Over gebrek aan openheid en negativiteit

Laatst was ik op een feest. De buurman werd vijftig en hij had evenzovele vrienden en nog wat meer mensen uitgenodigd om dat met hem te vieren. Tegen de tijd dat het feest ten einde liep en de fusten met Münchner bier allemaal leeg getapt waren en de flessen wijn roerloos en vooral erg leeg in de emmers met gesmolten ijs lagen, waren we met zes man overgebleven. Op de een of andere manier was ik daar een van, vraag me niet hoe dat kan. Meestal vinden dan de grappigste conversaties plaats. De mensen die nog even aanzetten om een beetje een normaal gesprek te voeren maar waar de meeste remmingen allang overboord zijn gegaan. Het gesprek kwam, hoe kan het anders, op het verschil tussen Duitsers en Nederlanders. Ik moet zeggen dat het me, in de tweeënhalf jaar dat ik hier nu in Duitsland woon, altijd opvalt dat Duitsers in het algemeen positiever over Nederlanders zijn dan andersom. Mijn Duitse gesprekspartners waren van mening, dat het leuke aan Nederlanders is, dat ze altijd zo open en ontspannen zijn. Uiteraard was ik het 'ruhrend' met ze eens. Het was niet alleen een vorm van zelfbevrediging maar ook een feit. Ik merk dat bijna dagelijks in mijn werk maar ook bij de bakker, hier in de buurt en als ik bijvoorbeeld met de hond wandel. 

De gastvrouw vertelde in haar ijver ook, dat een andere mevrouw waarvan het balkon aan onze tuin grenst, zich al zolang we hier wonen ergert aan het feit dat mijn man op zondag het gras maait. Het is dan immers Ruhetag. Voor ons is het gewoon praktisch omdat we op zondag vaak de meeste tijd hebben voor achterstallige huis-, tuin- en keukenklussen. We hebben er nooit bij stil gestaan dat we daar iemand mee schofferen. Dat die Ruhetag hier in Bayern echt iets officieels is en het dus erg not-done is om dingen te doen als grasmaaien, wisten we als buitenlanders gewoon niet. Het grappige is echter, dat de dame in kwestie ons altijd heel vriendelijk groet, zelfs wel eens een praatje met ons maakt maar ons er nooit persoonlijk op aan heeft gesproken. Ondertussen blijkt ze ons bloed wel te kunnen drinken, zo hoorden wij van de door de wijn wat loslippige buurvrouw. 

Ik begrijp zulke dingen niet zo goed en word er altijd een beetje recalcitrant van. Het liefst zou ik om haar een beetje te stangen aankomende zondag ook nog de heg gaan snoeien met een elektrische heggenschaar. Gelukkig is mijn man in zulke gevallen meestal iets verstandiger dan ik. Was de dame even naar ons toegekomen of had ze voor mijn part een rede vanaf haar balkon gehouden, zou ik de eerste zijn om excuus te maken voor het misverstand en de volgende dag op de stoep staan met een groot boeket bloemen en een fles wijn voor de geleden schade. Maar ik vind gewoon dat je een beetje open en respectvol moet communiceren. Anders wordt samenleven wel erg lastig. 

Nee, gelukkig zijn wij Nederlanders veeeeeel opener. En veeeeeel relaxeter ook vooral. We zijn echter ook enorme azijnzeikers, als ik even mag generaliseren. Dat weten de Duitsers dan weer niet. Vanochtend. Helemaal fris en klaar voor een mooie nieuwe week was ik op weg naar m'n werk. In de S-Bahn snelde ik de koppen in de krant en checkte ik Twitter en de posts op Facebook. Ik zat nog in een soort gezellige-mensen-roes, omdat ik het weekend ervoor op Pinkpop was geweest. Het was een groot feest en de mensen leken allemaal familie van elkaar. Mooi om te ervaren, zoveel saamhorigheid en genieten waar je voor gekomen bent, goede muziek. Toen er op de afsluitende maandag noodweer op komst bleek, en we via Eric Corton vanaf het hoofdpodium instructies kregen om alles tijdens het onweer zo veilig mogelijk te laten verlopen, gehoorzaamde iedereen keurig en viel er ook achteraf geen onvertogen woord. 

Vanochtend in de krant las ik dat half meteorologisch Nederland over Pinkpopbaas Jan Smeets heen is gevallen, omdat hij onverantwoorde risico's zou hebben genomen. Tuurlijk was het spannend maar er is geen enkel moment werkelijk gevaar of paniek geweest. Wat als het festival voortijdig zou zijn afgelast en iedereen tegelijk richting uitgang zou zijn gelopen. Ik kreeg een Aha-erlebnis van de loveparade in Duisburg, jaren geleden. Ik vond het een beetje een vermoeiende woede, van mensen die er zelf niet bij waren geweest en de boel nu in de media ontzettend opbliezen met 'wat als-verhalen'. Terwijl ik me zuchtend neerlegde bij dit gegeven, las ik dat het uiterlijk van Zwarte Piet inmiddels al veranderd is. Ik hoopte eigenlijk dat we nog in de 'calm after the Zwarte Pietenstorm' zaten, maar kennelijk was dit smeulende vuur alweer opgelaaid. Nog voor de pepernoten weer in de winkels liggen. Er was inderdaad haast geboden. Ach, vooruit, een zwarte Piet zonder kroeshaar maar die nog wel gewoon zwart of bruin is, prima. Ook over dit soort zaken wens ik me niet te druk te maken, al heb ik natuurlijk wel een mening hierover. Zoals het een goed Nederlander betaamt, want 'wij' hebben altijd overal een mening over. 

Breaking news: de nieuwe woonplaats van Volkert van der G. is.... Apeldoorn. Een mooie plek wel, was het eerste wat ik dacht maar op Facebook en Twitter ontdekte ik al dat er veel mensen onrustig van waren geworden. Maar die man moet toch ook ergens wonen? We wisten toch dat uiteindelijk zijn nieuwe woonplaats wel bekend zou worden en het ligt toch heus niet in de lijn der verwachting dat hij al zijn buren zal gaan uitmoorden. Ontspan een beetje mensen, ontspan, dacht ik terwijl ik de bezorgde en boze berichten las. Hoe belangrijk is het nou eigenlijk. Ik denk dat het vooral belangrijk is dat we zorgen dat we op een dusdanige manier goed voor ons zelf zorgen dat we ook goed voor onze medemens kunnen zijn. Daarbij denk ik dat het goed is zo min mogelijk energie te steken in negatieve zaken die we toch niet kunnen veranderen. En al dat non-nieuws in de kranten: blader lekker door naar het cultureel supplement, neem een kopje thee of een bak koffie en adem in en adem uit....