Over penissen en komkommers

Kort voorwoord van de schrijfster: ik heb gekozen voor een pakkende titel, om mijn lezersaantal wat op te krikken. Zo doen mijn grote vrienden bij de commerciëlen dat immers ook. Eens kijken of het werkt, :-))) Vrees dat de meesten van jullie enigszins bedrogen uit zullen komen... Hier volgt mijn blog:

Vanochtend heb ik eerst mijn potloden erbij gepakt en een heel grote penis getekend in mijn hardloopapp. Mijn goede Vlaamse hardloopvriendin was met vakantie en op enkele social media las ik dat dit de ultieme manier is om gemotiveerd hard te lopen, althans, voor een vrouw in San Francisco. 'Running drawing', noemt ze deze door haarzelf bedachte methode. Interessante kost, dat zeker, ahum. Zelfs de Volkskrant meende er over te moeten berichten, hoewel ik aan mijn mening over deze krant een blog op zich zou kunnen wijden maar dat is een beetje flauw. Geen plakken ontbijtkoek aan een hengel, geen verlies van kilo's of een beloofd strak lijf maar seks als motivator. Ik heb wel eens mindere drijfveren gehad. Vol verwachting strikte ik m'n loopschoenen en begon te lopen. Mijn staat van opwinding was groter dan die van m'n looproute maar dat kwam omdat ik voortijdig af moest buigen vanwege wegwerkzaamheden. Terwijl ik aan het lopen was, zonder muziek maar een met mijn gedachten, zoals ik het eigenlijk het liefst heb, bedacht ik wat voor idiote berichten je tegenwoordig vaak leest. Komkommertijd. Ik had natuurlijk evengoed een komkommer kunnen tekenen, bedacht ik me, maar goed, ik liep weer es en dat voelde goed. Op Facebook komen er iedere dag talloze mensen voorbij die wel de discipline op kunnen brengen structureel hun rondje te lopen of je hebt er die nog een stap verder gaan en werkelijk hun grenzen verleggen. Ik benijd die mensen altijd enorm, voor tien seconden, daarna relativeer ik het weer. Op Facebook zie je ook mensen die dik zijn of roken en dat ben en doe ik dan weer niet. 

Alles staat of valt met motivatie, of het nou om gezond eten gaat, bewegen, leren of wat dan ook. Helaas ben ik niet behebt met een vorm van intrinsieke motivatie voor hardlopen en toch wil ik het. Het is een intense wens van me om dit onderdeel te laten zijn van mijn leven, op de goede manier dan. Op mijn bucketlist staat dat ik ooit de marathon van New York wil lopen maar dat is nu nog een heleboel Brooklyn Bridges te ver. Altijd als ik loop vind ik dat het heerlijkste gevoel dat er bestaat, nou ja.... ik denk grijzend terug aan de vorm van m'n route. Maar het geeft gewoon een heel voldaan gevoel als je je na je hardloopsessie ontdoet van je hardloopkleding om moe maar bijzonder voldaan een douche te nemen en vervolgens energie te hebben voor tien. Daarom is het zo goed om 's ochtends in alle vroegte te lopen. Ja, in theorie weet ik het allemaal precies maar voordat ik zover ben dat ik de stoute hardloopschoenen heb aangetrokken, heb ik vaak heel wat uitvluchten en weerstand moeten overwinnen. Stom, want ik weet dat het goed voor me is. Maar niets gaat vanzelf. In die zin ben ik menselijker dan menselijk. 

Terug naar die merkwaardige berichten die je overal tegenkomt. Volgens mij zijn we als mensheid inmiddels beland in een soort permanente komkommertijd. Het is triest om vast te moeten stellen. Het lijkt wel of het gros van de mensen hun potentieel naar beneden heeft bijgesteld en inmiddels bijna de bodem heeft bereikt. Om me aan deze groep niet teveel te hoeven ergeren kijk bewust niet naar commerciële zenders en probeer ik bepaalde kranten te mijden maar zelfs dan krijg je natuurlijk via Facebook en Twitter het nodige mee. 

Wat ik deze week bijvoorbeeld ineens op alle sociale media zie, zijn allerlei mensen die een emmer met ijs over zich heen gooien. Tijdens het eten had ik het met mijn man over deze achterlijke nieuwe hype, voor het goede doel, dat dan weer wel. Allerlei narcistische nitwits gooien een emmer ijs over zich heen terwijl de mensen met verstand en een hart allang een bedrag hebben overgemaakt voor allerlei goede doelen, niet alleen tijdens deze hype maar decennia lang, zeg ik tandenknarsend, terwijl ik een paar stukjes wortel aan m'n vork prik. Hij vraagt me wat meer opbrengt, niet meedoen en €100 overmaken voor onderzoek naar de ziekte ALS of wel meedoen en die emmer ijs daadwerkelijk over je hoofd gooien. Verbaasd kijk ik hem aan en antwoord dat het natuurlijk beter is om geld te doneren. Hij is het met me oneens en haalt aan dat je dan de keten verbreekt. Gooi je wel die emmer met ijs over je heen, dan mag je drie personen nomineren en gaat het door, met kans op meer donaties voor het goede doel. Ik zwijg even en denk na. Interessante invalshoek... Tja, ik ben getrouwd met een wiskundejongetje. En dat kan af en toe erg verfrissend werken. Maar het woord 'wiskundejongetje'... Het klinkt toch niet en bij vrouwen mag dat dan weer wel. Het feminisme heeft nog een weg te gaan. 

Maar wiskundemeisje of vrouwelijke wiskundige. Sinds de uitzending van Zomergasten afgelopen zondag zijn wiskundemeisjes helemaal hip, dankzij Ionica Smeets. En terecht! Ik heb als absolute alfa ontzettend genoten van wat ze te vertellen had. En mijn eigen fijne nerd ook, die hing aan haar lippen. Gelukkig zat er een scherm tussen. Hoewel, Ionica Smeets bij mij met alles zou wegkomen, met die stralende ogen, de onbevangen blik en die prachtige glimlach. Ionica vertelde dat ze omdat ze toch niet de beste was in de wereld van de wiskunde, ze de beslissing had genomen erover te gaan schrijven, als wetenschapsjournaliste. Ze wilde een andere wedstrijd spelen, haar eigen danspassen kiezen. Wetenschappers en intellectuelen die ook oog hebben voor de wereld om zich heen, daar heb ik altijd al een zwak voor gehad. En dan ook nog een kwetsbare kant hebben en durven te uiten. Daar heb je me volledig. Zou zij ook hardlopen? Of verwoede pogingen doen tot, vraag ik me af. Het maakt niet uit. Mensen als zij maken de wereld een beetje mooier. Menselijke mensen met inhoud en visie. Gelukkig zijn ze er genoeg. Kwamkwammertijd!