Van oude mensen.... en de mensen die eraan voorbij gaan

Terwijl ik vorige week naar m'n werk fietste, maakte ik iets mee wat m'n ogen weer eens opende. Ik fietste door het bos en vanuit m'n ooghoek zag ik een oude mevrouw op een wat vreemde manier tegen een boom zitten. Ik kneep hard in m'n remmen en fietste terug. Ik vroeg of ik haar kon helpen. Ze vertelde dat ze gevallen was en ik hielp haar weer overeind. Voor de zekerheid bleef ik haar een tijdje vasthouden, omdat ik bang was dat ze wellicht duizelig was of onwel zou worden.

Ze vertelde me dat ze gestruikeld was over een tak en zelf niet meer overeind had kunnen komen. Haar blinde hond cirkelde wat om haar heen. In een aandoenlijke ijver pakte ze haar Nordic Walking-stokken en vertelde me dat ze twee dagen erna een nieuwe heup zou krijgen. Het ging verder prima met haar, zei ze, ik had haar gered, want ze was met geen mogelijkheid zelf weer overeind gekomen. Even twijfelde ik toch aan haar helderheid, want terwijl ze zich stevig tegen me aandrukte zei ze: "Sie sind ganz brav". Ik keek naar haar hond. Tja, dat arme beest had ook niet veel voor z'n baasje kunnen doen behalve een trouwe makker te zijn. Ik vroeg me af wie er eigenlijk meer bejaard was, de hond of het bazinnetje. Ik gaf hem de tak waarover z'n vrouwtje gestruikeld was. Het beest waggelde er dankbaar mee weg. De oude dame vertelde me dat ze daar zeker een half uur had gelegen en iedereen was doorgefietst. Mijn voldane gevoel maakte plaats voor onbegrip en een zekere mate van woede. Wat ik had gedaan was nauwelijks bijzonder te noemen. Maar wat al die anderen niet gedaan hadden, hoe noem je dat? Waar moet het heen met de wereld, als we in een meer en meer vergrijzende samenleving niet meer naar elkaar omkijken. Ervan uitgaande dat er een God bestaat, heb ik het ouder worden met gebreken als bijvoorbeeld dementie altijd al een ontwerpfout bij de schepping van het heelal gevonden. Dat de mens eindig is daar kan ik mee leven maar waarom gaat ouderdom zo vaak samen met verval? Een levensvraag die niet binnen een blog wordt beantwoord natuurlijk. Maar goed, er zijn dus mensen zat die baat hebben bij wat hulp en medemenselijkheid. Laten we met z'n allen oog houden voor elkaar en de ander ook daadwerkelijk zien. Dus ook de grijze en vergrijzende muizen. Aan een helpende hand heeft nog nooit iemand z'n vingers gebrand.