Zomaar een zondag

Bijna iedere zondag maken wij een lange wandeling met onze hond Pelle. Soms gaan we de bergen in of we kiezen een route door de bossen. We zijn hier in Bayern verwend met een veelvoud aan mogelijkheden. Afgelopen zondag hadden we de Isar uitgekozen, de rivier die vanuit het Oostenrijkse Karwendelgebergte door de stad München noordwaarts stroomt. Een wandeltocht van drie uur, zo'n 10 kilometer. Een heerlijke voorjaarsdag, een van de eersten dit jaar. Rokjesdag, zoals Martin Bril een dag als deze zou bestempelen, maar ik ging gekleed in een outdoorbroek en bergschoenen. 

Al lopend door de rivierbedding hoor ik het grind knarsen onder m'n Lowa's. Pelle trekt baantjes en zwemt achter de kiezels aan die wij speels in het water gooien. Ik kan intens genieten van zulke wandelingen. De combinatie van in de natuur zijn en bewegen heb ik altijd een fijne gevonden. Het werkt louterend. We zien dat de bevers hard hebben gewerkt. Even vraag ik me af of een helm niet raadzaam geweest zou zijn. Een aantal bomen is dusdanig aangevreten, in een soort trechtervorm, dat ze ieder moment om kunnen vallen. We proberen de verschillende vogelgeluiden die we horen te identificeren. Er zijn vandaag veel mensen en honden op de been. Daardoor verkiezen we de gebaande paden te verlaten en onze weg te vervolgen via het aangrenzende bos. Telkens is de Isar daar, als een trouwe vriend die niet van je zijde wijkt.

Na twee uur wandelen volgens ons wandelboekje 'die schönsten Wanderungen mit Hunden' en drie in werkelijkheid, besluiten we op een terras te stoppen om te lunchen. Na een uur hebben we nog niets anders gekregen dan een fles water met twee glazen. De Vastentijd in Bayern is de afgelopen week net begonnen maar deze ober neemt dat wel erg letterlijk. We vinden het zonde van het mooie weer om nog langer op onze lunch te wachten en besluiten verder te gaan. Deze lichte lunch past eigenlijk best goed in onze detox-maand. Met lege magen maar een vol hart vervolgen we onze tocht. Lopend over de dijk langs de uiterwaarden verbazen we ons over het feit dat deze vorige jaar tijdens de hevige regenval in juni nog volledig onder water stonden. Geen idee waar de tijd blijft maar we genieten intens. Terwijl we weer langs de oever van de rivier lopen, leert Pelle hoe sterk de stroming kan zijn. Hij kan de kant niet op vanwege een aantal drijvende boomstammen. Hij zwemt voor wat hij waard is, tegen de stroom in dus het brengt hem niets. Deze conclusie trekt hij zelf ook. Langzaam zien we de paniek in z'n ogen. Zo vlug als 'ie kan klautert Edo een drijvende stam op en haalt Pelle bij zich. Uitgeput hangt de hond met z'n poten over de boomstam en kijkt z'n baas dankbaar aan. Een onbetaalbaar moment. We zijn alledrie opgelucht. 

We lopen nog een uur verder en stoppen bij het volgende kiezelstrandje om Pelle weer te laten zwemmen. Genietend slaan we gade hoe de hond weer vrolijk achter de eenden aanzwemt. Hij heeft gelukkig geen waterangst opgelopen. We lopen weer door. We passeren beverdammen en zien de paarse leverbloempjes die de lente aankondigen. We zijn niet meer ver van het startpunt, want we kunnen de waterkrachtcentrale al horen. Vanaf die plek is het nog zo'n 15 minuten tot de auto. Terwijl ik Pelle wil aanlijnen kom ik tot de conclusie dat zijn lijn er niet is. Die heb ik laten liggen op een van de kiezelstrandjes, een half uur teruglopen, als je snel loopt. Hoe maak je van een lange wandeling een hele lange wandeling? Nou, zo dus. Aangezien ik dit soort acties wel vaker heb, moeten we er beiden om lachen. Zo snel als we kunnen lopen we terug. Omdat ik Edo's snelle tred niet bij kan benen met m'n korte pootjes, besluit ik voorop te gaan. Een slechte beslissing want meteen raak ik het spoor bijster. We blijken het strandje allang voorbij te zijn. Een omweg in onze omweg, waarom ook niet. We schieten in de lach als ik twee verdwaalde dames de weg naar het meer uitleg. Dat weet ik dan weer wel. Dit is het toetje na een toch al minimale lunch. Less is more zullen we maar zeggen, more or less.... De hondenlijn ligt er nog. Ik neem hem snel mee en we vervolgen voor de tweede keer onze terugweg. Bij de waterkrachtcentrale laat Pelle zich gewillig aanlijnen. Genoeg beweging voor vandaag. Naast een lege maag is ons hoofd ook leeg. Heerlijk! De appels die in de auto liggen te wachten smaken fris, de herinnering aan een prachtige wandeldag zoet.