Levenskunst voor dummies

Van nature ben ik een behoorlijke controlfreak maar er gaat wel eens iets mis. Zo zou ik gistermiddag de stad in om nieuwe schoenen te kopen. Ik had haast want vanaf een bepaald tijdstip zouden de machinisten staken en zou ik verstoken zijn van openbaar vervoer. Met mijn man had ik afgesproken dat ik hem aan het eind van de middag zou bellen, zodat hij me na z'n werk ergens in de stad op kon pikken. Terwijl ik mijn tas pakte, kreeg ik een bericht van de buurvrouw dat haar vader onverwacht in het ziekenhuis was opgenomen. Geschrokken tikte ik een antwoord, nam een laatste slok van m'n thee en ververste tegelijkertijd het water voor de hond. 

Op de klok zag ik dat ik al laat was. Ik bedacht dat ik m'n boek niet moest vergeten, griste het nog gauw van tafel en trok de voordeur achter me dicht. Ik stond buiten en mijn telefoon lag nog binnen op het aanrecht stelde ik meteen vast. Terwijl ik hem nog snel wilde halen, merkte ik dat de huissleutels eveneens binnen lagen. Typisch. Gelukkig hebben we een reservesleutel bij de buren dus vol vertrouwen belde ik bij hen aan. Niemand thuis. Fijn. Ik controleerde de inhoud van m'n tas nog eens en zag daarin alleen het boek en m'n broodtrommel van de dag ervoor. Eh tja.... 

Wat moest ik doen? Terug in huis ging dus niet. Naar de stad wel, zonder geld minder leuk maar ik had tenminste een strippenkaart in m'n jaszak. Hoofdzaak was nu eerst de S-Bahn te halen, anders zou ik helemaal nergens meer komen. Terwijl ik deze ternauwernood haalde, leunde ik voor het eerst quasi ontspannen achterover. Ik haalde een paar keer diep adem. Hoe zou ik weer thuis komen? Ik moest mijn man zien te bereiken zonder iPhone. Zijn nummer wist ik niet eens, voor dat soort zaken gebruik ik liever het geheugen van mijn mobiel dan dat van mezelf. Ik nam me voor dat voortaan anders te gaan doen. Dit zou een lange middag worden. 

Gelukkig was er een appel voor de dorst zo bleek. Daarom ging ik als eerste naar de Apple Store. Daar heb ik mijn man gemaild en uitgelegd hoe stom ik was geweest. Dat was in ieder geval geregeld, ik zou weer thuis komen en hij zou niet ongerust worden door mijn virtuele zwijgen. Voor mij lag een lange vrije middag. Het rare is dat je normaalgesproken uitstekend een vrije middag in de stad of het park kunt doorbrengen maar ik zat in zo'n foute gemoedstoestand, dat ik de rust daar helemaal niet voor had. Door de omstandigheden noodgedwongen onthaasten werkt kennelijk niet. En ik kwam weer eens tot de conclusie dat ik zonder iPhone niet alleen vreselijk onthand ben, maar ook behoorlijk rusteloos, al is dat eigenlijk paradoxaal natuurlijk. Ik had het gevoel dat alles tegen zat en mijn vrije dag me niet gegund was. Ik dacht terug aan de dag ervoor, de collega die tegen me zei dat hij me nog nooit 'schlechtgelaunt' gezien had. Hij zou me nu eens moeten zien. Ik zat vast in het negatieve, fatalistische en totaal onredelijke 'dat overkomt mij weer'. De levenskunstenaar in me was even helemaal zoek. Mindfulness m'n reet. Verveeld bezocht ik wat schoenwinkels maar ik raakte al gauw gefrustreerd omdat ik niets kon kopen. 

Ik besloot naar een boekwinkel te gaan. Van het kleingeld in m'n jaszak kocht ik een cappuccino en nam plaats aan de leestafel. Gelukkig had ik m'n boek en bovendien, aan boeken, kranten en tijdschriften geen gebrek. Er kwam een vrouw naast me zitten. Ze vroeg of ze haar tassen op de vrije stoel tussen ons in mocht zetten. Met een genereus gebaar bood ik haar de stoel aan en las verder. Terwijl ik een slok van m'n cappuccino nam, viel mijn oog op de stapel boeken voor mijn buurvrouw. 'Niederländisch für Dummies' en nog een aantal cursusboeken Nederlands. Ik vroeg haar geamuseerd of ze Nederlands wilde leren en voegde eraan toe dat ik Nederlandse was. We raakten aan de praat. Ze wilde bij wijze van verrassing Nederlands leren voor haar Nederlandse vriend en daarom had ze zichzelf opgelegd iedere vrije middag hier te gaan studeren. De Nederlandse taal viel echter helemaal nog niet zo mee, had ze geconcludeerd.

Af en toe vroeg de Duitse me een beetje gegeneerd om verheldering van de leerstof. Ik bood aan om haar te helpen met alle onbegrepen zaken en zo kwam het dat we die middag met z'n tweeën in de boeken hebben gezeten, terwijl de vriendelijke dame me ondertussen ijverig voorzag van water, thee en cappuccino. Het voelde weer een beetje als de tijd waarin ik een onderwijspraktijk had en m'n leerlingen hielp. Deze leerling was wat ouder maar het klikte en we moesten samen herhaaldelijk lachen om het leuke en spontane van de situatie. De tijd vloog om en ik had het naar m'n zin. Aan het eind van de middag wenste ik haar veel plezier in Utrecht, waar ze komend weekend naartoe zou gaan en zij wenste me succes met de Umzug. Geen nieuwe schoenen en ook geen S-Bahn die me naar huis kon brengen. Wel werd ik zoals afgesproken opgepikt door mijn man die me vroeg waarom ik zo straalde. "Omdat ik een heel leuke middag gehad heb", antwoordde ik en begon te vertellen.