Nee, deze tuin voelt heel vertrouwd aan en ik prijs me gelukkig dat ik hier nu zit. Pelle, onze hond, vindt dat ook. Hij heeft zich strategisch geposteerd voor het hek, de enige opening in het groen, om te solliciteren naar aandacht van buurtbewoners en naar een stukje worst. Z'n goede vriend meneer Klier, een kwieke gepensioneerde man, pakt moeiteloos zijn oude gewoonte Pelle iedere dag te trakteren weer op en Pelle bedankt hem uitvoerig. Van ons krijgt hij nooit worst maar in Bayern is dat zo ongeveer volksvoedsel nummer één.
Terwijl ik vorige week voor het eerst in de tuin zat, ging er een dakraam open. Een hoofd stak naar buiten met de woorden: "Willkommen zurück in die alten Heimat". Ik lachte en bedankte de achterbuurman. Als we tussendoor een paar dagen naar Italië gaan, drie uur rijden vanaf hier, om te gaan wandelen in de Dolomieten, vraag ik een andere buurman of hij drie dagen voor de poes kan zorgen. "Ja klar"! Geen probleem. We moeten het er lekker van nemen. Het zijn van die kleine gewone dingen, die voor ons helemaal niet zo gewoon zijn. Ze zijn ontzettend bijzonder. De drie jaren dat we hier woonden, zijn we hier erg gelukkig geweest. En het was te snel en nogal abrupt voorbij. Ik denk terug aan die dag in december, toen we achter de verhuiswagen aan wegreden en de familie ons huilend stond uit te zwaaien. We moesten ons deze dagen vooral thuisvoelen in hun huis en dat doen we. Soms weten mensen dingen zonder ze te benoemen en dat ze het weten, ontdek je door bepaalde gebaren of daden die zonder nadere toelichting worden gebracht. Zulke mensen zijn dit dus. Hun huis is ons huis. En wij leven weer even verder achter de Bayerische komma, waarvan we in december nog vreesden dat het een punt zou zijn.
Gisteren gingen we weer eens wandelen in de bergen. In de Bayerische Alpen. We liepen één van onze favoriete tochten, waarbij je na een stuk klimmen door het bos uitkomt op een prachtige weide. Daar grazen wat koeien en heb je een eerste uitzicht over het adembenemende dal, in allerlei variaties groen. Op die weide staat een kleine almhut waar wij op zondagen tijdens onze wandelingen graag een boterham met kaas aten. De hut wordt uitgebaat door een boer en boerin. Ze hebben geen stroom en je kunt er alleen koffie, (opgietkoffie) bier, vlierbessensap, melk, een boterham met spek of een boterham met kaas krijgen. Het is er fantastisch, daar op die alm. De plek waar Pelle voor het eerst kennismaakte met koeien en waar wij tijdens onze korte stops de leukste gesprekken hadden met allerlei mensen.
Standaard waarschuwt de boerin eerst dat de hond niet uit de badkuip van de koeien mag drinken. Of erin gaan liggen, zoals Pelle het liefst doet. Nee, voor de hond heeft ze een speciale drinkbak, zegt ze ferm. "Ah, Sie sind es ja", brengt ze verrast uit. Ze kent ons nog. We bestellen onze boterham met kaas en een Weissbier. Het boer gaat over het bier. Glunderend zet hij de flesjes voor ons neer. De boerin vertelt dat het vandaag de laatste dag is dat ze kleine horeca-activiteiten mogen uitvoeren. Ze voldoen niet aan de voorschriften en moeten daarom hun bescheiden nevenverdienste staken. We zijn onthutst als we dit horen. Eén van de meest pure plekken in heel Bayern, met oprechte mensen, eerlijk voedsel. Moet dan echt al het mooie, authentieke in deze wereld kapot gemaakt door muggenzifters en regelneukers? Wij kunnen het niet geloven.
De boerin vraagt of we dan nog een Schnapps met haar willen drinken. Want dat wij uitgerekend op deze dag langs kwamen bij haar almhut. Alsof het zo moest zijn. Wij vinden dat even bijzonder. Terwijl we de kleine glaasjes heffen en ik haar boterham met kaas prijs, zegt ze, dat altijd als we in de buurt zijn en gaan wandelen, ze een boterham voor ons heeft, want voortaan zijn we familie. "Die Holländer"... en ze glimlacht ontroerd. We proosten. Ze vertelt lachend, dat in de winter en de zomer, de Autobahn beneden vol staat met gele nummerborden en dat maar weinigen deze verlaten om de bergen werkelijk te leren kennen in hun oorspronkelijkheid en pracht. Wij hebben dat geheim echter ontdekt, zegt ze op samenzweerderige toon en we proosten nog eens. Ja, wij hebben dat geheim ontdekt, zeggen we tegen elkaar terwijl we onze weg vervolgen. Van die plekken van pure schoonheid, waar de tijd lijkt te hebben stilgestaan. Plekken waar je dicht bij de natuur komt en bij jezelf. Waar je de dingen helder voelt en ziet. Waar je even kunt ontsnappen aan de krankzinnige wereld waarin we leven en de hectiek van alledag.
En nu zit ik dus in deze tuin. Ik hoor alleen maar vogels. En af en toe de S-Bahn, die langs dendert en je in 15 minuten in het centrum van München brengt. Dat gaan we vanmiddag maar eens doen. Nog even die mooie stad in, vol historie en cultuur. Woensdag zit het er weer op en rijden we terug naar ons huis in Nederland. Waar ik me even gelukkig zal voelen, vanwege andere mensen en dingen. Ik ben een gezegend mens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten