99 dagen van vrijheid

Ken je dat gevoel, dat je verlangt naar vroeger toen alles nog zo lekker overzichtelijk was. Je luisterde naar Hilversum 3, op televisie had je de keuze uit Nederland 1 en 2 en keek je thuis gericht met het hele gezin naar De fabriek of Koot en Bie. Als je muziek wilde luisteren, zette je een lp op, wat zo lekker knetterde en waarbij je weliswaar altijd te snel de plaat moest omdraaien, maar dat hoorde bij het ritueel. Muziek was nog geen behang, je luisterde er echt naar. Als kind van een jaar of zeven had ik op mijn kamer maar twee stopcontacten, een voor mijn bureaulamp en een voor mijn cassetterecorder. Jarenlang heb ik iedere zondag, de dag waarop ik vaak mijn kamer opruimde of veranderde, gesmeekt om een extra stopcontact. Misschien was dat wel het begin van het einde, wie zal het zeggen. 

Toen ik tijdens mijn studie op de zaterdagen en in de zomers postbode was, zei mijn vriendje dat ik zijn Nokia-koelkast mee moest nemen op m'n postrondes, voor het geval ik een lekke band zou krijgen. Na talloze tegenwerpingen stopte ik het ding gegeneerd in m'n fietstas. Het heeft me toch een aantal keren gered, als ik in de stromende regen met een lekke band in Groningen-Zuid stond, zonder bandplakspullen. 

Ik weet ook nog goed dat ik op de Pabo samen met een studiegenoot een hotmail-account voor mezelf aanmaakte. Hij beweerde dat ik echt niet meer zonder kon, waardoor ik me liet overhalen. Ik moest een wachtwoord bedenken. Een wachtwoord... ik wist op dat moment maar nauwelijks wat dat was en bedacht iets idioots. Jaren later, we liepen al tegen de dertig, trof ik hem op een feestje en vroeg hij me of mijn wachtwoord nog altijd 'edoscopie' was. Toen ik dat bevestigde, konden we hem afvoeren omdat 'ie niet meer bijkwam van het lachen. De dag erop heb ik dat wachtwoord toch maar eens vervangen. 

Ik nam uiteindelijk een iPhone, omdat mijn man, die een fervent Apple-freak is, daarop stond. Ik deed het dus voor hem, echt... om van het gezeur af te zijn. 

Dat waren mijn eerste schreden in de wereld van de mobiele telefonie en internet. Jullie begrijpen, ik was bepaald sceptisch. Op een gegeven moment ging ik op Hyves, een soort online-vriendenclub. Dat werd al gauw vervangen door Facebook, iets waar ik in het begin de ballen van snapte. Maar toen ik verhuisde naar München, ontdekte ik dat het een ideale manier was om iedereen wat op de hoogte te houden van het wel en wee van Trijn in het Bayrische. Ik vond oude vrienden terug, klasgenoten, de buren van vroeger. We zaten niet meer vriendschappelijk naast elkaar op de stoep na een potje blikspuit maar liketen de foto's van elkaars kinderen, hond, vakanties en de gevatte opmerkingen tijdens het kijken van bijvoorbeeld sportwedstrijden.

Allemaal hartstikke leuk en gestaag groeide m'n virtuele vriendengroep. Ik merkte de voordelen van Facebook, want ik hoefde mensen niet meer uitgebreid bij te praten als ik hen trof en ook het maken van afspraken was zo gepiept. Gaandeweg werd Facebook een onderdeel van m'n leven. Ik stond er mee op en ging ermee naar bed. Nog even checken hoeveel likes ik op die ene opmerking had. Deed die ene foto het eigenlijk goed? Het even lezen voor het slapengaan schoot er steeds vaker bij in. Als ik een film zat te kijken, zat ik ondertussen melige dialogen te voeren met mensen. Wat een lol! Van de film kreeg ik weinig mee. Als ik een boek las, pakte ik om het hoofdstuk mijn iPhone erbij om te kijken of er een rood cijfertje bij m'n blauwe Facebook-App stond. Als ik een boek las............

Ineens besefte ik, dat ik als ik me minder met Facebook bezig zou houden, ik zeker twee boeken extra zou kunnen lezen in een week, waarschijnlijk wel drie, of meer. Het zette me aan het denken. Hoeveel van mijn kostbare tijd slorpte het blauwe monster eigenlijk op? Teveel, dat zeker. Steeds vaker luisterde ik maar met een half oor naar mensen omdat ik constant met mijn mobiel aan m'n hand geplakt zat. Ik was inmiddels al niet meer in staat om in de trein mijn iPhone in m'n zak te laten. Ik raakte in paniek als mijn telefoon leeg dreigde te raken omdat ik bang was dat ik teveel zou missen. Het begon allemaal een beetje uit de hand te lopen. Nooit ben ik in m'n leven verslaafd geweest. Geen sigaret heb ik gerookt, ik hou van een glas wijn maar ook die kan ik moeiteloos laten staan als ik dat zou willen. Ik ben zeer gedisciplineerd als het om gezond leven gaat. Maar dat stomme Facebook..... Ik denk dat ik daaraan toch wel een beetje -understatement- verslaafd ben geraakt. Erg ongezond en niet zo passend bij hoe ik wil leven. Het is me gaan beheersen en ik vind het niet meer leuk. Ik wil weer creatief zijn, weer gaan schilderen, schrijven, lezen, lezen en nog meer lezen, hele boeken in een ruk uitlezen. Ik wil weer toekomen aan de krant en niet slechts de koppen snellen. Ik wil m'n leven terug. Even die stekker eruit. Rust, overzicht en vooral even geen likes. To like or not to like, that's the question. 

Vanochtend las ik een artikel over een experiment om 99 dagen zonder Facebook te leven. Een uitgelezen kans. Dit is mijn kans en die pak ik met beide handen aan.  Begrijp me goed, ik hou van jullie allemaal en van ons contact, ook het contact via Facebook. Nooit heb ik dingen mooier gemaakt dan ze zijn en mijn reacties waren altijd oprecht. Ik heb met en van jullie genoten. Mijn digitale contact met jullie heeft me bovendien door lastige tijden geholpen, toen ik net nieuw was in een ander land, een vreemde stad. Ik stop er ook zeker niet mee, maar ik wil het beter onder controle krijgen en daarvoor is een stop van drie maanden nodig denk ik. Een digitale detox. Ik zal een soort dagboek schrijven over mijn ervaringen en uiteraard hou ik jullie op de hoogte via mijn blogs. Heb het goed!