Zoals de meeste van jullie wel weten woon ik in München. De meeste Nederlanders kennen deze stad alleen van de voetbalclub, die het al jaren goed doet dankzij Arjen Robben of omdat ze erlangs rijden op weg naar de wintersport of de zomervakantie in Italië. Ik denk echter dat veel mensen geen idee hebben van wat deze prachtige stad allemaal te bieden heeft, aan kunst, cultuur, natuur. Maar om te voorkomen dat wij de komende vier jaar thuis volgeboekt zijn, zal ik daar nu niet op in gaan.
Vandaag ging ik de stad in om nieuwe schoenen te kopen. Gewoon omdat ik ze echt nodig had, nou ja, zoals vrouwen altijd dringend nieuwe schoenen nodig hebben. Ik probeer in mijn blogs vaak te schrijven over bewust leven et cetera maar ik ben ook gewoon een vrouw die van mooie spullen houdt en die denkt dat ze daar gelukkiger van wordt, in ieder geval voor even.
Terwijl ik het eerste warenhuis binnenliep, ontdekte ik dat de uitverkoop zojuist begonnen was. Dat merk je hier in de stad niet aan de bordjes en posters maar aan het grote aantal Arabieren. De burka-dichtheid is in de zomer enorm want München is al sinds jaar en dag het shop-Mekka voor Arabieren die de hitte in eigen land ontvluchten en hier losgaan op het luxe shoppen. De oorsprong van de trek naar München ligt in de jaren negentig, toen veel Arabische sjeiks naar München kwamen om hier de klinieken te bezoeken. De stad en de nabijheid van de bergen beviel hen echter zo goed, dat ze van München gingen houden en sindsdien is de zomertrek richting de Bayerische hoofdstad alleen maar toegenomen. Het medische toerisme heeft inmiddels plaats gemaakt voor het winkeltoerisme. De Maximilianstrasse, de P.C. van München en de rest van het winkelgebied varen er wel bij. Gelukkig kopen ze ook graag Lego.
Terwijl ik het eerste warenhuis binnenliep, ontdekte ik dat de uitverkoop zojuist begonnen was. Dat merk je hier in de stad niet aan de bordjes en posters maar aan het grote aantal Arabieren. De burka-dichtheid is in de zomer enorm want München is al sinds jaar en dag het shop-Mekka voor Arabieren die de hitte in eigen land ontvluchten en hier losgaan op het luxe shoppen. De oorsprong van de trek naar München ligt in de jaren negentig, toen veel Arabische sjeiks naar München kwamen om hier de klinieken te bezoeken. De stad en de nabijheid van de bergen beviel hen echter zo goed, dat ze van München gingen houden en sindsdien is de zomertrek richting de Bayerische hoofdstad alleen maar toegenomen. Het medische toerisme heeft inmiddels plaats gemaakt voor het winkeltoerisme. De Maximilianstrasse, de P.C. van München en de rest van het winkelgebied varen er wel bij. Gelukkig kopen ze ook graag Lego.
Veel Arabieren geven in een week het tienvoudige uit van wat een gemiddelde toerist hier in de stad achterlaat. En ook al lijken ze vaak te bulken van het geld, ze houden ook van de uitverkoop. Nou word ik daar in eerste instantie ook altijd erg blij van. Ik haastte me naar Oberpollinger, want dat luxe warenhuis heeft de mooiste schoenenafdeling. Tijdens de sale zeker een kijkje waard, want dan kan ik me die dure schoenen eindelijk veroorloven. Ik had het maar weer getroffen, bedacht ik. Dat dachten natuurlijk ook tig andere vrouwen. Ik had een paar ballerina's die ik wilde passen, maar omdat de juiste maat er niet stond, wachtte ik tot ik werd geholpen. Drie kwartier later en inmiddels met acht paar schoenen die allemaal in aanmerking kwamen mijn voeten te mogen omsluiten in m'n handen, was ik nog niet aan de beurt. Geërgerd vroeg ik of ik nu eigenlijk es geholpen zou worden of dat ik moest wachten tot de sale voorbij was. Mijn vriendelijke voorkomen bleek me weer eens in de weg te hebben gezeten. Ik dacht: doe mij ook zo'n burka, dan zien de verkoopsters mijn vriendelijke lach niet, die altijd wordt verward met oeverloos geduld. Ineens renden twee dames het vuur uit hun sloffen voor me. Helaas was geen van de door mij zo begeerde schoenen er in mijn maat. Ik kon wel janken. Ik beschik over schoenmaat 37, net als de helft van alle vrouwen in de wereld, zeker de Arabische, zo bleek.
Het was even slikken, maar ik weerde me kranig. Gelukkig zijn er in de binnenstad minstens dertig schoenenwinkels. Ik was hard toe aan een glas witte wijn maar die had ik pas verdiend als ik geslaagd was, zo had ik mezelf voorgenomen. Om kwart over vijf kwam ik tot de conclusie dat ik alleen nog maar ontbeten had dus ik zocht het eerste het beste terras op. Gauw bestelde ik een cappuccino en een fles mineraalwater. Schoenen shoppen in de uitverkoop is topsport. De wijn had ik nog niet verdiend maar die zou ook bijzonder slecht zijn gevallen op een magere bodem van inmiddels ongetwijfeld tien keer verteerde havermout.
Terwijl ik vol goede moed verder shopte en nog steeds geen schoenen had, wel vier shirtjes, een broek en nog wat andere zaken, bedacht ik dat ik dit thuis wel allemaal een beetje goed zou moeten inkleden. Ik had vorige week net onze garderobe uitgezocht en drie vuilniszakken met kleding en een met schoenen in de 'Leger des Heils'-container gegooid. Ik wist al wat voor blik mijn man zou hebben als 'ie me zou zien thuiskomen met al m'n aankopen. Ik besloot daarom een lekker geurtje voor hem te kopen, als bliksemafleider en ook gewoon omdat 'ie het waard is.
Terwijl ik op de parfumafdeling informeerde naar een bepaalde geur, besloot ik m'n zonnebril snel te verwisselen voor m'n gewone bril. Terwijl ik een vraag stelde, en ik m'n brillenkoker in mijn schoudertas wilde doen, bleef het velletje van m'n middelvinger tussen een metalen sluiting van m'n tas zitten. Ik weet niet of jullie dat gevoel kennen, dat je iets stoms doet, maar dat je trots groter is dan je pijn. Ik deed dus alsof er niets aan de hand was, en terwijl ik beleefd naar de verkoopster luisterde en de verschillende geurstrookjes quasi aandachtig in me opnam, deed ik verwoede pogingen om mijn huid tussen die metalen sluiting uit te krijgen. Hoe harder ik trok, hoe pijnlijker het werd. Toen ik dacht dat ik bijna zou flauwvallen van de pijn, gaf ik een verwoede alles of niets ruk aan de sluiting en tot mijn grote opluchting had ik m'n vinger terug, ontsierd door een enorme witte knijppplek, maar het voelde alsof het bloedde als een rund, dat viel dus mee. Ik had m'n pijngrens weer wat verlegd. Uit pure opluchting koos ik voor de duurste geur. Maar ik had nog steeds geen schoenen.
Terwijl ik op de parfumafdeling informeerde naar een bepaalde geur, besloot ik m'n zonnebril snel te verwisselen voor m'n gewone bril. Terwijl ik een vraag stelde, en ik m'n brillenkoker in mijn schoudertas wilde doen, bleef het velletje van m'n middelvinger tussen een metalen sluiting van m'n tas zitten. Ik weet niet of jullie dat gevoel kennen, dat je iets stoms doet, maar dat je trots groter is dan je pijn. Ik deed dus alsof er niets aan de hand was, en terwijl ik beleefd naar de verkoopster luisterde en de verschillende geurstrookjes quasi aandachtig in me opnam, deed ik verwoede pogingen om mijn huid tussen die metalen sluiting uit te krijgen. Hoe harder ik trok, hoe pijnlijker het werd. Toen ik dacht dat ik bijna zou flauwvallen van de pijn, gaf ik een verwoede alles of niets ruk aan de sluiting en tot mijn grote opluchting had ik m'n vinger terug, ontsierd door een enorme witte knijppplek, maar het voelde alsof het bloedde als een rund, dat viel dus mee. Ik had m'n pijngrens weer wat verlegd. Uit pure opluchting koos ik voor de duurste geur. Maar ik had nog steeds geen schoenen.
Op naar de volgende schoenenwinkel en de volgende en de volgende..... Maar: de aanhouder wint. Om tien minuten voor acht stapte ik de laatste winkel van de dag uit, met twee paar schoenen, die oorspronkelijk een kapitaal hadden gekost maar die voor een prikkie en wat bloed zweet en tranen van mij waren. Vrouwen en schoenen, vrouwen en uitverkoop, het blijft een gevaarlijke combinatie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten