Een mens lijdt het meest...

Mijn moeder zei altijd al: "een mens lijdt het meest, onder het lijden dat hij vreest". En dat klopt. Toen ik tijdens mijn studie sociologie een specialisatie medische sociologie volgde, moest ik een presentatie houden. Ik liep het hele studiejaar al op m'n tenen en kon het niveau maar nauwelijks aan. M'n zelfvertrouwen had het eerste studiejaar een fikse deuk opgelopen.Bij groepsopdrachten kon ik me nog achter studiegenoten verschuilen maar bij deze presentatie moest ik met de billen bloot. Ik herinner me nog goed, dat ik de nacht voor de dag des onheils in m'n studentenkamer zat, met allerlei sheets met statistieken die ik allemaal maar half begreep. M'n hersenen leken wel stroop en ik werd er steeds moedelozer van. In gedachten bedacht ik welke uitvluchten er eventueel nog waren, maar ik kon er niet meer onderuit, stond voor een voldongen feit. 

Al fietsend richting de universiteit hoopte ik stiekem dat ik zou worden aangereden ofzo. Dat leek in m'n wanhoop de enige uitweg. Heelhuids en in blakende onzekerheid aangekomen, bleek ik nog een uur te vroeg. M'n docent was aardig en haalde thee voor me. Ik had dus nog een uur om me nog wat voor te bereiden. Ineens maakte een vreemde rust zich van me meester. Ik bedacht dat als ik er zelf al niets van begreep, de anderen dat natuurlijk ook nooit zouden doen. Ik besloot alle statistieken te laten voor wat ze waren en er uit m'n hoofd een heel eenvoudig verhaal van te maken, in 'Jip en Janneke taal' zeg maar. M'n studiegenoten hingen aan m'n lippen en de docent zei na een lang en welgemeend applaus dat ik de eerste was die een begrijpelijk verhaal had verteld, zonder opsmuk en onnodige gecompliceerdheden (en ineens wist ik het, ik zou de PABO gaan doen). Er viel een enorme last van m'n schouders en het bleek die dag de eerste mooie lentedag. De zon die ik tijdens de heenweg niet had gezien, verwarmde op de terugweg m'n gezicht en mijn hart. 

"Een mens lijdt het meest onder het lijden dat hij vreest".... Ik deed mezelf die dag de belofte, dat ik mezelf nooit meer zo zou kwellen. Dat lukte nog niet altijd even goed. Maar de laatste tijd slaag ik er steeds beter in om meer in het nu te leven. Het is zo jammer van je energie om die te verpesten aan iets, dat in werkelijkheid vaak veel beter uitpakt dan jij vooraf denkt. Bovendien denk ik, dat als je overal onbevangen instapt en je dingen met de juiste intentie doet, je je nergens zorgen om hoeft te maken. Laat de schoonheid van het nu dus niet vertroebelen door negatieve gedachten, dat is ballast en zonde van je energie. En mocht iets in werkelijkheid in een later 'nu' eens anders gaan dan je zou hopen, dan leer je daar weer van en voeg je het toe aan je bagage, die je maakt wie je bent, namelijk JIJ, uniek, mooi mens...