Wie schrijft, die blijft

Naast mijn zorg om de bomenkap, Indianenstammen die moeten wijken voor de bouw van een immense waterkrachtcentrale als prestigeobject, het vee dat uit de weilanden verdwijnt, en de goede smaak die bij vele medeburgers niet meer aanwezig lijkt, gezien de toenemende kijkcijfers voor banaal kuddediervermaak bij de commerciële omroepen op tv maar ook het als paddestoelen uit de grond rijzende aantal fastfood-restaurants, leeft er bij mij nog de zorg om iets heel anders. Ik zei al, iets heel anders. Ik maak me namelijk zorgen over het verdwijnen van de pen en het handschrift ! In een wereld die meer en meer beheerst wordt door computers, tablets en smartphones, hebben we veel minder vaak een pen nodig en lijkt het belang van een goed handschrift al helemaal inferieur. 

Boodschappenbriefjes worden gemaakt op de iPhone, kattebelletjes zijn vervangen door Whatsapp-berichten en in plaats van een dagboek houden mensen tegenwoordig een blog bij. Je vraagt je af wanneer de pen in het museum verdwijnt. Goed, ik geef het toe, ik schrijf ook een blog maar behoor eveneens tot het uitstervend ras van de pengebruikers. Als echt overtuigd pengebruiker schrijf je natuurlijk met een vulpen. Een vulpen is mijns inziens de ultieme pen om mee te schrijven, al heb ik daar niet altijd zo over gedacht. Ik ben linkshandig. Als kind heb ik talloze vulpennen uitgeprobeerd, maar altijd veegde ik met mijn vingers over de nog natte inkt wat telkens weer resulteerde in een enorme smeerboel. Ik was dus gedwongen met balpennen te schrijven en dat leverde geen mooi handschrift op. Ik haalde op de lagere school dan ook lage cijfers voor schrijven. Verder dan een 6,5 kwam ik meestal niet. 

Op de middelbare school had ik van die fijnschrijvers ontdekt, die hun naam echt eer aandeden. Ze schreven fijn. Na een paar weken waren ze vaak aan een zijde van de punt zo afgesleten, dat je een heel mooie dikke scheve punt kreeg. Mijn handschrift verbeterde zienderogen. Daar kwam bij, dat ik geïnspireerd raakte door handschriften van anderen, vaak waren dat leraren maar later ook klasgenoten en andere mensen die ik in m'n leven ontmoet heb. Ik kan zo moeiteloos een top 10 ophoesten van de mensen die ik ken of gekend heb, met de mooiste handschriften. In VWO 5 oefenden we bij Nederlands hard in het schrijven van samenvattingen en in dat jaar was het, dat m'n leraar opmerkte dat ik zo'n mooi, eigen handschrift had. Ik glom de rest van dat schooljaar van trots. 

De plek waar ik echt heb leren schrijven was op de PABO. Wij hadden een zeer gedreven leraar. Nooit zal ik vergeten hoe hij voor het bord stond, om ons het methodisch schoolschrift te leren. Hij maakte de lussen niet alleen met zijn krijtje maar zijn hele lichaam deed mee, alles verliep synchroon, daar voor dat zwarte bord. Het schrijven was bijna een tak van sport als je hem weer vanuit zijn knieën zag strekken om een h te schrijven. Veel klasgenoten kregen er de slappe lach van. Ik kon er echter totaal gefascineerd naar kijken. Het boek 'schrijven als oefenvak' van van Engen was dodelijk saai vergeleken bij de schrijflessen van onze docent Anne de Vries. 

Voor het schrijfexamen dat we moesten doen, werd verlangd dat je naast het klassieke schoolschrift ook een stuk in je eigen handschrift moest schrijven, alles zowel op het bord als op papier. Dat schrijven van je 'eigen' handschrift was wat geflatteerd, want ook daar waren bepaalde regels aan verbonden. Bepaalde letters moest je namelijk los van elkaar schrijven en andere, binnen hetzelfde woord, moesten verbonden. Het heeft even geduurd voor ik me dat eigen heb gemaakt maar ik vind het inderdaad mooi. Mijn methodisch bordschrift is nooit van excellente kwaliteit geworden maar goed, ik heb het toch niet lang nodig gehad. Het examen doorstond ik glansrijk en later heb ik de nodige leerlingen ook goed leren schrijven, met de schoolvulpennen die tegenwoordig van zeer aanvaardbare kwaliteit zijn. Ik betwijfel hoeveel er door deze groep nog geschreven wordt. 

Maar ik schrijf nog steeds. Al is het te weinig. Ik zou eigenlijk een briefwisseling met iemand willen starten. Note to self: zoek een correspondentievriend of vriendin. Wel schrijf ik nog altijd alles wat ik schrijf met een vulpen. Zelfs als ik poststukken moet ondertekenen, zoek ik eerst m'n vulpen, die overigens nooit ver weg is. Ik ben dol op mooie vulpennen en heb er een aantal. Mijn favoriet is een Waterman. Die schrijft heerlijk, heeft een iets dikkere penpunt en het schrijven kun je vergelijken met het eten van heel romige yoghurt. Ook schrijf ik altijd met blauwe inkt. Blauw is mijn lievelingskleur. 

Al mijn pennen heb ik gekocht bij meneer Pen, zoals wij de eigenaar van de Vulpenwereld in Groningen noemen. Meneer Pen is een personage uit Pluk van de Petteflet, het boek van Annie M.G. Schmidt. Hij is in het verhaal de bijzonder sympathieke eigenaar van een kantoorboekhandel. De Vulpenwereld is een heel klein pennenwinkeltje, bijna onder de Martinitoren. Toen ik in Groningen ging studeren, kocht ik er m'n eerste vulpen, een Lamy. Zoals een kind bij een ijssalon verlekkerd naar alle verschillende smaken kijkt, zo probeerde ik bij hem altijd kwijlend allerlei pennen uit. Velletjes volschrijvend met het oh zo originele woord 'hallo'. 

Afgelopen week waren we even terug in Groningen. We gingen bij de V&D de hoek om en liepen langs de winkel van meneer Pen. Ik had gedacht dat die winkel allang weg zou zijn. Ik had me überhaupt al vaak afgevraagd hoe je van de verkoop van pennen kunt leven. Vlug keek ik over m'n schouder naar binnen en daar stond ie, meneer Pen, in levende lijve en geen spat veranderd met z'n snor en gestreepte overhemd. Enthousiast keerden we om en stapten bij hem naar binnen. Na een uur lang pennen proberen was de keus gevallen op een prachtexemplaar van Sheaffer. Sinterklaas vond het goed passen bij mijn nieuw ingeslagen weg als schrijfster van 'stukjes'. We vertelden meneer Pen dat we tegenwoordig in München wonen. "Dat verklaart het", zei meneer Pen, "ik had jullie namelijk al gemist". "Ach", zei ik, "wie schrijft, die blijft hè . "Ja" lachte de anders altijd ingetogen meneer Pen, "wie schrijft, die blijft"....