De eerste vijf zinnen van de rest van m'n leven

Spinazie of snijbonen? Koffie of thee? Fijn, zo'n dag waarop je alleen maar dat soort keuzes hoeft te maken. Ik volg sinds een week een literaire schrijfcursus. Sinds ik deze blog heb, is het me duidelijk geworden dat ik echt graag schrijf. Aarzelend heb ik me ingeschreven. Naast leuk vind ik het doodeng. 

Gisteren heb ik de hele dag zitten broeden op m'n eerste opdracht, resulterend in vijf zinnen. Ieder woord gewikt en gewogen. Het schrijven van fictie is toch wel andere koek dan het je gedachten van je afschrijven in een blog. Ik zit in een groepje met vijf mensen die allemaal de droom hebben dat ze ooit in een fijne boekhandel en natuurlijk bij mensen thuis in de boekenkast zullen staan. 

Een van de elementen van de cursus is dat we elkaars werk beoordelen. Iets dat in het begin niet geheel zonder schroom gaat, omdat we natuurlijk slechts beginners zijn. Gelukkig zijn we ons daar allemaal terdege van bewust. Deze gêne heeft wel iets moois vind ik. Ik hou van het kwetsbare in mensen. We zijn echter allemaal mensen met een duidelijke mening en kwijten ons dapper van onze taak. Eerst de opdracht, dan het oordeel van het werk van de anderen, dat is de volgorde. 

Als je een dag doet over het schrijven van vijf zinnen, vraag je je als beginnend 'schrijver' af hoe dat moet als je wilt dat er ooit een heel boek van jouw hand komt. Niet aan denken, je leeft in het nu. Het begin is er, denk ik vastberaden. Gespannen lever ik m'n eerste opdracht in. Uiteraard vlak voor de deadline, want zo ben ik. Met buikpijn van de ongezonde spanning, besluit ik tot een wandeling met de hond. Het voelt of de rollen zijn omgekeerd, de hond laat mij uit. Ik heb geen moeite met naakt, maar met deze vorm van naaktheid wel. Mensen kijken recht in m'n ziel. Zelden heb ik me zo kwetsbaar gevoeld. Adem in, adem uit. De zinnen verzetten, in figuurlijke zin dan. De buitenlucht doet me goed. "Piiieeep". 

Het handige aan interactief onderwijs is dat m'n iPhone een zacht piepje geeft, als er feedback is van de docent. "Het eerste dat opvalt, is je verfijnde, poëtische stijl".... Ik lees niet verder maar slaak een vreugdekreet. Lachend kijk ik naar mijn hond, die kort daarvoor net uitgebreid een bad heeft genomen in een enorme modderpoel. De bruine spetters zitten op mijn bril, broek en jas. Verfijnd. Hahaha! De dag kan niet meer stuk. Mijn eerste vijf gelezen zinnen zijn een feit.