Ze is er weer!

Vijf maanden geleden schreef ik mijn laatste blog. In München, waar we toen nog woonden. Ruim twee weken later zouden we terug verhuizen naar ons vertrouwde huis in Nederland. Ik verkeerde in de volle overtuiging dat als de meeste verhuisdozen uitgepakt zouden zijn, ik m'n blog zou hervatten. En toen was daar de aanslag in Parijs. Een laffe aanslag op een aantal medewerkers van het satirische weekblad Charlie Hebdo zorgde ervoor dat de waarde van de vrijheid van meningsuiting voor iedereen weer duidelijk werd. Even was iedereen Charlie. Zelf maakte ik die avond een selfie met mijn vulpen als wapen. Als statement. Het werd m'n nieuwe profielfoto op Facebook. Ik hoopte met mijn kleine daad iets in gang te zetten. Ik wilde mensen laten nadenken. En terwijl kranten, opiniebladen en internet zich vulden met allerhande teksten over de aanslag en het belang van vrije meningsuiting, bleek ik met stomheid geslagen en wilde de inkt maar niet vloeien. Al gauw dacht ik dat mijn vrije mening over het gebeurde er eigenlijk niet toe deed. Er waren immers al zoveel meningen. De gebeurtenissen in Parijs - hoe ingrijpend ook - waren al gauw weer 'oud nieuws'. 

Ondertussen was ik aangenomen op de Schrijversvakschool. Een stap die ik zette in de hoop mijn droom - schrijfster worden en een roman uitbrengen - te kunnen verwezenlijken. Ik bleek mede dankzij een aantal van mijn blogs te zijn aangenomen. Dat was heel goed nieuws. Maar terwijl ik zelf steeds minder ging geloven in de waarde van een blog - immers, bijna iedere huisvrouw houdt tegenwoordig een blog bij -  stelde de opleiding voor het volgend studiejaar een blok 'blog schrijven' in. Ook toen een van de docenten zei dat ik dat niet zou hoeven te volgen, omdat ik het al kan, bleef mijn twijfel aan blogs en ook mijn eigen blog bestaan. Ik vond het bovendien verwarrend om een blog te blijven schrijven terwijl ik juist wilde leren om goed proza te schrijven. Ik was bang dat beide zaken in elkaar zouden overlopen en het één pot nat zou worden. 

Intussen volg ik de schrijfopleiding alweer enkele maanden. Een aantal mensen in mijn omgeving vroeg al na drie weken wanneer mijn debuutroman zou uitkomen. Daarop lachte ik dan, me ondertussen verbazend over deze domheid, die natuurlijk louter goedbedoeld was. De opleiding is best pittig en soms confronterend. Je moet al je werk aan je studiegenoten voorlezen, iets waardoor je je kwetsbaar en vreselijk naakt kunt voelen, hoewel ik met naaktheid an sich dan weer geen enkel probleem heb. Maar het voorlezen van eigen werk in een groep, dat vind ik eng. Herstel: dat vond ik eng. Gaandeweg groeit het vertrouwen. Dat komt mede door de feedback die ik op de opleiding krijg van medestudenten en docenten. Je schrijfcollega's horen lachen om een bepaalde zin of geraakt te zien worden door iets dat jij hebt geschreven is beter dan welke drug ook. Inmiddels laat ik af en toe wel eens iets aan vrienden lezen. 

Eigenlijk heb ik best veel aan m'n blog te danken. Het heeft me doen inzien wat mijn ware passie is, schrijven. Ik kan m'n ei erin kwijt, heb een vaste groep volgers die ondanks mijn pauze nog steeds groeit en die geniet van wat ik schrijf. Ik word steeds vaker gevraagd om teksten te redigeren en het is natuurlijk goed voor mijn schrijfmeters en -zelfvertrouwen. En bovenal is mijn blog natuurlijk de plek waar ik zelf kan bepalen waarover ik schrijf, in mijn eigen woorden, m'n eigen stijl. 

En soms heb je even 'materiaalpech'. Het is net als bij wielrennen, waar je regelmatig ziet dat een renner nadat hij bijvoorbeeld een lekke band heeft gehad, weer even door iemand in het zadel wordt geholpen. Dat is mij de afgelopen dagen overkomen. Een week geleden werd er in het NRC een stukje van mij geplaatst. Een kleine anekdote in de rubriek 'Ik'. Een dergelijk 'stukje' wordt door de vaste lezers van deze krant een 'Ikje' genoemd. Op het moment dat ik ontdekte dat mijn 'Ikje' was geplaatst, sprong ik natuurlijk een gat in de lucht. Toen ik meteen daarna ontdekte, dat mijn tekst totaal geruïneerd bleek, mijn stijl er niet in terug te vinden was en er van een 'Ikje' dus helemaal geen sprake meer was, was m'n teleurstelling enorm. Ik merkte dat dat zowaar een beetje pijn deed. En ineens besefte ik dat ik eigenlijk al een schrijver ben. Ik vond dat 'men' met z'n vingers van mijn tekst af moest blijven. Die mening werd gedeeld door meerdere mensen in mijn omgeving. Ik kreeg ontzettend veel leuke en lieve reacties, waarbij mensen die me goed kennen of al een tijdje volgen, meteen inzagen dat mijn eigen stijl ontbrak. Dit vond ik hartverwarmend en ontzettend fijn om te merken. Dit is wat ik nodig had. En ineens miste ik m'n blog. Ik kreeg ontzettend veel zin om de draad weer op te pakken. In het zadel geholpen door jullie.

Ik moest ook denken aan een dierbare vriend die een jaar geleden aan me vroeg hem te beloven dat, welke weg ik ook zou inslaan, ik m'n blog zou blijven schrijven, gewoon zoals deze is, gewoon zoals ik ben. Die belofte was wat naar de achtergrond geraakt. Gewoon. Maar belofte maakt schuld en je moet doen waar je gelukkig van wordt. Ik word gelukkig als ik schrijf. Of dat nou proza is, mijn dagboek of m'n blog. Daarom ga ik vanaf morgen weer schrijven over goed leven, het goede leven en alles wat daarbij komt kijken. Ik hoop dat jullie er weer bij zijn!