maandag 18 november 2013

Rampen die ons wakker (zouden moeten) schudden

Vandaag is de landelijke actie voor de slachtoffers van de tyfoon in de Filipijnen. Een ramp van ongekende grootte, nauwelijks te bevatten. Op het eiland Leyte is de provinciehoofdstad Tacloban volledig weggevaagd door een tornado die met een snelheid van zo'n 360 kilometer per uur rondraasde. Er zijn talloze slachtoffers te betreuren, zeker meer dan 4000 doden en dan nog alle mensen die hun familie, huis en haard zijn kwijtgeraakt. Op deze ramp volgt de onvermijdelijke volgende ramp, want er is een tekort aan water, voedsel, dekens, daken boven hoofden et cetera. 

We lijken soms murw te worden voor al het leed in de wereld. Elke ramp, op welk niveau dan ook, is er echter één. Regelmatig verzuchten we dat we wel eens een tijdje zonder het nieuws zouden willen leven omdat we van al het slechte nieuws in de wereld alleen maar depressief worden. Hear no evil, see no evil... Wegkijken dus... Of we daar nou werkelijk beter van worden. De wereld zeker niet en bovendien, schijngeluk dat je ervaart door door een roze bril te kijken is mijns inziens geen echt geluk. Het is immers gebaseerd op iets anders dan de werkelijkheid en de werkelijkheid stop je niet weg. Alsmede de verantwoordelijkheid voor je medemens, die op z'n minst uit compassie en medeleven zou moeten bestaan. 

Zelf heb ik 9 jaar geleden een merkwaardige ervaring gehad. We waren in Zuid-Afrika om te gaan trouwen. Het was eind 2004, Tweede Kerstdag, de avond voordat we in het Sabi Sands reservaat zouden gaan trouwen. We hadden een traditionele braai ergens middenin de bush. We leefden die dagen alleen maar voor elkaar en de prachtige natuur. Een Zuid-Afrikaanse tafelgenoot vertelde tussen neus en lippen door dat er een vloedgolf was geweest in de Indische Oceaan en dat er waarschijnlijk veel doden te betreuren waren. Uiteraard hoorden we het wel, maar het bericht drong amper tot ons door, vol als we zaten van elkaar, ons huwelijk de volgende dag en al het moois dat we beleefden in deze voor ons nieuwe wereld. 

Vijf dagen later waren we in Swaziland om oud en nieuw te vieren. Het was het eerste relatieve rustmoment in ons volle programma. Edo zette de tv even aan en daar zagen we het nieuws over de Tsunami. Voor het eerst hoorden we meer over deze catastrofale natuurramp die op Tweede Kerstdag had plaatsgevonden, vergezeld van de meest vreselijke beelden. De wereld stond even stil. Kippenvel. De landing vanaf onze roze wolk was hard. De tranen sprongen in onze ogen en samen hebben we zitten janken. Uiteraard werd er die avond niets gevierd. Ziek waren we ervan en ook de dagen erna, tijdens onze huwelijksreis. De mooie natuur had een andere betekenis gekregen. De natuur is zoveel machtiger dan wij. De zee waar we die dagen in zwommen, de Indische Oceaan, was dezelfde zee als waar de vloedgolf ook in plaats had gevonden. Terwijl ik aan het strand lag, besefte ik wat er gebeurd was aan de andere kant van dit water, weliswaar heel erg ver weg maar toch zo dichtbij. 

Nu is er dus de ramp op de Filipijnen. Natuurlijk moeten we iets doen. Uiteraard is er een landelijke radio-en tv-actie. Noodhulp. Het is altijd te laat en te weinig en er zijn de laatste jaren kritische stemmen die zich hardop afvragen of de gedoneerde gelden wel op de juiste plek terechtkomen. Wellicht een terechte twijfel maar doneer nou maar gewoon ! Natuurlijk moeten we geld overmaken zonder ons af te vragen of het goed terechtkomt en of het geen druppel op de gloeiende plaat is. Het is het enige dat we als mensen voor onze medemens kunnen doen. Crisistijd ? Laat me niet lachen.... Als we dit jaar met Kerst nou eens massaal aan de Hollandse Pot gaan, op Eerste Kerstdag stamppot zuurkool en de dag erop erwtensoep. Dan hebben we nog steeds twee keer een koningsmaal en kunnen we onszelf recht in de spiegel aankijken. Doe geen gekke dingen maar DONEER ! 




Geen opmerkingen:

Een reactie posten