Rode neuzen en blije blikken

'Ga nu fortuinlijken, en deel de blijdschap over uw geluk met eenieder'. Terwijl ik vanochtend in de zon het boek Vrijheid van Jonathan Franzen zat te lezen en mijn blote benen en voeten genoeglijk op een stoel legde, bedacht ik hoe vrij ik me op dat moment voelde. Goed, ik hoefde vandaag niet te werken maar ook daarnaast voelde ik me vrij. Dat kwam mede door het feit dat ik datgene deed dat ik het liefste doe op de wijze waarop ik dat het liefste doe. Een boek lezen in de zon, zonder dat ik op de tijd hoef te letten. Een ultiem gevoel van vrijheid vind ik dat. De zon was behaaglijk warm en de lichte bries die heel af en toe m'n huid zacht streelde, zorgde ervoor dat het niet te warm werd. Het is pas half maart en ik bedacht dat ik de tel van het aantal zonovergoten dagen dit jaar inmiddels al kwijt ben. En het is volgens de kalender nog niet eens officieel lente. Wat een rijkdom! Wellicht is dit dan een voorschot op een zinderende zomer. "Niet aan denken, dit heb je alvast te pakken, leef in het NU', denk ik vlug. Maar toch, wat een contrast met vorig jaar. Toen wandelde ik in april nog door de sneeuw. Hoe dan ook, ik geniet er met volle teugen van.

Zelf hou ik trouwens van alle seizoenen. Ze hebben ieder hun charme. Het fijne aan de lente vind ik echter dat het iedereen zo blij lijkt te maken. De natuur die ontwaakt en weer allerlei mooie kleuren tevoorschijn tovert. De krokussen die hun kop opsteken, de vogels die je vergasten op hun mooiste gezang. 'Zie de lammeren nou toch lurken aan hun vers geschoren moeders. Dit is zo mooi, om te janken zo mooi' zong Maarten van Roozendaal in zijn prachtige eerbetoon aan de lente. De dagen die lengen en de tuinen die weer klaar geworden gemaakt voor het buitenleven. Je spreekt je buren weer eens over de heg en krijgt weer zin om plannen te maken. 'Lente is een state of mind', hoorde ik iemand op de radio zeggen. Daar ben ik het mee eens maar het is wel prettig dat ook de raspessimisten een aantal weken per jaar niets te zeuren hebben. Tenminste, niet over het weer dan. De lente dwingt je bijna in te zien hoe mooi het leven kan zijn. Ik gebruik zelf trouwens altijd het woord 'lente' in plaats van 'voorjaar'. Bij voorjaar is het net of het jaar nog moet beginnen, dan zou ik het eerder 'voorzomer' willen noemen. Maar lente volstaat, ik vind het een mooi woord. 

Toen ik vorige week de middag had doorgebracht op een terras in de stad en de S-Bahn weer terug nam naar huis, keek ik naar de mensen om me heen. Allerlei verschillende mensen, jong, oud, dik, dun. Iedereen had een rode zonverkleurde neus. Een brede glimlach verscheen op m'n gezicht. Het was net of we met z'n allen op schoolreis waren geweest.