Vandaag beleefde ik zelf weer iets, wat ik met ongeloof heb gadegeslagen. Ik had een vrije dag en het was heerlijk buiten. Om zoveel mogelijk van de zon mee te pikken, besloot ik tot een extra lange wandeling met Pelle, onze Golden Retriever. Ik was op de Hundemeile, een groot uitlaatgebied vlakbij ons huis, onder de rook van München. Ik liep al een tijdje op met een wat oudere dame, type krasse knar zullen we maar zeggen. Ze vertelde trots over haar Engelse setter die ze uit een Spaans asiel had gehaald. Ze had hem nog niet zo lang maar het was de perfecte opvolger van haar oude Labrador die ze 14 jaar had gehad. Het was een leuk beest en terwijl Pelle aanhoudend achter de raven aan zat, liep Nico, want zo heet de Engelse setter, voortdurend te snuffelen op zoek naar een eventuele prooi, zo'n setter is immers een jachthond bij uitstek. Maar het beest was ook goed gesocialiseerd. Toen we bij de beek waren aangekomen, waar Pelle altijd fanatiek z'n baantjes trekt, ging hij voorzichtig tot aan z'n knieën mee het water in, maar toen er vervolgens een tiental andere honden een bad wilde nemen, vergat Nico z'n vrees en speelde enthousiast met de andere honden mee. Het bazinnetje was verguld want ze had hem nog nooit zo in het water gezien.
Toen we weer op de terugweg waren, rende Nico enthousiast met z'n kwispelende staart op een tegemoetkomende pup af, die vervolgens luid begon te piepen. De oudere dame type krasse knar reageerde kordaat, na tevergeefs roepen haastte zij zich naar haar hond om hem snel aan te lijnen. Ineens verdween de zon achter de wolken en begon het te onweren. Niet in het echt natuurlijk. Dat waren de baasjes van de pup. Die gingen zo tekeer tegen het bazinnetje van Nico de setter, dat de (andere) honden er geen brood van lustten. Tja, en in dergelijke situaties komt ondergetekende in actie, want ik kan niet zo goed tegen een slechte sfeer en al helemaal niet tegen onrecht.
Ik zei tegen de mensen dat ze het best wat rustiger hadden kunnen zeggen, zo'n toon toch niet nodig was, dat het toch zo'n mooie dag was, de dame meteen ingreep en het uiteindelijk allemaal goed was afgelopen. Nou, dat had ik allemaal beter niet kunnen zeggen! De meneer vloog me na een enorme scheldkannonade bijna aan en ik denk dat hij even niet eens meer wist waarom het nou eigenlijk ging. Z'n vrouw vulde hem fanatiek aan, met een enorme tirade aan mijn adres. Inmiddels werd de oudere dame, hevig hyperventilerend, opgevangen door een aantal andere hondenbezittters terwijl ik de verbale strijd met zorgvuldig geformuleerde zinnen en een zelfverzekerde enigszins hautaine blik probeerde te winnen. Uiteindelijk bleek ik alleen de morele winnaar.
Verder wandelend met de andere drie baasjes en onze vijf honden concludeerde een van ons in onvervalst Bayrisch (dat was ik dus niet) dat er honden in veel verschillende soorten en maten zijn, maar dat dat ook geldt voor hun baasjes. Tevreden stelden we vast dat wij gelukkig tot een soort van verstandigere, intelligentere hondenbezitters behoren.
Glimlachend reed ik weer terug richting huis, Pelle tevreden hijgend op de achterbank. Terwijl ik bij een verkeerslicht stond te wachten, wurmde een hevig gesticulerende Duitser z'n Mercedes naast mijn C1-tje... Meteen besefte ik dat ik over het hoofd had gezien dat er twee stroken waren en ik van beiden een helft innam. De man keek van me weg en om z'n aandacht weer te trekken reed ik een stukje naar voren, waarop ik met een verontschuldigende grimas gebaarde dat het allemaal niet zo bedoeld was en we er het best om zouden kunnen lachen.... We spraken echter beiden een andere taal. Hoofdschuddend en met een glimlach reed ik verder. Erger u niet, verbaas u slechts....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten