Een eenzame dood

Soms is het niet verstandig om nog even naar het Journaal te kijken voor het slapengaan. Herstel: vaak is het niet verstandig om nog even naar het Journaal te kijken voor het slapengaan. Soms is het onmogelijk in slaap te vallen nadat je nog even het Journaal hebt gekeken voor het slapengaan. Herstel: te vaak is het onmogelijk in slaap te vallen nadat je nog even het Journaal hebt gekeken voor het slapengaan. Zo ook vanavond.

Ik zag een item over een oude mevrouw die tien jaar dood in haar woning heeft gelegen. Dat was in Rotterdam. Niemand die haar in al die jaren gemist had. Wat een ontzettend schrijnend bericht. Ik word altijd heel erg triest van dergelijke berichten. Tegelijkertijd begin je in je hoofd de context van haar dood in te vullen. Ze was vast erg eenzaam. Ze is een natuurlijke dood gestorven dus zal ze waarschijnlijk niet echt geleden hebben. Maar je kunt toch ook lijden aan eenzaamheid ?  En hoe groot was die pijn ? Misschien wel groter dan een tastbare pijn ? Wellicht was ze ooit heel gelukkig samen met iemand. Hoe kan het dat niemand haar gemist heeft ? Hebben buren dan echt niets vreemds opgemerkt ? Was ze graag alleen of is het haar ooit min of meer overkomen ? Was het een aardige vrouw of een secreet ? En als ze dat laatste was, maakt dat dan verschil ? Niemand verdient het toch om in eenzaamheid te leven, laat staan te sterven... Ik dwing mezelf niet teveel vragen te stellen, er niet teveel over na te denken. Dat valt niet mee.

Geen verlangen, geen heimwee achterlatend. Dichters kunnen het vaak zo mooi beschrijven. Toch hoop ik dat het daadwerkelijk slechts een lichaam was dat deze mevrouw achterliet. Dat haar ziel al tien jaar lang ergens voortleeft, ergens waar het goed is, waar ze het fijn heeft. Wellicht is ze zelfs wel veel beter af dan wij.

Wees eerlijk, in wat voor maatschappij leven wij nu eigenlijk ? Aan de ene kant ligt onze privacy op straat en hebben we het gevoel massaal in de gaten te worden gehouden. Anderzijds horen we dit soort trieste berichten steeds vaker. We kunnen mensen de ruimte insturen, complete steden bouwen en ik weet niet wat, maar een oogje in het zeil houden lijkt een brug te ver. Ik ben niet iemand die aan Weltschmerz lijdt, maar ik wil m'n ogen ook niet sluiten voor het feit dat de wereld waar we in leven behoorlijk ziek is. Laten we alsjeblieft op elkaar blijven passen. Met die gedachte en de hoop op beter sluit ik m'n ogen. Morgen gezond weer op.