Van de hoed en de rand

Prinsjesdag 2014. Een prachtige Nederlandse traditie, waar ik, oranjegezind als ik ben, ieder jaar weer van smul. Met een kop Douwe Egberts koffie en een Albert Heijn stroopwafel zit ik voor de buis. Oh oh Den Haag, de Hofstad, uitgelaten en prachtig versierd. Blije landgenoten die langs de kant van de weg staan te wapperen met hun vlaggetjes. De ruiters en de paarden van de marechaussee, die keurig geborsteld en met verve hun taak uitvoeren. Ik hou helemaal niet zo van paarden maar op de derde dinsdag in september hou ik heel erg van paarden. Mijn persoonlijke hoogtepunt: de Gouden Koets. Ik hou helemaal niet van goud en ik weet ook dat het niet alles goud is dat er blinkt maar op die derde dinsdag in september hou ik heel erg van goud. Ik raak helemaal in vervoering van dat prachtige rijtuig dat herinnert aan de rijkdom in vroegere tijden. Daar zal binnenkort ook wel weer een discussie over komen maar daar hou ik me nu even niet mee bezig. In gedachten hoor ik het lied van Annie M. G. Schmidt, 'In een rijtuigie'. Ik wist niet dat nostalgie al op je 41e begon... Ik moet me in mijn enthousiasme bedwingen om niet terug te zwaaien naar het koningspaar. 

Het allermooiste moment vind ik echter als we Prinses Beatrix achter een raam naar haar zoon, de Koning, en naar haar schoondochter de Koningin zien zwaaien. Ik zie een olijke studente, ik zie een ondeugende oma, ik zie onze oude Koningin die jeugdiger oogt dan ooit, maar ik zie vooral een moeder, die straalt van trots. Een gouden moment. 

Bij het Wilhelmus, twee keer maar liefst, zet ik het volume wat harder, ga ik als vanzelf staan en krijg ik standaard een brok in m'n keel. Bij het binnengaan van de Ridderzaal stel ik vast dat de regering eindelijk weer eens zichtbaar is. In letterlijke zin dan. De hoedjes zijn dit jaar wat kleurloos, een beetje flets. Misschien wel tekenend. Terwijl ik mijn blik door die mooie Ridderzaal laat gaan, constateer ik dat lang niet alle dames een hoedje dragen. Wat is dit? Zetten we naast Zwarte Piet en onze principes nu ook al de hoedjes op Prinsjesdag bij het grof vuil? De dames die hiervoor hebben gekozen, geven zo toch een verkeerd signaal af? Wat een kut-ontwikkeling! Sinds de welbespraakte en altijd correcte Ferry Mingelen vorige week op televisie zei dat Frans Timmermans een kutbaan tegemoet kan zien in Brussel, hou ik me niet meer in. 

De inhoud van de Troonrede krijg ik altijd maar half mee, meestal afgeleid door alle pracht en praal. Bovendien wordt daarin vaak bevestigd dat het niet allemaal goud is dat er blinkt en daar wens ik me op deze dag graag verre van te houden. Laat mij maar even op m'n oranje wolk. Ik ben op deze dag meer van de traditie dan van het geld. Van de Miljoenennota snap ik geen jota. Nou ja, dat is bezijden de waarheid maar het interesseert me gewoon iets minder. 

Op de valreep hoor ik nog een interview met Halbe Zijlstra, onze staatssecretaris voor Onderwijs, Cultuur en Wetenschappen. Op de vraag wat hij vond van het feit dat de Troonrede dit jaar veel internationaler was, antwoordt hij dat de Koning het mooi verwoord had. Mooi verwoord?? We weten toch allemaal dat onze Koning die rede alleen maar voorleest... Iets waar ik uiteraard best een mening over heb, maar het is niet kies om die op Prinsjesdag zelf te uiten. Let's not spoil the fun. 

De verslaggeefster vraagt vlak voor ik de televisie uitzet nog aan een minister of deze regering eigenlijk niet uitgeregeerd is. Uitgeregeerd... Dat werkwoord vind ik wat ongelukkig gekozen. Teveel eer, te weinig regeer. Uitgerangeerd, dat eerder. Vanwege mijn lichte allergie voor de parlementair journalisten die na afloop als een stel dolle stieren beginnen met hun beraadslagingen, doe ik de televisie altijd zo snel mogelijk weer uit. Ik lees het wel in de krant. Mijn Prinsesjesdagmoment van 2014 is het beeld van die zwaaiende prinses, die trotse moeder, onze fijne oud-Koningin. Zonder hoedje. Maar zij mocht dat. Voor haar neem ik mijn hoed diep af. 

En terwijl ik in de keuken de ketel vul met water, denk ik nog even terug aan het beeld van een elfjarige prins Willem Alexander die tijdens een persmoment naar de camera's roept: "Alle Nederlandse pers opgerot". Vrijheid van meningsuiting is een groot goed!