Zonnige soep voor grijze dagen

Vroeger werd er in vele huishoudens op zondag soep gegeten. Dat was dan meestal groente- of kippensoep, de zaterdag daarvoor al klaargemaakt door -in de meeste gevallen- onze moeders. Bij ons thuis was het zo dat degene die het kleinste gehaktballetje in z'n soep had, de afwas moest doen. Aangezien ik niet zo'n enorme vleeseter was en m'n ballen vooraf vaak al over de andere borden verdeelde, ontsprong ik deze dans meestal. 

Ik vond het nooit een volwaardige maaltijd, soep. Na afloop had ik altijd nog trek in iets anders, maar pas op maandag werd er weer echt gegeten. Uitwijken naar vriendinnetjes hielp ook niet.

Ook daar werd er soep gegeten op de zondag. Bij m'n ene vriendin thuis gingen daar een soort gekke oogjes in, vluggort, zo leerde ik later. De buurvrouw van rechts deed er rijst door, iets wat ik ook maar moeilijk kon begrijpen. Als mijn moeder echt eens culinair wilde doen, maakte ze tomaten-groentesoep. Hoe exotisch... Voor mij was deze soep altijd het compromis van iemand die niet wist wat ze moest kiezen en de dubbele smaak kon me dan ook niet erg bekoren. Zelfs de letter-vermicelli maakte het niet echt feestelijk. 

In de winter was het beter. Dan had je tenminste nog soepen die enigszins vulden. De erwtensoep die op zaterdag al werd gemaakt van spliterwten en een verse worst en die een dag later pas lekker werd en dan ook ineens een andere naam droeg, snert. Ik begreep daar als kind maar weinig van, maar je raakte er tenminste vol van en die snert smaakte goed. Bovendien beviel de kleur me. 

Doordat diezelfde hoofdzakelijk fantasieloze soepen altijd maar weer op tafel kwamen, had ik er een hekel aan gekregen. Het was dan ook het eerste dat ik toen ik in Groningen op kamers ging uit mijn menu schrapte. Ik maakte tenminste echte maaltijden, die vooral bestonden uit pasta, pasta en..... pasta. 

Tot ik Edo, mijn man, leerde kennen. Een van zijn favoriete gerechten bleek soep, in drie varianten, Deense kalfs-, asperge- of ossenstaartsoep. Een beetje van Edo en een beetje van Honig zullen we maar zeggen. Met een enorme ouderwetse bruine soeppan onder z'n snelbinders fietste hij van z'n flat in Selwerd naar mijn studentenkamer in de Oosterpoort en vice versa. Ik besefte dat dit mijn nieuwe lot was maar ik moet toegeven dat die soepen helemaal niet zo gek smaakten. En bij Edo was soep een voorgerecht, ook al nam hij er zelf vaak vier kommen van. 

De laatste jaren ben ik min of meer gestopt met het koken met pakjes. In Duitsland noemen ze dat soort pakjes een 'Fix'. Zo zout heb ik het nog nooit gegeten. Zonder zulke troep fix ik het ook om mijn eten te laten smaken, zelfs beter en vooral minder zout. Ik ben van mening dat veel voedsel waar reclame voor gemaakt wordt toch minstens dubieus is en het liefst in beperkte mate gebruikt moet worden. De oranje pakjes van Honig hadden bij ons in de keukenkast toch al terrein verloren sinds we in München wonen. En dankzij het programma Keuringsdienst van Waarde, dat ons enkele weken geleden liet zien dat het venijn in de ossenstaart bleek te zitten, komt die (tr)soep er hier helemaal niet meer in. We willen niet weten wat voor rotzooi ze onder de naam 'ossenstaart' in die soepen stoppen, of het nou soep in een blik, een zak of een pakje van Honig is... En het feit dat er in Nederland weinig ossen meer leven, komt niet doordat die allemaal in die soep zijn verdwenen... 

Maar in het kader van gezond en bewust leven, heb ik ontdekt dat soep wel degelijk een zeer volwaardige, waardevolle maaltijd kan zijn. Makkelijk om te maken bovendien en superhandig als je onregelmatig werkt en alleen 'na' moet eten. En je kunt het natuurlijk zo hip maken als je zelf wilt. Soep biedt troost en geeft je een boost. Een van mijn favoriete soepen is pompoensoep. Pompoen is ondanks de belangrijke rol die het speelt in het helaas ook in Europa steeds populairder wordende Amerikaanse Halloween-feest een vergeten groente maar bijzonder waardevol. In ere houden dus en het seizoen is nog net niet voorbij. Pompoen is betaalbaar, zit vol anti-oxidanten en is ontzettend goed voor je weerstand. Hier volgt mijn recept voor meerdere kommen met troostrijk goud: 

Benodigdheden:

- hokkaido- of flespompoen, biologisch

- ui

- olijfolie

- groente- of kippenbouillon (potje of blokjes, vooruit...)

- peperoncino

- stukje gemberwortel

- creme fraiche

Koop een Hokkaidopompoen (zo'n Japanse fel oranje) of flespompoen. Liefst biologisch, dan kun je met een gerust hart ook de schil gebruiken, als je daarvoor kiest natuurlijk. 

Snijd de pompoen in niet al te grove stukken. Dan wordt het vruchtvlees sneller gaar en behoudt de pompoen meer van z'n voedingswaarde. Als je wat grote stukken vooraf even in de oven legt, wordt de schil zacht en zijn ze beter te verwerken, want een pompoen snijden blijft een hachelijke onderneming. 

Doe wat olijfolie in de pan, fruit de ui, de gember en doe de pompoen erbij. Braad alles kort aan en blus af met de bouillon. Met kippenbouillon krijgt je soep iets meer smaak. Gebruik ongeveer een liter bouillon per kilo pompoen. Zorg dat alle stukken onder water staan. Breng op smaak met de peperoncino, dat zijn van die gedroogde pepertjes. Nooit gewone peper gebruiken in je pompoensoep, je verpest er de smaak van je soep mee. Als de stukken pompoen zacht zijn en uit elkaar vallen, meestal na een minuut of twintig, alles goed pureren met een staafmixer en je soep is klaar. Ik doe er altijd een schep crème fraiche in. Als je van iets hartiger houdt en niet vegetarisch bent, kun je er een schep gebakken rookspekjes door doen. 

Deze soep is echt belachelijk eenvoudig te maken. Bedenk dat de Italianen ook met weinig ingrediënten de meest fantastische smaakvolle dingen op tafel toveren. Minder is vaak meer... geniet ervan, eet met smaak en aandacht.

Geluk zit echt in de meest eenvoudige dingen...zelfs in soep !