Na Pauw nog even het Journaal kijken en dan klaar maken om naar bed te gaan. Hier thuis is dat op doordeweekse dagen redelijk routine. Een routine waar ik gisteren weer eens mijn vraagtekens bij zette. Meestal word je er niet blij van en het is wellicht ook niet zo mindfull. Ik zag een vluchtelingenkamp in Syrië. Kinderen die er rondliepen op blote voeten, terwijl het al winter werd. Het werkelijke nieuwsfeit was dat de VN de voedselhulp opschort. Die voedselhulp was de enige vorm van hulp die deze mensen kregen. Veel landen hebben de toegezegde gelden niet overgemaakt, waardoor een enorm financieel tekort dreigt. De vluchtelingen worden daar vrijwel direct het slachtoffer van, terwijl ze al slachtoffer waren.
Ze hadden beter het Sinterklaasjournaal kunnen herhalen, concludeerde ik bitter. Ik was geraakt door de beelden en nam ze mee naar bed. Een rusteloze nacht volgde. Het is natuurlijk niet nieuw. Als we ons permanent bewust zouden zijn van alle leed in de wereld zouden we nooit meer een oog dicht doen. En dan alle misstanden dichtbij. De storm met de ouderen in verzorgingstehuizen is weer even geluwd maar er is natuurlijk nog steeds niets veranderd aan de troosteloze situatie voor veel van deze mensen, die hun leven lang hard gewerkt hebben om een Nederland te maken dat momenteel in hoog tempo te gronde wordt gericht. De spagaat van van Rijn, die tijdens een gesprek bij Pauw over dit thema maar geen zoon durfde te zijn maar teveel politicus bleef, maakte dat onlangs pijnlijk duidelijk. Het gaat hier namelijk niet over een storm maar over een klimaatverandering. En we bevinden ons in die zin al jaren in een oneindige barre winter.
Inmiddels is het december en vaak zijn mensen dan wat ontvankelijker voor het lot van anderen en het leed in de wereld. Terwijl ze zelf kapitalen uitgeven aan dure cadeaus en een decadente dis. Wat kun je doen. Signaleren, de dingen zien zoals ze werkelijk zijn en proberen bewust te zijn. Trachten dat kiezeltje te zijn dat in het water een enorme rimpeling veroorzaakt, zoals moeder Theresa ooit zei. Ik weet het ook allemaal niet. Zelf besef ik dondersgoed dat ik deze blog zit te tikken op een dure laptop en dat ik ook meer praat dan ik doe. Hoe machteloos staan we tegenover zulke zaken? We kunnen als individu vaak zo weinig en onze schamele bijdragen aan enkele goede doelen zijn vaak maar een druppel op een gloeiende plaat. Dat weten we best. Toch moeten we onze koppen niet in het zand steken en blijven geven. Daar waar we kunnen, op eigen wijze. En dat hoeft niet perse in geld. Tuurlijk kan ik best relativeren. Soms. De ene keer een beetje beter dan andere keren. Als ik bijvoorbeeld in de krant lees dat je tegenwoordig in Zweden bij veel bedelaars ook kunt pinnen. Tja, dan kom ik niet meer bij.
Ik heb steeds dat liedje in m'n hoofd, het heet 'What the world needs now'. Het is wat zoetsappig maar de boodschap klopt natuurlijk wel. Ik ga naar de keuken en maak een kop kruidenthee. Het is theetijd, maar dan twaalf uur later. Ik zoek het nummer op Spotify. Burt Bacharach. Suiker in de thee is niet nodig. Geconcentreerd luister ik naar de tekst. Nou ja, erg diepzinnig is ie niet. Het zit hem meer in de sfeer, in de boodschap. De thee begint te werken of misschien is het Burt... De ontspanning verdrijft geleidelijk mijn Weltschmerz. Ik moet glimlachen bij een herinnering die plots bij me terugkomt.
Afgelopen week zag ik stomtoevallig op tv tijdens Maestro twee oud-klasgenoten een groot geldbedrag winnen. Nou ben ik tegen kansspelen, dat is iets dat ik in de loop der jaren ontwikkeld heb zeg maar. Terwijl ik de man - met wie ik ooit tijdens een werkweek nog eens gezoend heb - hoor zeggen dat ze het geld gaan besteden aan eigen slaapkamers voor hun kinderen weet ik dat zij dit geld goed konden gebruiken. Ach, best mooi eigenlijk. Uiteindelijk blijft het natuurlijk gewoon een kans op geluk. Maar ja, wat is dat eigenlijk. Is geld geluk?
Ik mijmer nog een tijdje voor me uit en word ineens overvallen door een enorme moeheid. Ik ga terug naar bed, hang m'n badjas over een stoel en nestel me tegen mijn sereen slapende echtgenoot. Dit is het ware geluk. Dit is rijkdom. Met een tevreden glimlach val ik in een droomloze slaap.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten