Als het kwaad goede mensen treft

Ik ben iemand die meer denkt dan goed voor haar is. Alles wat ik beleef, zie, hoor, ruik, proef, voel, lees, herkauw ik in m'n hoofd om het vervolgens door een soort trechter in mijn geheugen te plaatsen, met de bedoeling vooral het goede te bewaren. Met enige regelmaat bijt ik me stuk op negatieve dingen, zoals een uitspraak van iemand, een negatief gevoel dat ik ergens over heb, twijfels en onzekerheden. Die dingen glijden onbedoeld door de trechter mee en dat wil ik helemaal niet. Dat hoofd van mij is actiever dan een 24-uurseconomie, met dat verschil dat het ook tijdens feestdagen doordraait. In mijn strijd tegen negativisme, van anderen, waar ik niet onder wil lijden, neem ik wel eens een impulsieve rigoreuze beslissing. 

Zo vond ik een tijd geleden Facebook ineens stom, dat vind ik eigenlijk iedere zomer. Omdat ik heel veel goede ervaringen heb met dit sociale medium, besefte ik dat ik er niet helemaal een punt achter zou kunnen zetten. Maar ik had me uitermate geërgerd aan wat Duitse facebookcontacten, die onnozele opmerkingen hadden gemaakt over het toenemend aantal buitenlanders in hun land. Hiermee doelden ze niet op enkele Nederlanders die met hun kennis de Duitse economie komen versterken, zoals mijn man vier jaar gedaan heeft. Ik schrok, kon een parallel met de nazistische ideologieën in het Duitsland tussen de twee wereldoorlogen niet wegdenken en besloot deze 'vrienden' te verwijderen. De krant lezen maakt tegenwoordig al treurig genoeg. Van een geheel andere orde maar een week later verwijderde ik ook de mensen die me uitnodigen voor spelletjes die ik niet wil spelen, mensen die nooit es iets van me liken, Facebookers die zelf nooit iets leuks posten et cetera. Binnen een klein halfuur klikken met mijn muis had ik mijn 'vriendengroep' teruggebracht van 400 naar 150. Een intieme fijne groep, waarbij ik ook een beetje het idee heb dat er iets vriendschappelijks is, betrokken, leuke mensen, bleef over. 

Al gauw ontdekte ik dat ik wel erg grondig te werk was gegaan. Ik hoorde van meerdere kanten dat mensen er niets van begrepen. Zo kreeg ik na een week een bericht van een verontruste oud-collega. Of hij iets verkeerd had gedaan. Ik antwoordde het volgende: Ich wollte eigentlich aufhören mit Facebook aber heute geht's gar nicht mehr ohne. Es war nicht meine Absicht dich zu kränken lieber puntjepuntjepuntje. Jetzt weiss ich dass du meine Facebookfreundschaft wirklich zu schätzen weisst und ich werde gern wieder Freunde. Frauen machen ab und zu halt dumme Sachen. Das sind die Hormone' :-) Een brede glimlach en opluchting alom, we zijn weer social media-vrienden. Tja... Je moet zo oppassen tegenwoordig! Ik koester m'n grillen en geniet van de hernieuwde overzichtelijkheid. Besef dat jullie, als je deze blog leest via dit Facebook, tot een selecte groep behoren! Ik hou van mensen die positief in het leven staan, die waarderen, interesseren, motiveren, me spiegelen en mij iets leren. Niets mis met een grote schoonmaak. En je kunt het altijd over dingen hebben en erop terugkomen. Er zijn ergere dingen. 

Terug naar dat hoofd dat nooit eens stil staat. Dat is best lastig. Concentreren, focussen, voelen maar uitsluitend voelen en daar niet over nadenken, in het 'nu' zijn. Dat schijn je te kunnen leren. Daarom zit ik sinds kort op yoga. Om te leren mijn hoofd leeg te maken, me op m'n ademhaling te richten. En dat valt waarlijk niet mee. Na enkele weken zomervakantie had ik vanavond weer voor het eerst een yogasessie en dat kwam goed uit. 

De voorbije week was een emotionele achtbaan voor me, met vele hoogtepunten maar over alles lag een dunne zwarte sluier. Terwijl we genoten met onze buren uit München, die hier op bezoek waren, kregen we het bericht dat een van de buren in de straat was getroffen door een noodlottig motorongeval. Een bestelbus die geen voorrang gaf. De buurman was op slag dood. Zijn drie kinderen begraven hun vader deze week zonder hun moeder. Zij vecht momenteel voor haar leven. Kan het triester?! Vreselijk. Motorongelukken zijn sowieso een achilleshiel van me, ik heb een broer gehad die met z'n motor is verongelukt. Soms lijkt het of het kwaad altijd de goede mensen treft, om met Kushner te spreken. Het is natuurlijk niet zo dat je het iemand gunt ofzo maar sommige mensen gun je het vooral heel erg niet. Dat was bij deze mensen het geval. Bij ons thuis noemden we deze buurman altijd 'de houthakker'. Dit omdat hij in de tijd dat we hier kwamen wonen, vijftien jaar geleden alweer, altijd zo'n grof houthakkersshirt droeg. Dat bijnamen geven is een dingetje uit onze studententijd. We hebben voor veel mensen een naam, die uitsluitend in huiselijke kring gebezigd wordt, het is maar beter dat niemand dat weet. De houthakker was sinds jaar en dag getrouwd met zijn jeugdliefde. Een grote liefde. Dat zag je. Daar hou ik van. 

Over grote liefde gesproken. Na enkele spannende weken kregen we vandaag het positieve bericht dat de huidtumor die onze hond op z'n neus had en verwijderd is, na onderzoek in tweede instantie toch echt goedaardig bleek. We waren erg opgelucht  Als je zo'n bericht hoort over zo'n buurman, lijken de zorgen over een misschien gewoon goedaardige tumor bij je hond misschien marginaal. Maar die hond is alles voor ons. We hebben heel bewust voor hem gekozen en zijn stapel op hem. Appels met peren.. Nou en! 

Enfin, het was dus een rare week en die yogales was hard nodig. Op het matje deed ik mijn uiterste best om de wereld buiten te houden en te focussen op mijn ademhaling. Moeilijk want ik word al panisch als ik maar een snuifje ontdek bij mezelf. Om maar te zwijgen over geluidjes in mijn directe omgeving. Ik kan niet zo goed tegen geluidjes. Die buikademhaling is dus een flinke uitdaging voor me. Ik focus op mijn buik, dan weer op het puntje van mijn neus. Goed, ik ben nog niet zo elastisch als mijn yogakompanes maar ik doe mijn uiterste best. We hebben een fijne, goede leraar, dat scheelt een stuk. Heel langzaam word ik een beetje rustiger.

De meditatieoefeningen op de mat lijken voorbij. We mogen gaan staan. Van de vijfpuntige ster gaan we over naar een oefening waarbij je in een diepe zithouding moet staan. Je ziet bepaalde tribes wel eens zo dansen op tv. 'Zo bevielen vrouwen vroeger', zegt de docent. Maak ik dat ook nog eens mee, denk ik gekscherend. Ik ben bijna helemaal ontspannen en denk niet meer over het leed in de wereld, de waarnemende huisarts die me vanochtend irriteerde of de plot van de roman waaraan ik werk. We gaan van de vijfpuntige ster naar de houthakkersasana. De houthakker... Terwijl ik met mijn handen een denkbeeldige boomstam klief, ben ik met één klap terug in de werkelijkheid, in de wereld buiten deze ruimte. Back to start.

Ach. Ik besluit het te laten zijn en deze sessie als een soort eerbetoon te beschouwen, aan de buurman die zo van het leven kon genieten en helemaal geen yoga nodig had. Hij ontspande met een biertje, op z'n motor of in de natuur. Terwijl we in de lijkhouding op onze ruggen ons afsluitende ontspanningskwartiertje hebben, denk ik aan de mensen, de kinderen (!) die hij achter liet. Daar komen de tranen. Terwijl ik stilletjes mijn adem inhoud, rollen ze vanuit mijn ogen mijn oren in. Soms is een blog schrijven de ultieme ontspanning.