Meneer Modiano

Het was 1994, ergens in de lente. Ik, een wat late VWO 6 leerling zat in het Franse lokaal aan een tafeltje tegenover mijn leraar, meneer B. Meneer B. was een goed verzorgde, tikje pedante man. Klein rond brilletje, altijd strak in het pak en hij had een wat raar gevoel voor humor. Een beetje een dandy. Maar ik mocht hem wel. Mijn moeder was iets minder over hem te spreken sinds hij tijdens een excursie mijn vriendin en mij in Parijs uit het oog was verloren na een theaterbezoek. Liepen we als blonde bakvissen ineens door een nachtelijk Parijs met als voornaamste zorg de bezorgdheid van onze leraar en hoe we in godsnaam ons hotel, waarvan we de naam niet bepaald paraat hadden, terug zouden vinden. Toen we na enkele omzwervingen en hulp van een vriendelijke taxichauffeur en de gendarmerie eindelijk weer in ons hotel waren, bleek iedereen, inclusief meneer B., al in diepe rust. 

Meneer B. dus... in dat Franse lokaal, op die lenteochtend in mijn eindexamenjaar. Ik had het mondelinge tentamen over mijn literatuurlijst. 15 boeken had ik moeten lezen, naast de 15 boeken voor Engels, 15 boeken voor Duits en 25 boeken voor Nederlands. Dat waren samen 70 boeken. Nu zou ik daar mijn hand niet meer voor omdraaien maar toen moest ik het tussendoor doen, naast al het huiswerk voor andere vakken en mijn zaterdagbaantje als postbode. Op zich las ik graag, maar ik had er gewoon nauwelijks de tijd voor. Alles had ik gelezen, op een Frans boek na, maar het risico dat meneer B. daarnaar zou vragen achtte ik minimaal. We spraken over La Peste van Camus en Les jeux sont faits van Sartre, nog altijd een van de mooiste boeken die ik ooit heb gelezen trouwens. Het liep allemaal zoals ik hoopte. Ik hield van de Franse taal, heb zelfs nog even overwogen om lerares Frans te worden maar uiteindelijk had ik op de een of andere manier een grotere liefde voor het Duits. 

Meneer B. leek tevreden en tuurde op mijn leeslijst om een volgend boek uit te kiezen. "Patrick Modiano"... Het werd stil..... Ik weet niet eens meer of het nou Rue des boutiques obscures was of Memory Lane. Het was het enige van alle 70 boeken in verschillende talen, van de 15 boeken die ik voor Frans had moeten lezen, dat ik niet had gelezen...Ik slikte..... Waarom pikte hij nou juist dit boek eruit? Er stonden juwelen op mijn leeslijst, waar ik urenlang over had kunnen oreren maar hij koos voor dit boek. Gegokt en verloren. Dat goede cijfer kon ik nu wel schudden natuurlijk. Ik baalde. 

Wat kon ik zeggen? Tom Poes, verzin een list... Een soort flight-or-fight response maakte zich van mij meester. Ik ging verzitten. "Tja", zei ik aarzelend... "dit boek vond ik wat minder"... Meneer B. vroeg me waarom en keek me verwachtingsvol aan. Ik antwoordde dat het genre me minder beviel. Hij vroeg naar het genre en de reden waarom ik dit boek dan toch op mijn literatuurlijst had gezet. In ons lokaal hingen voorin de klas aan de wand ingelijste zwart-wit foto's van Franse schrijvers. Modiano was een van hen. Urenlang had hij me aangekeken tijdens de vele lessen Frans. "...Omdat ik het zo'n mooie man vind", bracht ik voorzichtig uit. 

Meneer B. leek op te veren, er verscheen een grote lach op zijn gezicht. "Vind jij dat ook"? vroeg hij blij verrast. De rest van mijn mondeling hebben we gesproken over mooie mensen in de Franse literatuur. Ik kreeg uiteindelijk een 9. En Patrick Modiano, van wie ik inmiddels nog steeds geen boek heb gelezen, heeft vandaag de Nobelprijs voor de Literatuur gewonnen. Hij loopt tegen de 70, is inmiddels niet meer de mooie man die hij ooit was maar schrijven kan 'ie, naar het schijnt. Hoogste tijd om dat eens persoonlijk te gaan onderzoeken. Daarom heb ik meteen een aantal boeken van hem besteld. Het boek dat ik nooit gelezen heb staat in de boekenkast in ons huis in Nederland. Mijn Frans is inmiddels waarschijnlijk niet meer zo goed dat ik het in het Frans kan lezen maar dat boek bezorgt me altijd nog een brede grijns. En een prachtige trip door Memory Lane..... 

Van harte geluk gewenst, meneer Modiano!