Overpeinzingen op vaderdag

Vandaag is het vaderdag. Een dag waarmee ik eigenlijk altijd weinig heb gehad. Of wellicht onbewust weinig wilde hebben, uit zelfbescherming misschien, hoewel ik me niet herinner er ooit echt moeite mee te hebben gehad. Ik ben min of meer opgegroeid zonder vader. Toen ik geboren werd was mijn vader al ziek en na zich lang tegen een erfelijke vorm van darmkanker te hebben verzet, (ik ben gelukkig geen drager van het foute gen) overleed hij uiteindelijk toen ik net een week zeven jaar oud was. Ik heb weinig herinneringen aan hem, slechts enkele flarden. In die zin heb ik hem ook nooit echt gemist. Bovendien was ik op m'n zevende al zo rationeel, dat ik wist dat het maar beter was dat hij was gestorven na al dat lijden. Daar had ik me bij neergelegd. Als kind kun je dat, zo is gebleken. Met de huidige wetenschap zouden de artsen mijn vader waarschijnlijk hebben kunnen genezen maar over zulke dingen denk ik liever niet te lang na. Evenals ik liever niet nadenk over het feit dat mijn leven toch anders zou zijn gelopen als ik wel was opgegroeid met een vader. 

Als kind zat ik er nooit zo mee. Ik was gewoon dubbel zo blij met m'n moeder. Op de lagere school knutselde ik ijverig mee aan de fotolijstjes van wasknijpers en asbakken van klei. Mijn moeder had dus geluk, want we vierden twee keer moederdag. 

Naarmate je ouder wordt, wordt het gemis van dierbaren vaak groter, tenminste dat is mijn ervaring. Je komt ook meer tot het besef hoe zo'n wezenlijk verschil het opgroeien zonder vader of moeder maakt. Niets ten nadele van mijn moeder overigens. Het is geen sinecure om op je 43e ineens drie kinderen op te moeten voeden in je eentje. Na het ongeluk van mijn broer op z'n 19e kwam de dood van m'n vader voor mijn gevoel in de schaduw te staan van die van m'n broer. Hoewel dat een wat rare gedachte is. Er gaan weken voorbij dat ik niet aan m'n vader denk. Aan m'n broer denk ik bijna iedere dag. 

Enkele weken geleden zag ik echter iets dat me trof. Ik ben nogal een liefhebber van de Noorse schrijver Karl Ove Knausgård. Hij heeft een lijvige autobiografische serie geschreven genaamd 'Min kamp' oftewel 'Mijn strijd'. Het eerste deel in de zevendelige reeks heet 'Vader'. Na het lezen ervan had ik niet direct gedachten aan m'n eigen vader. Ik dacht net name aan het feit dat ik zelf graag zulke boeken zou willen schrijven. In een interview met Knausgård dat ik laatst las stuitte ik op een foto. Een zwart-wit foto van Knausgård waarop hij een baard draagt. Er is er zwart-wit foto van m'n vader, een portretfoto, die bij m'n moeder thuis staat en de gelijkenis tussen mijn vader en de door mij zo bewonderde Noorse schrijver is treffend, werkelijk treffend! Toen ik de foto voor het eerst zag, stond het kippenvel tot in m'n nek. En heel gek hoe die dingen dan gaan, maar ik moet sindsdien wél bijna iedere dag aan m'n vader denken. 

Vandaag dus een beetje meer. Door de sociale media is het lastiger geworden om zulke dagen te negeren. Maar aan de andere kant, waarom zou ik? Ik gun andere mensen die wel een vader hebben of die zelf vader zijn de extra aandacht vandaag heel erg. En voor wat mezelf betreft, ik ben niet katholiek maar ik heb vandaag in de Michaëlskirche hier in München een kaars voor mijn vader gebrand. Ik denk dat als er ergens een hemel is, hij er wel om kon lachen. Een klein eerbetoon en stiekem een traan.