Sinterklaas, wie kent hem niet ?

In sommige dingen wil ik gewoon geloven. In mezelf, in een betere wereld, in de goedheid van de mens en in Sinterklaas. Ik denk dat bepaalde tradities gelukkig maken, gewoon omdat ze er altijd zijn en met je meegroeien. Het is iets dat ons verbindt. En zelden heb je zo'n mooi drie-in-een feest. Er moeten immers cadeautjes gekocht, gedichten geschreven, je verdiept je in de ander en geniet van en met elkaar. En nadien heb je de cadeautjes, de gedichten en de mooie herinnering. 

Nog altijd ben ik op de dag dat Sint met z'n stoomboot uit Spanje komt even opgewonden als de kinderen aan de kade. Met dat kind in mij zit het dus wel goed. Ik heb altijd van de Sint gehouden en voor de Pieten, zo zwart als roet, had ik bijzonder veel respect. Zo durfde ik de gehele periode dat de Sint met z'n Pieten in het land was, 's nachts niet naar het toilet te gaan. Stel je voor dat ik Zwarte Piet op de overloop tegenkwam ! De enige keer dat ik als kind in m'n bed hebt geplast, was dan ook in sinterklaastijd. Als de novemberwind om het huis gierde, maakte ik me zorgen of het allemaal wel veilig was voor de Sint en z'n pieten, daar hoog op de daken. En dan het paard ! De pakjes waren op zulke momenten niet eens m'n hoogste prioriteit.

De wijze waarop ik uit de droom werd geholpen en de waarheid over Sinterklaas ontdekte, is achteraf wel lachwekkend maar op het moment zelf verre van dat. Het was een donderdag, 4 december en de dag erop zouden we Sinterklaas vieren op school en thuis Pakjesavond. Ik was zeven jaar. Vlak voor het slapengaan zat ik nog wat te rommelen in m'n kledingkast en voor het eerst in m'n leven ontdekte ik een geheime ruimte in de kast. Die geheime ruimte werd gewoon gevormd door de twee bovenste planken maar aangezien ikzelf maar twee planken hoog was, en nog nooit omhoog had gekeken, had ik dit nooit ontdekt. Nieuwsgierig klauterde ik bij de planken omhoog. Boven de bovenste plank zat een ruimte van wel een meter hoog, die zorgvuldig was dichtgemaakt. Er stak echter iets roods uit... De kleine Trijn besloot op nader onderzoek uit te gaan en ontdekte een verborgen schat, vol met pakjes in de mooiste kleuren. Nadat ik acht pakjes met boeken W. G. van de Hulst had geopend, zeven Barbies, drie keer de A van Abeltje en zes dezelfde voetballen bedacht ik dat dit wellicht niet allemaal voor mij was. Ik besloot m'n moeder te vragen hoe het zat...

Nooit zal ik de geschokte blik op haar gezicht vergeten. Dit waren de pakjes voor de kinderen in haar klas, klas 2 van de lagere school waar ze als juf werkte en waarmee ze de volgende ochtend Sinterklaas zou vieren. Terwijl ik in shock was vanwege het feit dat ik misschien al nachten lang totaal onwetend met zoveel cadeautjes in dezelfde ruimte had geslapen, wist zij niet hoe snel ze al die cadeautjes weer ingepakt kreeg. Ik had deze uiteraard niet bepaald netjes uitgepakt... Terwijl zij druk bezig was, kwamen bij mij de vragen en kreeg ik de antwoorden die ik eigenlijk niet wilde. De pakjes die ik zo graag had gewild, waren niet voor mij. Ik voelde me bedrogen en verraden. Wat waren de grote mensen rotzakken ! 

Het heeft even geduurd tot ik weer enig enthousiasme voor het Sinterklaasfeest kon opbrengen. Het eerste jaar dat we op school lootjes trokken, twee jaar later,  in klas 3, weigerde ik ook maar een cent uit te geven aan dat stomme feest. Met als triest resultaat dat Klaas, een jongen in mijn klas in plaats van Playmobil of potloden een door mij zelfgemaakte, maar niet als zodanig te herkennen crossbaan kreeg. Toen ik z'n teleurstelling zag, was ik maar wat blij dat die lootjes anoniem waren getrokken... Ik zette alles in het werk om een zo neutraal mogelijk gezicht op te zetten, maar stilletjes had ik graag in de zak naar Spanje willen verdwijnen. Hoogste tijd om weer leuk mee te gaan doen, dat was de wijze les die ik dat jaar leerde. 

Inmiddels vier ik het Sinterklaasfeest weer volop en met een ongebreideld enthousiasme. Terwijl ik deze blog schrijf, ligt de tafel bezaaid met pakjes, rollen pakpapier in allerlei kleuren en vellen met gedichten. Tussendoor eet ik me misselijk in de schaal met pepernoten en op de achtergrond zingt Edwin Rutte dat 'ie toch zeker Sinterklaas niet is. Nee, hij is Sinterklaas niet. Sinterklaas is Sinterklaas, daar geloof ik goedheilig in !