Mindfull boodschappen doen

Laatst moest ik om de een of andere vage reden voor een boodschap bij het Kruidvat zijn. Omdat ik weinig tijd had, wilde ik even snel. Die twee dingen blijken niet samen te gaan, ontdekte ik al gauw. Ik was er al in geen eeuwen geweest en wist meteen weer waarom. Het was er bomvol, overal stonden rommelige rekken en ik kon werkelijk niets vinden. Ik zag dat de Elmex in de aanbieding was dus als rechtgeaard Nederlander zag ik m'n kans schoon. Er was een of andere gecompliceerde actie waarbij je van goede huize moest komen om te begrijpen wat je precies moest doen om die tube tandpasta werkelijk goedkoper te krijgen. Het kostte wat studie maar uiteindelijk kwam ik met datgene waar ik in eerste instantie voor kwam, twee pompjes Unicura handzeep, die ik op dat moment helemaal niet nodig had en mijn afgeprijsde tandpasta bij de kassa. Voortaan betaal ik met liefde het driedubbele voor de Elmex, als dit soort exercities me maar bespaard blijft. 

Verhit en enigszins opgefokt kwam ik later in de Albert Heijn, mijn all time favourite supermarkt. Doordat we tegenwoordig hoofdzakelijk in München wonen kom ik hier natuurlijk ook niet meer zo vaak. Ik zag dat de bosbessen in de aanbieding waren, een grote bak van 400 gram. Vooruit, ik moest nog langs de groenteboer maar dit leek me wel wat. De aanbieding behoorde echter tot een 'Jackpot-actie' en gold alleen als je nog twee andere Jackpot-actie-aanbiedingen nam. Uiteindelijk kwam ik dus met drie Jackpotactie-produkten, waarvan ik er twee helemaal niet nodig had, bij de kassa. Op dat moment voelde ik me zelf een beetje de joker, die op alle Jackpot-actie-produkten afgebeeld stond. Meteen nam ik me iets voor. Als je je leven een beetje stressloos probeert te leven, moet je je niet inlaten met dit soort stupide kortingsacties. Dan betaal ik liever wat meer. Dit was dus de laatste keer dat ik in de listige verkoopstrategieën van onze grootgrutter, hoe dierbaar hij me ook is, trap. Ik doe het niet meer. 

En dat, terwijl ik me in deze blog eigenlijk sterk wil maken voor de plaatselijke middenstand. Ik fietste gistermiddag na een bezoek aan de groenteboer weer gelukzalig naar huis, met in m'n rugzak allemaal verse eerlijke producten, waarvan ik precies weet waar ze vandaan komen. Geen premature komkommers in plastic verpakt of geschrapte wortelen die naar chemicaliën smaken. Hier in het dorp koop ik het vlees bij Johannes, die zijn koeien aan de rand van het dorp in de wei laat grazen. Groente en fruit koop ik bij Marco en het brood bij Tineke, nou ja, de collega van Tineke dan. De andere boodschappen halen we bij de familie Wassenaar, die de mooiste Albert Heijn-winkel van het noorden runt, ondanks de komkommers dan. 

In München kopen we bij Herr Huplepup en Frau Dingbums. Tja, daar valt nog wat winst te behalen maar er wordt aan gewerkt. Mensen zijn daar een stuk formeler dus die noem je niet zomaar bij hun voornaam. Maar, ze herkennen ons wel als we er komen, omdat we hen trouw zijn. Ze hebben daar trouwens ook de mooiste biologische winkels. Met, vreemd genoeg, voornamelijk producten uit Nederland. Ach, daardoor voel ik me er nog wat meer thuis. Belangrijk is dat we allemaal dit soort winkels, de kleine zelfstandigen, blijven koesteren, want voor je het weet kunnen ze het niet meer bolwerken. En als we ze kwijt zijn, komen ze nooit meer terug. Uiteraard hangt er een prijskaartje aan maar als het dan allemaal wat duurder is, soi, dan koop je toch wat minder? Kwaliteit voor kwantiteit, zoals met alles in het leven.