Wij hadden daar les met een kleine groep studenten, van verschillende nationaliteiten en leeftijden. Partners van expats maar ook buitenlandse studenten die naar München waren gekomen om een studie te gaan doen. Naarmate het niveau hoger werd, werd de groep kleiner. Ik vond het een heel leuke tijd, omdat het me, als nieuweling in een grote stad in een ander land, een dagelijks doel en geborgenheid gaf. Onze docent daar was Herr Hans Bauer, een keurige oudere man, een soort Englishman in New York, maar dan in München. Hij had altijd voor het Goethe Instituut gewerkt en zo op verschillende plekken in de wereld gewoond, waaronder Japan, in Rome maar het meest had hij zich thuis gevoeld in Londen, waar zijn volwassen kinderen nu hun levens leiden, vertelde hij me eens.
Sinds z'n pensionering werkte hij voor de DeutschAkademie en dat deed hij met veel liefde. Inmiddels was hij de 70 ver gepasseerd. Hij deelde aan het begin van de les altijd van die blauwe notitieblaadjes uit en daar moest je dan een aantal woorden opschrijven die je die week bij hem had geleerd. Een voor een moesten we ons woordenlijstje dan voorlezen en de andere studenten moesten dan zeggen wat de woorden of uitdrukkingen betekenden.
Toevallig was ik gisteren mijn boekenkast aan het opruimen. Ik moest plaatsmaken voor nieuwe boeken die ik onlangs had gekocht. Een van de boeken die ik eruit nam was 'Nervöse Fische', van Heinrich Steinfest, het boek dat we in de laatste weken van de C2-cursus Duits klassikaal hadden gelezen. Er gleed een blauw notitieblaadje uit... Ik zag een lijst Duitse woorden in mijn eigen handschrift en meteen dacht ik terug aan Herr Hans Bauer. Dat was een mooie tijd dacht ik glimlachend. Maar het boek, dat me nooit bijzonder bekoord had, deed ik in een doos voor de rommelmarkt.
Ik dacht terug aan die keer dat ik een Referat, een spreekbeurt moest houden over mijn favoriete film. Bevlogen vertelde ik over de Zweedse film 'As it is in heaven', om er vervolgens stomverwonderd achter te komen dat mijn docent het als fanatiek violist en groot liefhebber van klassieke muziek, niet kende. Na de laatste les van de cursus, gaf ik hem de dvd cadeau. De dag daarop kreeg ik een mail, waarin hij me bedankte en vertelde dat hij hem dezelfde avond nog met zijn vrouw had gekeken en ze samen zijn zakdoek gedeeld hadden. De film had diepe indruk gemaakt en zou hem voor altijd aan mij en onze bijzondere groep blijven herinneren.
Ik keek nog eens naar deze oudere man. Een heer kon ik hem bijna niet noemen. Hij droeg wel een pak, maar daaroverheen een kort jack, dat helemaal niet bij hem of dat veel te grote pak paste. Z'n grijze haar zat verward en aan z'n linkeroor droeg 'ie een witte pleister. Onwillekeurig moest ik denken aan Vincent van Gogh. Herr Bauer was namelijk ook schilder. Station Perlach. Terwijl hij z'n spullen bij elkaar zocht zag ik de bruinleren aktetas en de donkerblauwe paraplu. Verstrooid stak hij z'n krant in de tas. Terwijl hij richting de uitgang liep, wist ik het zeker. Het was hem, Herr Hans Bauer, mijn oude en in die twee jaar een stuk ouder geworden docent Duits. Het was hem! Ik klopte op het raam. Hij lachte, deed een paar passen mijn kant op. Terwijl de S-Bahn zich langzaam weer in beweging zette, kon ik alleen maar verrast lachen en zwaaien. Om mijn blijdschap kracht bij te zetten, stak ik wat onbeholpen m'n duim in de lucht. Hij was zichtbaar ontroerd en liet z'n vingers over het raam van mijn coupé gaan. Het was net een film. Thuis heb ik als eerste dat boek uit de rommelmarktdoos gered. Je kunt ook te opruimerig zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten