Ook ik heb als rasoptimist soms van die dagen dat het allemaal net even wat minder gaat. Gisteren was zo'n dag. Terwijl ik ontbijt stond te maken, liet ik de havermout overkoken. Het hele fornuis zat eronder. Bij het station ontdekte ik dat het zadel van mijn fiets was gejat. Het zadel! Waarom niet gewoon de hele fiets? Bestaan er zadelfetisjisten of was het gewoon een vorm van vandalisme? Minstens 150 fietsen in het fietsenrek en uitgerekend mijn zadel dat gejat wordt. Ik zag er de zin niet van in, al was het natuurlijk stom van me dat ik die fiets op het station had laten staan. Terwijl ik al laat was, miste ik m'n overstap op de U-Bahn. De afspraak die ik had bij de kapper bleek pas achteraf een welkom rustpunt in een hectische ochtend.
Vol vertrouwen ging ik naar m'n werk. Als je haar maar goed zit. Mijn werkdag was verder echter weinig spectaculair te noemen. Het wou gewoon allemaal niet vlotten, met mijzelf zeker niet, gevoelsmatig dan. De enkele keer dat ik zo'n bui heb, schrik ik van mezelf, omdat ik mezelf niet meer ken. Maar ook de rest ging niet echt. Ik stelde vast dat er die dag meerdere collega's met relatieproblemen bij me waren gekomen om hun verhaal te doen. Dit aantal was te groot en het aantal kopende klanten te klein. Niet bepaald verheffend. Zeker niet als je je met die problemen niet echt kunt identificeren, omdat je het gevoel hebt dat het om uitvergrote futiliteiten gaat en je in je eigen relatie op een heel ander niveau lijkt te zitten. Gelukkig maar. Misschien ben ik ook gewoon ouder en inmiddels wat wijzer, wie zal het zeggen. Het maakt het voor de anderen natuurlijk niet beter. Uiteraard bood ik m'n luisterend oor. Maar ik kon er op een bepaald moment gewoon niet meer tegen. Het regende harder dan ik hebben kon. Ik had behoefte aan lichtheid, lachen en zon. Datgeen wat ik zelf altijd schenk en waar ik voor de verandering zelf zoveel behoefte aan had.
In een zwak moment liet ik me verleiden tot het makkelijkste antwoord op een slechte dag. Ik kocht voor mezelf en m'n collega's de allerduurste chocolademuffins die er in het hele winkelcentrum te krijgen waren. De allerongezondste ook waarschijnlijk. Drie euro per stuk. Heel erg luchtig, zoals je het leven doorgaans ook moet nemen zeg maar. Met van die heerlijke klonten witte chocolade erin, als krenten in de pap. Nervennahrung. Ik moest en zou de echte Trijneke terugvinden, al was het dan met deze zoete kunstgreep. Een gevoel van gelukzaligheid kwam over me op het moment dat ik mijn tanden dit donkere goud zette. Alle problemen en negativiteit verdwenen als sneeuw voor de zon. Ook die van m'n collega's. Het maakte me voor even de meest populaire persoon op de werkvloer. Een half uur lang voelde ik me gelukkig. Daarna was ik misselijk. Ik eet nauwelijks suiker en dit was echt teveel van het goede. Dat gold ook voor de extra grote cappuccino die ik erbij gedronken had.
Terwijl ik naar huis ging, verregende mijn zorgvuldig geföhnde haar tot een bos pure wanhoop. Niet bepaald de binnenkomer die ik voor ogen had. Dat kon er nog wel bij. We zaten thuis samen aan tafel te eten. Worteltjes met kabeljauwfilet. Mijn stemming vroeg eigenlijk om een bord vol pasta en veel kaas. De vraag hoe mijn dag was geweest, kon ik met twee woorden beantwoorden, 'Niet leuk'. De gezamenlijke kop koffie na de maaltijd, normaal een van onze 'momenten' sloeg ik over. Ik ben vroeg naar bed gegaan. Niet eens met een boek, maar met een slecht humeur. Een zeldzaamheid en gelukkig bij het krieken van de volgende dag voltooid verleden tijd. Ik moest erom lachen en begon gretig aan deze nieuwe dag. Gewoon, weer een goede dag. Heerlijk!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten