Waar ik het over heb? Nou, gewoon. Over een musical. Ik zit al een tijdje op een telefoontje van Joop of Albert te wachten maar op onverklaarbare wijze hebben ze nog steeds niet gebeld. 'Trijn, de musical'. Ik zie het al helemaal voor me. Ik zag onlangs op tv dat er zelfs een musical over Kinderen voor Kinderen komt. Er zijn musicals gemaakt over zingende dronkelappen, weeskinderen, gebeurtenissen uit de geschiedenis en tegenwoordig wordt bijna iedere film ook als musical uitgevoerd. En kinderboeken, kinderseries, speelgoed, bands, crises. Er is ook een musical over de HEMA. Alles wat ook maar een beetje verhaal in zich heeft, wordt als musical op de planken gebracht. Ik vind dat een tenenkrommend verschijnsel. Waar hem dat nou precies in zit, daar krijg ik mijn vinger niet zo goed op. Een musical is een soort toneelstuk met zang en dans. Zelf heb ik weinig met dans. Ik ben een beetje een houten Klasien en voel me er daardoor altijd wat ongemakkelijk bij. Maar dat kan de oorzaak niet zijn. Ik hoef immers zelf niet mee te doen en ik hou bijvoorbeeld wel van ballet.
Misschien komt het door mijn laatste jaar op de lagere school. Het is vaak traditie dat je dan met je klas een musical uitvoert. Wij deden dat natuurlijk eveneens en nog steeds ken ik enkele liedjes uit mijn hoofd. Ik kon als kind goed toneelspelen. Iedereen verwachtte dan ook dat ik de hoofdrol zou krijgen. Ik herinner me nog de spanning die ik voelde bij het verdelen van de rollen. Het feit dat ik slechts een bijrol kreeg sloeg in als een bom en niet eens alleen bij mij. Ik begreep er niets van. Later hoorde ik van mijn moeder, juf op de school waarop ik zat, dat een aantal collega's bang was voor klachten van ouders, dat ik als kind van de juf werd voorgetrokken. Een van de grote desillusies uit mijn jeugd. Daar heb ik wel een klein musical-trauma aan overgehouden, al is dat natuurlijk geen werkelijke verklaring voor mijn weerzin.
Zelf ben ik in mijn leven drie keer naar een professionele musical geweest. Ik weet dus best waarover ik spreek. Zo zag ik ooit My fair lady, omdat ik zo van Paul van Vliet hield. Evenals het Spaanse graan, heb ik die orkaan doorstaan. Later zag ik Aïda, omdat alle leerkrachten in Nederland daar vrijkaartjes voor kregen en we daar met ons team een uitje van hadden gemaakt. Hair zag ik ook, een Amerikaanse hippymusical waarbij de acteurs voor de show het publiek in de zaal kwamen opzwepen. Moet je echt bij mij zijn, afschuwelijk. Ik zat als versteend in m'n stoel. En na afloop, dat ik maar niet durfde vragen of die mensen nou werkelijk allemaal naakt op dat podium stonden of dat het was wat ik wilde zien. Daar lachen we nu nog wel eens om. Ondanks het feit dat alle musicals een mooi verhaal hadden en zeer professioneel werden uitgevoerd, kon het me uiteindelijk allemaal niet echt bekoren.
Op zich ben ik toch een groot liefhebber van kunst en cultuur. Als ik de uitagenda in de krant zie, dan kriebelt het aan alle kanten. Exposities, concerten, cabaret, toneel, goede films. Altijd kom ik tijd en geld tekort om te zien wat ik allemaal zou willen zien. Maar met zo'n musical maak je me dus niet blij. Ik heb er gewoon niets mee. Als ik de reclames voor de musicals zie, begin ik me al te ergeren. Mijn afkeer zit dan ook diep. Maar mijn ergernis zit hem vooral in het volgende. De commerciële belangen druipen eraf. Het wordt allemaal zo uitgemolken. Daar hou ik sowieso niet van. Het verwordt tot een trucje, waarmee in korte tijd zoveel mogelijk geld verdiend moet worden. Minder is meer dat is in de wereld van het entertainment een onbekend verschijnsel. Dat heeft toch helemaal niets meer met ware kunst te maken? Voor mij zijn musicals een uiting van de wansmaak van de massa. En het is op de een of andere manier allemaal zo Amerikaans. Een enerverende eenheidsworst. Als ik zo'n acteur die Billy Elliot speelt bij De wereld draait door zie dansen vind ik dat echt razend knap, begrijp me goed. Ik heb heus respect voor het professionele aspect. Maar ik heb er niks mee. Ach, gelukkig is er nog zoiets als keuzevrijheid en hoef ik er niet naartoe.
Bij nader inzien denk ik dat het allemaal de schuld is van The sound of music. Ik heb een Sound of music-complex. Als kind mocht van mij de vlag uit, als tijdens oneindig trage zondagmiddagen eindelijk het 'Climb every mountain' bij ons in de huiskamer klonk en ik veilig weer naar beneden kon komen. In mijn leven, pakweg tussen mijn 7e en 30e, heb ik ongeveer twaalf pogingen gedaan, maar ik heb de film nooit kunnen uitkijken. Iedere keer als de gouvernante en de tig kinderen Von Trapp op die trap staan te zingen, haak ik vertwijfeld af. Inmiddels heb ik geaccepteerd dat ik de Sound of music nog nooit tot een goed eind heb weten te brengen. Begrijp me goed, ik ben geen zuur mens, maar ik kreeg daar als kind dus al jeuk van. Er zal ook zeker een echte theatermusical van zijn. Waarschijnlijk zo een die al zestig jaar loopt al heb ik geen idee natuurlijk.
En dat er zelfs van een serieus iets als het dagboek van Anne Frank een musical gemaakt moest worden, vond ik toch wel het toppunt. Ik kan me daar met terugwerkende kracht boos om maken. Nee, sla mij dan maar even over. Degene die dat bedacht heeft moet toch vooral eurotekens in z'n hoofd hebben. Ik kan de musicalagenda voor volgend jaar al enigszins voorspellen: Lingo de musical, Albert en Onno de musical, Zwarte Piet de musical, Facebook de musical, Rutte 2 de musical, Ebola de musical, MH17 de musical... Over goede smaak valt te twisten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten