Thuis

Twee jaar woon ik nu in München. Vier dagen was ik weer even 'thuis' in Nederland. Officieel wonen we nu hier in het uiterste zuiden van Duitsland. Ons eigen huis in Friesland hebben we echter nog. Het huis dat we op de dag van de verhuizing leeg achterlieten. Terwijl de verhuiswagen wegreed, wilde ik de buurvrouw een kop koffie aanbieden, maar er was niets meer. Geen stoel. Geen servies. Geen koffie. De koffie dronken we dus aan de overkant. Bij haar. Later besloten we het huis toch aan te houden. En voorzichtig vulden we het weer. Onze oude bank, een tafel, een stoel, een theepot, een koffiemachine en wat boeken.

Hier in München voel ik me thuis. Ik voel me er prettig. De stad, 'das Umland' met z'n bergen en meren. Het huis waar we wonen is groot genoeg en van alle gemakken voorzien. Alle spullen die me dierbaar zijn. De cd's, m'n boeken, onze mooie meubels en designspullen, computers en andere luxe. We hebben fijne buren, collega's en wat bekenden. 

Het contact met vrienden en familie in Nederland is goed, met dank aan email en de 'social media'. Een beller ben ik niet. De enige twee mensen met wie ik vrijwillig telefoneer zijn m'n moeder en m'n man. Met de eerste telefoneer ik dan wel meteen twee uur per week, aan een stuk, tot m'n oor er zo van gloeit, dat 'ie rood ziet. Maar het allerbelangrijkste, en de reden dat ik me thuis voel: we zijn hier samen.

En toch... iedere keer als we weer even in ons huis in Friesland zijn, ben ik echt thuis. Thuis met een hoofdletter T zal ik maar zeggen. Maar wat is dat dan ? Wat is dat toch ? Dat grote lege huis, met een bank, een tafel en een stoel. Dat huis is Thuis. In dat huis, hoe leeg ook, zit onze ziel. We hebben het zelf laten bouwen, ons eerste huis. En in dat lege huis, ons lege huis, wonen vele herinneringen. Vele mooie herinneringen, onze mooie herinneringen. Dat huis past me als een warme jas.

Daarnaast heb ik eigenlijk niet veel nodig. Een theepot, wat boeken, een bed en een haard. En natuurlijk m'n lief. Hoewel...natuurlijk ? Zo natuurlijk is dat niet, in de betekenis van vanzelfsprekend. Maar het voelt wel natuurlijk. Vanzelfsprekend mag het echter nooit worden. Met die paar spullen in dat veel te grote huis, en met m'n lief, waan ik me telkens weer de rijkste vrouw op deze aarde.

Dat gevoel van thuiskomen wordt omlijst door een aantal andere zaken. Fijne buren bijvoorbeeld. Na onze grote verhuizing ben ik gaan beseffen dat een verre buur soms belangrijker kan zijn dan een goede vriend. Die buren zorgen er mede voor dat we thuiskomen. En de plekken waar we komen, de winkels. De bakker die weet welk brood we graag eten, de slager die de mooiste biefstukjes voor ons afsnijdt, en er met een glimlach aan toevoegt, dat ze daar in Duitsland nog een puntje aan kunnen zuigen. Onze Albert Heijn, waar we niet binnen het uur de kassa kunnen bereiken, omdat we telkens staande worden gehouden door mensen die belangstellend vragen hoe het ons vergaat daar in Bayern.

En iedere keer komt het weer te vroeg, te snel, de reis terug richting het zuiden. Acht uur rijden. Je stelt je erop in. Maar het is ver. Met iedere keer weer het hart vol van alles, de auto volgepakt met vanalles. Kaas, koek, hagelslag. Terwijl we  de nummerborden van kleur zien veranderen en ons platte land overgaat in de heuvels van ons huidig bestaan, veranderen ook wij. Twee kameleons, die zich telkens weer verwonderen over hoe fijn het ook elders kan zijn.