De Saab en het meisje

Begin januari heb ik een oude Saab 900 gekocht. Een cabrio. Dat is zo'n auto waarbij het dak naar beneden kan. In principe dan. Ik had juist afgelopen zomer mijn auto weggedaan omdat ik in München, waar ik toen nog woonde en nog enkele jaren verwachtte te wonen, hoofdzakelijk met het openbaar vervoer reisde. In Nederland wonen we in een dorp en als je enigszins mobiel wilt zijn dan kun je goedbeschouwd niet zonder een auto.

Even speelde ik met de gedachte als notoire citrofiel een heel oude Citroën te kopen, een echte oldtimer, maar terwijl ik vreselijk verliefd was geworden op een mooie bruine GS, landde ik precies op tijd om te beseffen dat de pekel die 's winters wordt gestrooid dodelijk zou zijn voor de lak, die tot dan toe in perfecte staat was, al bijna 50 jaar.... Ik was immers op zoek naar een auto waarmee ik het hele jaar zou kunnen rijden en niet slechts bij mooi weer. En misschien een niet geheel onbelangrijk detail: ik weet eigenlijk helemaal niets van auto onderhoud.

Dus het moest toch een Saab 900 worden. De perfecte auto voor een schrijfster, vond ik. En bovendien Zweeds. Ik ben dol op Zweden en alles wat Zweeds is. Dit model heb ik altijd erg mooi gevonden. Dus werd de zoektocht naar een Saab 900 gestart. Een cabrio dus, in donkergroen. De kleur stond bij voorbaat vast. Ik heb nooit beweerd dat een midlife uitsluitend aan mannen toebehoort. Ook in dat opzicht ben ik zeer geëmancipeerd  'Maar met zo'n oude bak heb je wel meer kans op pech...' bracht een vriend van me nog in. 'Dat levert nou juist mooie verhalen op', lachte ik geamuseerd terwijl ik over mijn plannen vertelde. De vriend schudde eveneens lachend z'n hoofd.

Ik trof het enorm. Binnen twee dagen slaagde ik erin de auto van mijn dromen te kopen, voor een appel en een ei. De verkoper, een gepensioneerde Saab-monteur, zei dat ik in het voorjaar wel even moest controleren of de kap het wel goed deed, maar dat liet me in januari nog volkomen Siberisch. De auto bleek fantastisch te rijden, een beest was het, een V6 2.5 liter, voor de kenners onder ons. En ik kon met mijn 1.53 zelfs bijna goed bij de pedalen. Het enige euvel was dat het alarmsysteem nogal nerveus bleek. Iedere keer als ik het portier opende, deed ik dat met ingehouden adem, want zelfs als ik moest niezen begon het ding al hysterisch te piepen. Tja en die ene keer dat me even was ontschoten dat de auto geen parkeersensor had waardoor ik in een krappe parkeergarage iets te zwierig inparkeerde en mijn Saab een betonnen zuil kuste, mocht dat de pret ook niet drukken. Hij moest toch nog voor een poetsbeurt. 

En toen deed ineens de lente haar intrede. De Saab moest voor z'n eerste beurt. De auto doorstond de APK glansrijk en toen ik de monteur vroeg hoe het met mijn dak zat, zei hij dat 'ie zijn vingers daaraan niet wilde branden. Daar stond ik met mijn verlengde APK, een stralende week volgens de weersverwachtingen en een cabriolet waarvan het dak misschien wel open maar waarschijnlijk niet dicht wilde. Op mijn gezicht begonnen zich enkele wolken af te tekenen. 

Maar gelukkig was daar mijn achterbuurman! Die zet graag zijn tanden in dit soort technische uitdagingen en dus mocht ik de volgende dag mijn Saab komen voorrijden. Mijn alarm had mijn aantocht al verraden, zo hoorde ik de achterburen lachend vertellen. Goed, ik had misschien mijn auto voor de gelegenheid even een wasbeurt mogen geven maar ik had vooraf natuurlijk niet bedacht dat cabrio's niet door de wasstraat kunnen. Ik moest dus nog een spons en autowasmiddel aanschaffen. Check  Dat mijn hond al een aantal keren met me was meegereden, kon ik ook niet helemaal verbloemen en toen onverwacht de kofferbak open moest, en we door een volle doos met lege wijnflessen werden aangestaard, die daar stond te wachten tot 'ie naar de glasbak zou worden gereden, beleefde ik even een kort Bonnie St Claire moment. De schoonmoeder van de achterbuurman, die erbij stond te kijken, kon er wel om lachen. Zij houdt ook van gezelligheid. Ach ja, al jaren vechten mijn perfectionistische en mijn chaotische ik om voorrang. Ik begin er zelf langzamerhand wat aan te wennen. Als jullie met hetzelfde probleem worstelen, kan ik je overigens de Agnes-serie van Peter van Straaten aanraden. Dat helpt bij de acceptatie van je rommelige ik. 

Het probleem was nog niet meteen verholpen maar de volgende dag, toen de buurman bijna een hele vakantiedag aan mijn dak-euvel had opgeofferd kwam mijn droom ineens uit. Ik kreeg via WhatsApp een filmpje toegestuurd van mijn Saab. Nou ja, van het dak van mijn Saab. Met een druk op de knop ging het hele dak open en met een andere druk op de knop, ging datzelfde dak weer dicht. Ademloos drukte ik wel tien keer op het knopje. Nog niet die van mijn dak, maar van 'play'. Keer op keer zag ik mijn dak op het scherm van mijn iPhone open en dicht gaan en ik denk dat mijn mond even zo vaak open en dicht ging. Een auto van twintig jaar en zo'n wonder der techniek. Ik ging uit m'n dak!! 

Stralend kwamen de buurman en zijn vrouw de auto even later onze oprit oprijden en ze waren minstens zo blij als ik. We vierden dit heuglijke feit met koffie en stroopwafels en 's avonds met een gezellige Italiaanse pastamaaltijd bij ons thuis. En met wijn, uiteraard.  'Je smaak in auto's is goed maar je muzieksmaak is niet de mijne', placht de buurman toch nog een kritische noot te plaatsen. Tja, ik heb mijn cd-wisselaar helemaal volgepropt met klassiek en jazz. Dat past bij het cabriolettegevoel vind ik. 

En zo maakten mijn man en ik afgelopen zondag onze eerste tocht met het dak van mijn Saab 900 cabrio omlaag door het mooie Bildt. Zonnebrillen op, een stralende Golden Retriever op de achterbank, die meteen begreep dat dit een zien-en gezien-worden moment pur sang was. De wind waaide zwierig door zijn prachtig blonde vacht, terwijl hij stralend van de zon en het uitje zat te genieten. We werden door iedereen toegelachen en er stapten zelfs mensen van hun fiets om ons na te kijken. Een prachtige ervaring, die ik voor altijd zal koesteren. Mede mogelijk gemaakt door Jan, de handige achterbuurman. En terwijl ik dit verhaal zit te tikken, zit ik te snotteren en te sniffen. Niet van louter ontroering maar door een fikse verkoudheid, die ik kennelijk bij de eerste cabriolettetour-zonder-kap cadeau kreeg. Dat had de verkoper er dan weer niet bij verteld....