Mens, durf te leven!

In onze maakbare samenleving hebben we vaak de neiging alles naar onze hand te willen zetten en te overtreffen. Alles moet altijd maar groter, duurder, beter. Ik heb daar al eerder over geschreven in een van mijn blogs. Het blijft me fascineren. In een soort opportunistische zoektocht naar geluk zien we vaak niet dat het ware geluk pal voor ons ligt, vlakbij. Zelf heb ik de neiging redelijk on the edge te leven. YOLO, you only live once. Ik wil het merg uit het leven zuigen. Dat heb ik me ooit voorgenomen na het zien van de film Dead Poets Society. Ik was toen 16. Je leeft maar een keer, misschien te kort en dan moet het wel een beetje leuk zijn geweest. Vandaar dat ik bijvoorbeeld altijd in de weer ben met mijn Bucketlist, een lijst met dingen die ik in mijn leven gedaan wil hebben. Die lijst vormt een soort rode draad in mijn leven. Een maand niets afgevinkt, is een maand niet geleefd zeg maar. Het helpt me mijn doelen helder te houden en de kwaliteit van leven, althans, wat ik daaronder versta, te bewaken. Op mijn lijst staan verre reizen maar ook redelijk eenvoudige dingen als zelf yoghurt maken of naaktzwemmen bij volle maan. 

Ik ben als de dood dat ik ooit zal leven om te werken. Dat doet mijn man al, tenminste, als ik hem niet geregeld aan de haren die hij niet meer heeft van achter zijn werktafel wegtrek. Hij is me daar trouwens altijd achteraf wel weer dankbaar voor. Ora et labora, hoewel ora volgens hem vooral uren maken betekent. Van bidden komt al jaren weinig terecht. Zelf maak ik op mijn werk braaf mijn uren, wel met plezier overigens maar haast me vervolgens om alle leuke dingen weer op te pakken, waarvan er vele zijn zoals lezen, schrijven, sporten, reizen, films kijken, concertbezoek, muziek luisteren, de krant lezen, op een terras zitten, wijn drinken, theedrinken, koken, wandelingen maken met de hond, de bergen in trekken, mensen ontmoeten en noem maar op. Ik krijg daar energie van. En van alle indrukken groei ik, word ik een completer mens. Dat maakt me gelukkig. En ik prijs me gelukkig dat ik in de situatie verkeer dat ik op dit moment zo kan en mag leven. Als ik ooit aan de hemelpoort sta, wil ik dat mijn rugzak zo gevuld is, dat ik er niet doorheen pas en terug word gestuurd. 

Soms voel ik echter ineens de behoefte om terug te gaan naar de basis. Even geen afspraken, geen mensen om me heen, even helemaal niets. Bijtanken met een kop kruidenthee, met stilte en rust. Geen sociale media, geen iPhone en vroeg naar bed. Iedere keer als ik dat doe, neem ik me voor dat ik dat vaker zou moeten doen. Ik doe dat dus te weinig. Ik zie op zulke momenten alles veel beter in perspectief. Doordat ik erg de neiging heb mijn leven te regisseren, zie ik de gewone geluksmomenten wel eens over het hoofd. In het nu leven en al je zintuigen goed laten werken. Vaak ligt het ware geluk gewoon voor je. Het is goed om daar regelmatig bij stil te staan. Ook is het van wezenlijk belang om het geluk dat op je pad komt, ook de grotere dingen, niet te zeer te relativeren of kapot te denken. Het komt je toe! Koester het, want het is niet iedereen gegeven. Kleine dingen, grote dingen, vaker immaterieel dan materieel, want het ware geluk zit niet in geld of goed, hoewel dat voor velen nog een misverstand is. Natuurlijk bieden geld en mooie spullen bevrediging. Dat vind ik zelf ook en daar ga ik niet hypocriet over doen. De invloed is echter vaak maar beperkt en van korte duur. De mensen om je heen, iemand die je kunt helpen, ervaringen die je opdoet, een compliment dat je krijgt, iets leuks dat iemand tegen je zegt, het genieten van het wonder van de natuur. Dat zijn de dingen die echt van waarde zijn, vind ik. Als je dan toch iets van je leven wilt maken, wat an sich natuurlijk ook de bedoeling is, maak je leven dan leuk! Dan wordt het alleen nog maar leuker, want zo werkt dat. 

De afgelopen week zei een collego iets tegen me dat ik erg leuk vond. Een student architectuur, 20 jaar, type hipster, zoals je dat tegenwoordig noemt, hoewel hipsters al bijna weer oldschool zijn las ik vandaag in een of ander opinieblad. Hij zei tegen me: "Trijneke, ik zou wel eens met jou op vakantie willen. En dan zouden we de hele dag wijn drinken, lekker eten en boeken lezen". Die jongen had technisch gezien mijn zoon kunnen zijn bedacht ik 's avonds verschrikt. Ik kon een glimlach maar nauwelijks onderdrukken. Ik begreep hem wel. Ik zou ook wel eens met mij op vakantie willen....