Duet met de doden

Dit weekend was het weer eens zover. Ondanks mijn pogingen me verre van dit soort zaken te houden, trapte ik er weer eens in. Ik keek naar De wereld draait door omdat ik Cecilia Bartoli zo graag wilde horen zingen. En het was weer als vroeger. Dat je als je je toetje graag wilde, je je eerst door dat bord met spruitjes moest worstelen. Bo Saris. In duet. Met Amy Winehouse. Wellicht denkt u 'Bo Saris'? Dat begrijp ik.  Een ijdele oud-Idols-deelnemer met een fluwelen stem die toch maar niet echt wil doorbreken. Toch is het veel waarschijnlijker is het dat u zult denken 'Amy Winehouse'? Ja, Amy Winehouse. Die is dood ja. Maar in 2014 is de techniek zover gevorderd of de grens van de goede smaak dusdanig overschreden, dat dit kan. Zomaar. Een postuum duet. Met een dode artiest dus. 

Die Bo Saris is niet eens de eerste. Hij verkeert in groot gezelschap. Van goed zou ik niet willen spreken. Zo zong Willeke Alberti met haar overleden vader, Carole Cole 'Unforgetable' met wijlen haar vader Nat King Cole, de Hazes kids met Andre, Elvis met ik weet niet wie allemaal en ik zou nog even door kunnen gaan. Bo Saris mocht nu dus, met Amy. No wining over spilled coffee. Of spilled wine, voor mijn part. Genoeg spilled wine in Amy's geval. Dat verhaal is op zich triest genoeg. Die mensen zijn inmiddels overleden. Moet je daar nou echt een duet mee aangaan? Ik vind het een walgelijke vorm van zelfbevlekking, een soort morbide karaoke en ik begrijp er niets van dat mensen zich hiervoor lenen. Laat staan dat mensen hiernaar willen kijken. Ik bedoel, je kunt die overleden artiesten niet meer om toestemming vragen. Dan houdt het toch op. Maar kennelijk niet. En dat nu dus ook bij een tv-programma bij de publieke omroep dat doorgaans staat voor een redelijke smaak maar af en toe afglijdt naar een bedenkelijk niveau. Bah! 

We moeten de grenzen van het onmogelijke niet steeds willen opzoeken. Laten we in godsnaam normaal doen. Omdat het kan wil nog niet zeggen dat het ook allemaal maar moet. Tuurlijk had ik op een mooie herfstdag ook wel eens een wandeling willen maken met Hermann Hesse of eens willen zoenen met Marcello Mastroianni maar ik plant m'n lippen toch ook niet tegen een beeldscherm. En veel liever nog zou ik graag nog eens een gesprek voeren met m'n overleden dierbaren, net zoals we allemaal wel personen hebben met wie we dat graag zouden willen. Dat kan echter niet meer en het hoeft niet. De dood heeft toch juist ook wel weer iets romantisch? Dat ongrijpbare, dat waar we als mensen nou net geen controle over hebben maar dat ons verbindt. De sfeer van het nostalgisch mijmeren en herinneringen ophalen. Niet het blijf bij mij maar blijf me bij. En dan terugkeren naar het nu en je zegeningen tellen. Waarbij het bij kunstenaars weer een voordeel is dat je een cd kunt opzetten of dat boek nog eens op kunt slaan. Zij leven voort in wat ze creëerden. Maar voor iedereen geldt dat de herinnering leeft. Mooi toch? En genoeg, wat mij betreft.