooral groente en fruit, vis, zuivel van beh- en mehdieren, noten, boekweit, quinoa, zilvervliesrijst, aardappeltjes in de schil, peulvruchten, kruidenthee, vers geperst sap. Het is dus geen dieet en het voelt ook geenszins als straf of beperking. Overbodig te melden lijkt me dat ik bijna uitsluitend kies voor bioprodukten, maar dat deed ik sowieso al. Ik vond altijd van mezelf dat ik al gezond at omdat ik bijvoorbeeld nooit pakjes gebruik of fastfood eet. Toch viel er in mijn geval nog de nodige winst te behalen want suikers en gluten zijn een soort sluipmoordenaars die je bijna in alles aantreft.

Detox kan dus voor iedereen een verschil maken. Je wordt vrijwel meteen beloond met een zijdezachte huid - wat voor iemand met eczeem zoals ik wel extra bijzonder is - glanzender haar, wittere tanden, een heerlijke nachtrust, energie voor tien en een stralend humeur. Vooraf had ik verwacht dat ik vooral koekjes, brood en pasta en natuurlijk m'n dagelijkse glas rode wijn zou missen maar het gekke is dat ik het meest trek heb in koffie. En dat terwijl ik dat eigenlijk pas sinds een jaar drink en slechts een kop per dag. Maar nu even een maandje niet dus. Ik denk trouwens dat ik bepaalde elementen uit dit voedingspatroon zal blijven volgen, ook na het detoxen. Deze blog schrijf ik overigens puur ter info, omdat een aantal van jullie ernaar gevraagd heeft. Wat iedereen verder eet of drinkt moet 'ie natuurlijk zelf weten. Ik wil absoluut niet overkomen als healthfoodsnob. Wil je jezelf echter echt eens trakteren op wat extra glans in je leven, letterlijk en figuurlijk, dan zou ik deze wijze van detoxen zeker aanraden. Voor vragen kun me je gerust mailen. trijneke@hotmail.com of via Facebook. 

Een stralende lente toegewenst x!

Rode neuzen en blije blikken

'Ga nu fortuinlijken, en deel de blijdschap over uw geluk met eenieder'. Terwijl ik vanochtend in de zon het boek Vrijheid van Jonathan Franzen zat te lezen en mijn blote benen en voeten genoeglijk op een stoel legde, bedacht ik hoe vrij ik me op dat moment voelde. Goed, ik hoefde vandaag niet te werken maar ook daarnaast voelde ik me vrij. Dat kwam mede door het feit dat ik datgene deed dat ik het liefste doe op de wijze waarop ik dat het liefste doe. Een boek lezen in de zon, zonder dat ik op de tijd hoef te letten. Een ultiem gevoel van vrijheid vind ik dat. De zon was behaaglijk warm en de lichte bries die heel af en toe m'n huid zacht streelde, zorgde ervoor dat het niet te warm werd. Het is pas half maart en ik bedacht dat ik de tel van het aantal zonovergoten dagen dit jaar inmiddels al kwijt ben. En het is volgens de kalender nog niet eens officieel lente. Wat een rijkdom! Wellicht is dit dan een voorschot op een zinderende zomer. "Niet aan denken, dit heb je alvast te pakken, leef in het NU', denk ik vlug. Maar toch, wat een contrast met vorig jaar. Toen wandelde ik in april nog door de sneeuw. Hoe dan ook, ik geniet er met volle teugen van.

Zelf hou ik trouwens van alle seizoenen. Ze hebben ieder hun charme. Het fijne aan de lente vind ik echter dat het iedereen zo blij lijkt te maken. De natuur die ontwaakt en weer allerlei mooie kleuren tevoorschijn tovert. De krokussen die hun kop opsteken, de vogels die je vergasten op hun mooiste gezang. 'Zie de lammeren nou toch lurken aan hun vers geschoren moeders. Dit is zo mooi, om te janken zo mooi' zong Maarten van Roozendaal in zijn prachtige eerbetoon aan de lente. De dagen die lengen en de tuinen die weer klaar geworden gemaakt voor het buitenleven. Je spreekt je buren weer eens over de heg en krijgt weer zin om plannen te maken. 'Lente is een state of mind', hoorde ik iemand op de radio zeggen. Daar ben ik het mee eens maar het is wel prettig dat ook de raspessimisten een aantal weken per jaar niets te zeuren hebben. Tenminste, niet over het weer dan. De lente dwingt je bijna in te zien hoe mooi het leven kan zijn. Ik gebruik zelf trouwens altijd het woord 'lente' in plaats van 'voorjaar'. Bij voorjaar is het net of het jaar nog moet beginnen, dan zou ik het eerder 'voorzomer' willen noemen. Maar lente volstaat, ik vind het een mooi woord. 

Toen ik vorige week de middag had doorgebracht op een terras in de stad en de S-Bahn weer terug nam naar huis, keek ik naar de mensen om me heen. Allerlei verschillende mensen, jong, oud, dik, dun. Iedereen had een rode zonverkleurde neus. Een brede glimlach verscheen op m'n gezicht. Het was net of we met z'n allen op schoolreis waren geweest.

Zomaar een zondag

Bijna iedere zondag maken wij een lange wandeling met onze hond Pelle. Soms gaan we de bergen in of we kiezen een route door de bossen. We zijn hier in Bayern verwend met een veelvoud aan mogelijkheden. Afgelopen zondag hadden we de Isar uitgekozen, de rivier die vanuit het Oostenrijkse Karwendelgebergte door de stad München noordwaarts stroomt. Een wandeltocht van drie uur, zo'n 10 kilometer. Een heerlijke voorjaarsdag, een van de eersten dit jaar. Rokjesdag, zoals Martin Bril een dag als deze zou bestempelen, maar ik ging gekleed in een outdoorbroek en bergschoenen. 

Al lopend door de rivierbedding hoor ik het grind knarsen onder m'n Lowa's. Pelle trekt baantjes en zwemt achter de kiezels aan die wij speels in het water gooien. Ik kan intens genieten van zulke wandelingen. De combinatie van in de natuur zijn en bewegen heb ik altijd een fijne gevonden. Het werkt louterend. We zien dat de bevers hard hebben gewerkt. Even vraag ik me af of een helm niet raadzaam geweest zou zijn. Een aantal bomen is dusdanig aangevreten, in een soort trechtervorm, dat ze ieder moment om kunnen vallen. We proberen de verschillende vogelgeluiden die we horen te identificeren. Er zijn vandaag veel mensen en honden op de been. Daardoor verkiezen we de gebaande paden te verlaten en onze weg te vervolgen via het aangrenzende bos. Telkens is de Isar daar, als een trouwe vriend die niet van je zijde wijkt.

Na twee uur wandelen volgens ons wandelboekje 'die schönsten Wanderungen mit Hunden' en drie in werkelijkheid, besluiten we op een terras te stoppen om te lunchen. Na een uur hebben we nog niets anders gekregen dan een fles water met twee glazen. De Vastentijd in Bayern is de afgelopen week net begonnen maar deze ober neemt dat wel erg letterlijk. We vinden het zonde van het mooie weer om nog langer op onze lunch te wachten en besluiten verder te gaan. Deze lichte lunch past eigenlijk best goed in onze detox-maand. Met lege magen maar een vol hart vervolgen we onze tocht. Lopend over de dijk langs de uiterwaarden verbazen we ons over het feit dat deze vorige jaar tijdens de hevige regenval in juni nog volledig onder water stonden. Geen idee waar de tijd blijft maar we genieten intens. Terwijl we weer langs de oever van de rivier lopen, leert Pelle hoe sterk de stroming kan zijn. Hij kan de kant niet op vanwege een aantal drijvende boomstammen. Hij zwemt voor wat hij waard is, tegen de stroom in dus het brengt hem niets. Deze conclusie trekt hij zelf ook. Langzaam zien we de paniek in z'n ogen. Zo vlug als 'ie kan klautert Edo een drijvende stam op en haalt Pelle bij zich. Uitgeput hangt de hond met z'n poten over de boomstam en kijkt z'n baas dankbaar aan. Een onbetaalbaar moment. We zijn alledrie opgelucht. 

We lopen nog een uur verder en stoppen bij het volgende kiezelstrandje om Pelle weer te laten zwemmen. Genietend slaan we gade hoe de hond weer vrolijk achter de eenden aanzwemt. Hij heeft gelukkig geen waterangst opgelopen. We lopen weer door. We passeren beverdammen en zien de paarse leverbloempjes die de lente aankondigen. We zijn niet meer ver van het startpunt, want we kunnen de waterkrachtcentrale al horen. Vanaf die plek is het nog zo'n 15 minuten tot de auto. Terwijl ik Pelle wil aanlijnen kom ik tot de conclusie dat zijn lijn er niet is. Die heb ik laten liggen op een van de kiezelstrandjes, een half uur teruglopen, als je snel loopt. Hoe maak je van een lange wandeling een hele lange wandeling? Nou, zo dus. Aangezien ik dit soort acties wel vaker heb, moeten we er beiden om lachen. Zo snel als we kunnen lopen we terug. Omdat ik Edo's snelle tred niet bij kan benen met m'n korte pootjes, besluit ik voorop te gaan. Een slechte beslissing want meteen raak ik het spoor bijster. We blijken het strandje allang voorbij te zijn. Een omweg in onze omweg, waarom ook niet. We schieten in de lach als ik twee verdwaalde dames de weg naar het meer uitleg. Dat weet ik dan weer wel. Dit is het toetje na een toch al minimale lunch. Less is more zullen we maar zeggen, more or less.... De hondenlijn ligt er nog. Ik neem hem snel mee en we vervolgen voor de tweede keer onze terugweg. Bij de waterkrachtcentrale laat Pelle zich gewillig aanlijnen. Genoeg beweging voor vandaag. Naast een lege maag is ons hoofd ook leeg. Heerlijk! De appels die in de auto liggen te wachten smaken fris, de herinnering aan een prachtige wandeldag zoet.