Eén-één of scherven brengen geluk

Sinds gisteravond hebben wij een nieuw huisparfum. Chanel Egoïste Platinum. Ik weet niet hoe lang we ervan zullen gaan genieten. Tijdens het flossen en het reinigen van m'n huid tikte ik behendig tegen een parfumfles die vervolgens met een sierlijke salto, mortale helaas, kapot sloeg op de grauwe tegelvloer. Een fles van 75 mililiter. Had m'n man van Sinterklaas gekregen. Heerlijke geur. Tenminste, gedragen op de huid, zijn huid. Maar op zijn huid rest nog slechts een vage zweem van vanochtend. De rest van wat er in de fles zat, extra groot zodat 'ie er wat langer mee kon doen, zit nu dus in de voegen, in de badkamermat, in onze hond die er natuurlijk als de kippen bij was in de hoop dat het eet- of tenminste likbaar zou zijn, in de stofzuiger, in de dweil en vooral in onze neuzen. Vooruit, het was een wat onbeholpen klunzige multitask-actie van me. Angstvallig wachtte ik de reactie af. In plaats van ergernis, boosheid of lichte paniek zag ik daar op het gezicht van m'n eega een andere emotie: die van opluchting, met de begeleidende woorden: 'één-één'. We schoten beiden in een onbedaarlijke schaterlach.  

Flashback: zes jaar geleden in Toscane. Tijdens een zinderende zomerzondag sta ik zingend in de keuken van onze agriturismo een goddelijke risotto te bereiden. Ineens is daar die doffe dreun vanuit de badkamer. Tijdens het openen van een raampje stoot mijn echtgenoot een potje crème van de vensterbank, dat kapot valt op de terracotta vloer. Het was niet zomaar een potje crème maar een potje Crème de la Mer. Een rijk voedende wondercreme voor rijke of zich rijk voelende mensen. Botox in een potje zullen we maar zeggen. Ik had mezelf dat potje met de exorbitant dure crème ooit eens cadeau gedaan. Egoistisch? Welnee. Toen ik het kocht vond ik dat ik dat potje crème heel erg had verdiend. Het feit dat ik het salaris voor zulke potjes nooit heb verdiend mocht de pret niet drukken. Ik had er natuurlijk ook iets anders voor kunnen kopen. Een heeeeeeeele volle kar bij de Albert Heijn, drie heeeeeeeele volle karren bij de Aldi voor mijn part, 140 keer een schrift met potlood voor 8 schoolgaande kinderen in arme landen volgens Unicef, tig inentingen tegen de meest vervelende ziektes, zeep, voeding, medicijnen.... Slik. Waarschijnlijk rustte er gewoon geen zegen op deze aankoop en was dit mijn straf. Er gingen wat jaren overheen tot ik tot dat inzicht kwam. 

Dat kleine potje met die achterlijk exclusieve crème, dat me al meerdere keren zo intens gelukkig had gemaakt, met dat speciale spateltje waarmee je de crème op moest brengen. Mijn man kan heel wat potjes bij me breken, maar deze stommiteit heb ik hem nog lang nagedragen. Tot ik vorig jaar tijdens m'n verjaardag na het uitpakken van m'n cadeau nog een heel klein extra pakje kreeg met een deftige strik eromheen. Het was een potje Crème de La Mer. Daar was mijn huid inmiddels ook wel heel erg hard aan toe na al die jaren van smeren uit die goedkope en vooral veilige pot Nivea. Mijn laatste restje wrok verdween als het geld uit mijn hand. Het was één-nul en inmiddels staan we dus quitte. Ik denk dat ik morgen maar even langs de parfumerie ga om een nieuwe fles Egoïste te kopen, hoewel.... ik betwijfel of ik een van ons daar de komende weken echt blij mee maak. Ach, scherven brengen geluk zullen we maar zeggen.